Boyfriend,not Best friend

03

ZAWGYI

စာသင္ခ်ိန္ေတြမွာ ခ်န္ေယာလ္က အာ႐ုံရတစ္ခ်က္၊ မရတစ္ခ်က္။ အခုခ်ိန္ထိ သူက ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို မယုံၾကည္နိုင္ေသးဘဲအိပ္မက္လို႔ ထင္‌ေနမိတယ္။

ဘယ္သူကမ်ား ေသဆုံးၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ငယ္ဘဝဆီ ‌ျပန္ေရာက္လာလို႔လဲ။

ေလာကႀကီးရဲ့ မယုံၾကည္နိုင္စရာျဖစ္ရပ္‌ေတြကို သူ လက္ခံထားေပမဲ့ အဲ့လိုမ်ိဳး ထူးျခားဆန္းၾကယ္တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြထဲကတစ္ခုကို သူကိုယ္တိုင္ၾကဳံေတြ႕ရမယ္လို႔ေတာ့ ခ်န္ေယာလ္ ဘယ္တုန္းကမွ ထင္မွတ္မထားခဲ့ဖူးဘူး။

"ခ်န္ေယာလ္"

ေက်ာင္းသင္ပုန္းကို အသိစိတ္လြတ္စြာ ေငးၾကည့္ေနရင္း အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိ‌‌ေနတဲ့ ခ်န္ေယာလ္ရဲ့ ျမင္ကြင္းထဲ မင္ေယာ့ရဲ့လက္တစ္ဖက္က ၀င္ေရာက္လာတယ္။ မ်က္စိေရွ႕မွာ လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္လႈပ္ခါေနတဲ့ လက္တစ္ဖက္က သူ႔ကို လက္ေတြ႕ဆီ ျပန္ေခၚလာနိုင္ခဲ့တယ္။

"မင္း ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ တစ္ေန႔လုံး မွိုင္မွိုင္ေတြေတြနဲ႔၊ စကားလည္းမေျပာဘူး"

ေက်ာင္းစတက္ခ်ိန္ကေန ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္အထိ '‌ေျခာက္နာရီ'ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကာလအတိုေလးနဲ႔တင္ မင္ေယာ့က ခ်န္ေယာလ္ရဲ့ၿငိမ္သက္ေနမႈကို ေမးခြန္းထုတ္လာၿပီ။ ခ်န္ေယာလ္က ငယ္ငယ္တုန္းက တကယ္ကို သြက္လက္တဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ပုံပဲ။

"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး"

ကေလးငယ္ေတြက လိမ္မေျပာတတ္ဘူး။ လူႀကီးေတြရဲ့ 'ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး'ဆိုတဲ့စကားေနာက္ကြယ္မွာသာ အဓိပၸာယ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ပုန္းကြယ္ေနနိုင္တာ။

"ဒါဆို ေဘာလုံးသြားကန္ၾကမယ္ေလ"

မင္ေယာ့က ခ်န္ေယာလ္ရဲ့ 'ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး'ဆိုတဲ့စကားကို ခပ္လြယ္လြယ္ပဲ ယုံတယ္။

ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းသံေနာက္မွာ အတန္းထဲက ေျပးထြက္သြားတဲ့ ကေလးေတြရဲ့ ေျခလွမ္းေတြဟာ သြက္သြက္လက္လက္နဲ႔။ ခ်န္ေယာလ္တစ္ေယာက္တည္းသာ အဘိုးအိုလို ေလးတိ‌ေလးကန္နိုင္လြန္း‌ေနတယ္။

ခ်န္ေယာလ္က အတန္းအျပင္ဘက္ကို ထြက္ရင္း ဘတ္ဟၽြန္းကိုလည္း တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ပထမဆုံးေက်ာင္းတက္ရက္မွာတင္ စာႀကိဳးစားေနခဲ့တဲ့ ဘတ္ဟၽြန္းက စားပြဲအျပည့္ ျပန႔္က်ဲေနတဲ့စာအုပ္ေတြကို လြယ္အိတ္ထဲသိမ္းရင္း အလုပ္မ်ားေနတယ္။