Boyfriend,not Best friend

01

ZAWGYI

ေသျခင္းတရားက လူသားေတြဆီကို တစ္ေန႔မဟုတ္ တစ္ေန႔ေရာက္လာလိမ့္မယ္။
ေသမင္းက အေနာက္ကေန တေကာက္ေကာက္လိုက္ေနလိမ့္မယ္။
လူသားတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔ရဲ့ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ကို သူကိုယ္တိုင္သိေနလိမ့္မယ္။

အသက္ခုနစ္ဆယ္အရြယ္ ခ်န္ေယာလ္က မၾကာခင္မွာ ေလာကႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားရေတာ့မယ္ဆိုတာ အတြင္းစိတ္ကေန ခံစားမိတယ္။ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ကို မႏွစ္ၿမိဳ႕စရာေကာင္းတဲ့ ေဆး႐ုံအနံ့နဲ႔ စိတ္ညစ္ညဴးစရာ ေဆးပုလင္းေတြပဲရွိတဲ့ ေဆး႐ုံမွာ မကုန္ဆုံးခ်င္တဲ့ ခ်န္ေယာလ္ဟာ သားသမီးေတြ၊ ဆရာ၀န္ေတြတားတဲ့ၾကားကေန အိမ္ကို ေခါင္းမာစြာ ျပန္လာခဲ့တယ္။

ေဆး႐ုံအနံ့နဲ႔ ေဆးေတြက သူ႔စိတ္ကို ပိုလို႔ေနမေကာင္းျဖစ္ေစၿပီး ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္ေက်ာ္ ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ အိမ္ခန္းေလးကပဲ ခ်န္ေယာလ္စိတ္ကို ေအးခ်မ္းေစတယ္။

ကုတင္ေဘးက လႈပ္ကုလားထိုင္ေလးမွာ ထိုင္ရင္း ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္က ညေကာင္းကင္ကို ၾကည့္‌ေနရတဲ့ ခံစားခ်က္ကို ခ်န္ေယာလ္အႀကိဳက္ဆုံးပဲ။ ညေကာင္းကင္က မည္းနက္တယ္။ အနက္ေရာင္ကို မေကာင္းတဲ့အေရာင္လို႔ လူ‌တခ်ိဳ႕က ထင္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျဖဴလြလြေဆး႐ုံအခန္းထက္စာရင္ အနက္ေရာင္ေကာင္းကင္ကို ၾကည့္ရင္းနဲ႔ပဲ ခ်န္ေယာလ္က ေသဆုံးသြားခ်င္တယ္။

အခန္းတံခါးပြင့္လာသံက တိုးလ်စြာနဲ႔ အခန္းထဲ လွမ္း၀င္လာတဲ့ ေျခသံကလည္း ညင္ညင္သာသာ။

"အေဖ...ေဆးေသာက္ရေအာင္"

သမီးအငယ္ဆုံးေလးက သူ႔အနားေရာက္လာတယ္။ လက္ထဲမွာေတာ့ ေရခြက္နဲ႔ ေဆးလုံး ငါးလုံးထည့္ထားတဲ့ ေဆးခြက္ေလးကို ကိုင္ထားတယ္။

ခ်န္ေယာလ္က ခါတိုင္းလို ေဆးေသာက္ဖို႔ မျငင္းဆန္ဘဲ ေဆးေတြကို မဆိုင္းမတြေသာက္လိုက္ေတာ့ သမီးအငယ္က မ်က္လုံးအျပဴးသားနဲ႔။ ဒါေပမဲ့လည္း ေက်နပ္သြားတဲ့ပုံပါပဲ။

"အေဖ...ေစာေစာအိပ္ေတာ့ေနာ္။ ဒီေန႔မွ ေဆး႐ုံက ဆင္းလာတာဆိုေတာ့ အားရွိမွျဖစ္မယ္။ မဟုတ္ရင္ ကိုႀကီးက အေဖ့ကို ေဆး႐ုံျပန္ပို႔လိမ့္မယ္"