Boyfriend,not Best friend

36

ZAWGYI

တနဂၤေႏြေန႔မွာ အထက္တန္းေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ႕ဆုံပြဲဆီ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ သြားခဲ့ၾကတယ္။

မေရာက္တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ၿမိဳ႕ေလးက အရင္လိုမဟုတ္ဘဲ တိုးတက္ေျပာင္းလဲေနတယ္။ အထပ္ျမင့္တိုက္ေတြ၊ အဆင့္ျမင့္ေဈးဆိုင္ေတြနဲ႔ ေတာက္ပဆန္းသစ္‌ေနတယ္။

ေတြ႕ဆုံပြဲကေတာ့ ေထြေထြထူးထူးမရွိ။ ကိုရီးယားစားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွာ ေက်ာင္းသားေဟာင္းသုံးဆယ္ေလာက္နဲ႔ပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စားၾကေသာက္ၾကတယ္။

ရပ္ေဝးေရာက္ေနလို႔ မလာနိုင္တဲ့သူေတြရွိသလို အလုပ္မအားလို႔ ေနာက္ႏွစ္မွလာဖို႔ ႀကံရြယ္ထားသူေတြလည္း ရွိၾကတယ္။

လာတဲ့ထဲက တခ်ိဳ႕ဆို မိန္းမနဲ႔ကေလးပါ ေခၚလာၾကၿပီး တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ‌မဂၤလာေဆာင္အတြက္ ဖိတ္စာ ယူလာၾကတယ္။ အိမ္ေထာင္မက်ေသးဘဲ တစ္ကိုယ္တည္းလာတဲ့ လူအနည္းစုမွာ ခ်န္ေယာလ္နဲ႔ ဘတ္ခ္ဟၽြန္းလည္း အပါအ၀င္ေပါ့။

"မင္းတို႔ကေတာ့ အလုပ္အကိုင္အတည္တက်နဲ႔ ေကာင္းလိုက္တာ"

အလုပ္မရွိေသးတဲ့လူေတြက ညည္းၾကတယ္။

"ငါ့အလုပ္ကလည္း သိပ္အဆင္မေျပပါဘူးကြာ"

ရွိၿပီးသားလူေတြကလည္း ပိုေကာင္းတဲ့ေနရာတစ္ခုကို မေရာက္နိုင္ေသးလို႔ ညည္းညဴၾကတယ္။

"ေစာေစာစီးစီးအိမ္ေထာင္က်တာ မေကာင္းပါဘူး၊ ဒီေခတ္ကာလက ရွာရေဖြရတာ သိပ္ခက္တာ၊ ကေလးစရိတ္က နည္းတာမဟုတ္ဘူး"

"အိမ္ျပန္လာရင္ ႀကိဳဆိုမယ့္လူရွိတာ ပိုေကာင္းတာေပါ့"

အိမ္ေထာင္က်ၿပီးသားလူေတြကတစ္မ်ိဳး၊ လူပ်ိဳအပ်ိဳႀကီးေတြကတစ္ဖုံ လက္ရွိအေျခအေနကို မေက်နပ္ေၾကာင္း ရင္ဖြင့္ၾကတယ္။

အသက္သုံးဆယ္ေက်ာ္ဘ၀က ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ဘ၀နဲ႔ သိသိသာသာကြဲျပားလာတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ဘဝကလည္း ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘ၀နဲ႔ ျခားနားတာအမွန္ပဲ။ ဒီလူေတြအားလုံး ေလးဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ျဖစ္လာရင္လည္း မတူညီတဲ့ေခါင္းစဥ္ေတြနဲ႔ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးစုံကို ျငင္းၾကခုန္ၾက၊ ညည္းညဴၾကဦးမွာပဲ။