Boyfriend,not Best friend

38

ZAWGYI

မင္ေယာ့နဲ႔ျပန္ေတြ႕ၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းေတြမွာ ခ်န္ေယာလ္က သိသိသာသာပဲ ဘတ္ခ္ဟၽြန္းကို ဖြင့္ေျပာဖို႔ အခ်ိန္ေကာင္းကို ေစာင့္‌ေမၽွာ္ေနခဲ့တယ္။

သူ႔စား‌ေသာက္ဆိုင္ကို ညဘက္လာတဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ ပုံမွန္ဆန္လြန္းတဲ့အျပင္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း ဆိုင္ဝန္ထမ္းေတြ ရွိေနတာမို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္မရွိလွဘူး။

တစ္ခါတေလ ေတြ႕ဖို႔ခ်ိန္းၾကတဲ့ တာရိုတို႔နဲ႔သြားေတြ႕ၿပီးအျပန္က်ေတာ့လည္း သူက နည္းနည္းပါးပါးေသာက္ထားတာမို႔ အမူးစကားဆိုၿပီး ေက်ာ္ခ်ပစ္သြားဦးမယ္။

တကၠသိုလ္မွာတုန္းက တည့္တိုးေျပာခဲ့တာေတာင္ ေနာက္ေျပာင္တယ္ထင္ၿပီး ဟားတိုက္ရယ္ေမာပစ္ခဲ့တဲ့ ဘတ္ခ္ဟၽြန္းမဟုတ္လား။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဖြင့္ေျပာဖို႔ အသင့္ေတာ္ဆုံး စကားလုံးေတြ ေရြးခ်ယ္ရင္း၊ အခ်ိန္ေကာင္းကို ေစာင့္ဆိုင္းရင္း တစ္ရက္ကေန တစ္ပတ္၊ တစ္ပတ္ကေန တစ္လျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။

"ခ်န္ေယာလ္.."

"ဪ...မင္ေယာ့"

ဆိုင္ထဲဝင္လာတဲ့ မင္ေယာ့ကို ခ်န္ေယာလ္က လြတ္‌ေနတဲ့စားပြဲတစ္ခုမွာ ေနရာခ်ေပးလိုက္တယ္။

ညဘက္ေတြမွာ ခ်န္ေယာလ္ရဲ့စားေသာက္ဆိုင္ဆီ ေရာက္လာတတ္တာ ဘတ္ခ္ဟၽြန္းတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး။

"ဘတ္ခ္ဟၽြန္းေရာ"

စားပြဲမွာ အက်အနထိုင္ၿပီးတဲ့ မင္ေယာ့က မီႏူးၾကည့္ရင္း ေမးလာတယ္။

"ဒီည သူ မအားလို႔ မလာျဖစ္ဘူးတဲ့၊ ခဏထိုင္ဦး...ငါ တျခားဧည့္သည္ေတြ ရွိေသးလို႔"

"ေအး... ေအး"

ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ႕ဆုံပြဲေၾကာင့္ အရင္ၿမိဳ႕ေလးဆီ ျပန္သြားၾကရင္း နိုင္ငံျခားကေန အၿပီးျပန္လာတဲ့ မင္ေယာ့နဲ႔ သူတို႔ျပန္ေတြ႕ျဖစ္ၾကတယ္။

အဲဒီေန႔မွာ မင္ေယာ့က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ပို႔လိုက္တဲ့စာကို မသြားခင္နံနက္ပိုင္းေလးမွာတင္ လက္ခံရရွိခဲ့ေၾကာင္းနဲ႔...စာထဲကအတိုင္း အတူတူ‌ ေဘာလုံးကစားခဲ့တဲ့သဲကြင္းေလးကို အျမဲသတိရေနတဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒါေၾကာင့္ ကိုရီးယားျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာပဲ အရင္က ေဘာလုံးကြင္းေလးဆီ လာခဲ့ရာက အခုလို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ျပန္ေတြ႕ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း‌ ေျပာျပရင္း ကံတရားရဲ့ဆန္းၾကယ္ပုံက ဒီလိုဒီပုံပါလားဆိုတာ သူတို႔တအံ့တဩလက္ခံမိၾကတယ္။