Boyfriend,not Best friend

41

ZAWGYI

သူငယ္ခ်င္းကေန ခ်စ္သူအျဖစ္ တက္လွမ္းနိုင္ဖို႔ ကူးေျပာင္းတဲ့ၾကားခံအဆင့္က အေတာ္ခက္တယ္၊ အေတာ့္ကို ခက္ခဲတယ္။

မွန္မွန္ေျပာရရင္ ခ်န္ေယာလ္က ဒီအဆင့္ကို တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ အလြန္ဆုံးတစ္ပတ္ေလာက္နဲ႔ပဲ ျဖတ္ေက်ာ္သြားနိုင္မယ္လို႔ ထင္ထားခဲ့တယ္။

အခုေတာ့ ဘတ္ခ္ဟၽြန္းက ေပၚတင္တစ္မ်ိဳး၊ မသိမသာတစ္မ်ိဳး သူ႔ကို ေရွာင္ဖယ္ေနခဲ့တာ တစ္လနီးပါး။ ဆိုင္ကိုလည္း မလာေတာ့သလို၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတြ႕မယ္ဆိုလည္း အလုပ္ကိစၥအေၾကာင္းျပၿပီး ျငင္းဆန္တယ္။

'ဘတ္ခ္ဟၽြန္းအတြက္ အခ်ိန္လိုအပ္တယ္..အခ်ိန္...အခ်ိန္'

ခ်န္ေယာလ္က အဲ့ဒီစကားကို ၀င္ေလထြက္ေလမွတ္တိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေျဖသိမ့္ရတယ္။

မ်က္ႏွာေလးမ‌ေတြ႕ရလို႔ ဖုန္းဆက္ေတာ့လည္း 'စားၿပီးၿပီလား'နဲ႔ '‌ေနေကာင္းလား'ကေန မတက္။ အရင္က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား ေျပာစရာစကားေတြ မကုန္နိုင္မခမ္းနိုင္ရွိေနရက္သားနဲ႔ အခုက်မွ ေရခဲလႊာတစ္ခ်ပ္ျခားထားသလိုမ်ိဳး အေငြ႕အသက္က ေလလွိုင္းထဲက တစ္ဆင့္ေတာင္ ခံစားေနရတယ္။

စာပို႔ျပန္ေတာ့လည္း ေတာ္႐ုံဆို ဖုန္းထုတ္မၾကည့္တတ္တဲ့ ဘတ္ခ္ဟၽြန္းက သူ႔စာေတြကို ေတာ္ေတာ္နဲ႔မျမင္။ တစ္ခါကဆို သုံးရက္ေလာက္ ၾကာၿပီးမွ သူ႔ရဲ့ '‌ေန႔လယ္စာစားၿပီးၿပီလား'ဆိုတဲ့အေမးကို 'အင္း'လို႔ စာျပန္လာတယ္။

ခ်န္ေယာလ္အတြက္ေတာ့ လြမ္းဆိပ္တက္ရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြေပါ့။

ဒါေပမဲ့လည္း ႐ူဘင္ကိုေတာ့ အျပတ္ျငင္းၿပီး ဘာမွမျဖစ္သလို ေျပာဆိုဆက္ဆံနိုင္ခဲ့တဲ့ ဘတ္ခ္ဟၽြန္းက သူ႔ကိုက်မွ ဒီလိုတမူထူးၿပီး ေရွာင္ေနတယ္ဆိုတာ အလားအလာေကာင္းတစ္ခုလို႔ လိုရာဆြဲေတြးမိျပန္ေတာ့ ေနာင္လာမယ့္ေန႔ရက္ေတြအတြက္ စိတ္ကူးႀကိဳယဥ္မိျပန္တယ္။

ဒီလိုမ်ိဳး စိတ္ကူးယဥ္လိုက္၊ လြမ္းလိုက္နဲ႔ သံသရာလည္ေနတဲ့ တစ္ေန႔တာမွာ ခ်န္ေယာလ္က ဆယ္ေက်ာ္သက္ေကာင္ေလးလိုမ်ိဳး တစ္ေန႔လုံး ငုတ္တုတ္ထိုင္ၿပီး ေဆြးေနတာ မဟုတ္ဘဲ ပုံမွန္အတိုင္း အလုပ္ေတြ မျပတ္လုပ္ကိုင္ရျပန္တယ္။ တစ္ေနကုန္ လက္ေထာက္ပရိုဂ်ဴဆာအျဖစ္ အလုပ္လုပ္ၿပီး ညဘက္ေတြဆို စားေသာက္ဆိုင္မွာ ၀င္ကူတယ္။ ၿပီးရင္ သန္းေခါင္အထိ သီခ်င္းေတြ ေရးတယ္၊ စပ္တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔အလုပ္အတြက္ ႀကိဳျပင္ဆင္တယ္။