Boyfriend,not Best friend

26

ZAWGYI

ခ်န္ေယာလ္ ေျခေထာက္ျပန္ေကာင္းလာတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ဘတ္ဟၽြန္းရဲ့ဂ႐ုစိုက္မႈေတြက ေလ်ာ့မသြားခဲ့ဘူး။ ေဘးကေနပြစိပြစိလိုက္ေျပာၿပီး ဂ႐ုစိုက္ေပးေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ရွိျခင္းဟာ တျခားသူေတြအတြက္ စိတ္ရႈပ္စရာျဖစ္ရင္ျဖစ္ေနနိုင္ေပမဲ့ ခ်န္ေယာလ္ကေတာ့ ဂ႐ုစိုက္မႈေသးေသးေလးေတြကအစ ၾကည္ႏူးေနမိတာပဲ။

"ခ်န္ေယာလ္...ဘယ္သြားမလို႔လဲ"

ပိတ္ရက္မွာ ဘတ္ဟၽြန္းတစ္ေယာက္ စာၾကည့္တိုက္သြားေနတုန္း ဘတ္စကတ္ေဘာသြားကစားဖို႔ ခ်န္‌ေယာလ္အခန္းထဲအထြက္ မွတ္စုစာအုပ္က်န္ခဲ့လို႔ျပန္လာယူတဲ့ဘတ္ဟၽြန္းနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႕တယ္။ အရင္ကလည္း ခိုးထြက္တာမိေနက်ဆိုေတာ့ ခ်န္ေယာလ္က ေကြ႕ဝိုက္မေနေတာ့ဘဲ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ပဲ အမွန္အတိုင္းေျပာလိုက္တယ္။

"ခဏသြားေလ့က်င့္မလို႔ ဟီးဟီး"

"မင္းကို ၿပိဳင္ပြဲမွာနားခိုင္းထားတယ္မဟုတ္ဘူးလား"

"ေျခေထာက္ဒဏ္ရာရကတည္းက အခန္းထဲမွာပဲေနရေတာ့ ေညာင္းညာေနၿပီ"

"နားလက္စနဲ႔ ဆက္နားလိုက္၊ ဆရာ၀န္က မင္းကို ဘာေျပာထားလဲ ေမ့သြားၿပီလား"

ခ်န္ေယာလ္က အဆူခံေနရတဲ့ ခပ္ဆိုးဆိုးကေလးတစ္ေယာက္လိုပဲ။ စကားနားမေထာင္တာလည္း နားမေထာင္တာတစ္ပိုင္းဆိုေပမဲ့ သူတကယ္ကို ပ်င္းေနတာ။ ဒါေပမဲ့ ခ်န္ေယာလ္က ဘတ္ဟၽြန္းကို မလြန္ဆန္နိုင္စြာပဲ ေခါင္းေလးငိုက္လို႔ အခန္းထဲျပန္၀င္ဖို႔ ေျခဦးလွည့္တယ္။

"ခ်န္ေယာလ္"

ဘတ္ဟၽြန္းက ေခၚလိုက္တဲ့အခါ ခ်န္ေယာလ္ ခ်က္ခ်င္းလွည့္ၾကည့္မိတယ္။

"မင္း စိတ္၀င္စားမွာမဟုတ္ေပမဲ့ အခန္းထဲ‌ေနရတာပ်င္းတယ္ဆိုရင္ ငါနဲ႔စာၾကည့္တိုက္လိုက္ခဲ့မလား"

ဘတ္ဟၽြန္းက ခ်န္ေယာလ္ဆီက အၾကည့္လႊဲထားၿပီး ဂုတ္ကို လက္နဲ႔အသာပြတ္ရင္း ေျပာတယ္။

ခ်န္ေယာလ္က စာၾကည့္တိုက္ကို မႀကိဳက္ဘူး၊ စာအုပ္ေတြကို သေဘာမက်ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘတ္ဟၽြန္းနဲ႔သာဆိုရင္ေတာ့ တစ္ေလာကလုံးက သုခဘုံပဲ။