ထယ်ယောင်းနဲ့အမေဖြစ်သူအောက်ထပ်ကို ဆင်းလာတော့အဖေနဲ့ဂျောင်ကုကစကားပွဲကျနေသည်။
"ကျွန်တော်တို့ ပြန်တော့မယ် အဖေ"
ထယ်ယောင်းခေါ်လိုက်တဲ့နာမ်စားကြောင့် ဥက္ကဌကြီး
မျက်လုံးထဲမျက်ရည်တွေဝဲသွားပြီးခေါင်းကိုတစ်ဖက်သို့
လှည့်ကာဟန်ဖို့ရတော့သည်။
"အေး....သွားကြတော့ မကြာမကြာလာလည် ကြားလား"
"ဟုတ်ကဲ့"
"ဒီနှစ်အတွင်းမြေးချီချင်တယ်"
အဖေ့ကိုအခုမှအမြင်ကြည်တုန်းရှိသေးတယ်။
အဖေ့စကားကြောင့်ထယ်ယောင်းမျက်မှောင်ကုပ်
မိတော့သည်။ဒီနှစ်အတွင်းချီချင်တယ်ဆိုရအောင် ကလေးကရော့ဗြွတ်ဆိုပြီးထွက်လာလို့ရတဲ့အရာမှာ မဟုတ်တာ။
"ဒါတော့မဟုတ်သေး..."
"သားငယ် အမေပြောထားတယ်လေ"
အဖေ့ကိုလက်မခံကြောင်းပြောဖို့ကြိုးစား လိုက်ပေမဲ့အမေစကားဝင်ဖာတာကြောင့်
ထယ်ယောင်းဆက်မပြောဖြစ်တော့။
ကလေးယူဖို့ကအဆင်ပြေနေတဲ့အနေအထားမှာမှ
ရှိမနေတာ။ဒီဂျွန်ဂျောင်ကုနဲ့သူ့ရဲ့ကြားမှာဆိုပိုတောင်
ဆိုးသေး။
အပြန်ကားပေါ်ရောက်တော့ဂျောင်ကုကထယ်ယောင်းကို
မေးခွန်းတွေ တစ်ခုပြီးတစ်ခုထုတ်တော့သည်။
"ကလေးယူမယ်ဆိုအဆင်ပြေပါ့မလား"
"ဆရာဝန်အကူအညီလိုမှာပေါ့နော်။"
"ဒီနှစ်အတွင်းဆိုတော့မဖြစ်နိုင်လောက်ဘူးထင်တယ်။"
"အခုအဲ့ဒီ့ကိစ္စလုပ်ရင်တောင်မမှီလောက်...."
"ဂျွန်ဂျောင်ကု!!!!"
ထယ်ယောင်းအစကတည်းကစိတ်ရှုပ်နေသည်မို့
ဂျောင်ကုရဲ့ စကားသံတွေကိုသည်းမခံနိုင်။
"အခုကားကိုရပ်!"
ဂျောင်ကုမှာလည်းသူ့ရဲ့စကားတွေကြောင့် ထယ်ယောင်းစိတ်ရှုပ်သွားပြီမှန်းသိသွား၍
ကားကိုအသာတကြည်ရပ်ပေးလိုက်သည်။
ဂျောင်ကုကားရပ်သည်နဲ့ထယ်ယောင်း
ကားပေါ်ကဆင်းကာကြုံရာTaxiတစ်စီးပေါ် တက်သွားတော့သည်။
![သို့ ...||Taekook||√√[Completed]](https://img.wattpad.com/cover/251622353-64-k458924.jpg)