My Mr. Right

Chapter 47

Alex Reyes.

Mukha na akong zombie.

Hindi nako nakakatulog.

Hindi nako nakakakain.

Wala nakong ibang ginawa kundi umiyak.

Ang layo ko na sa dating Alex.

Iba nga pala talaga ang nagagawa ng pag-ibig.

Pagpasok ko pa lang sa building ng company namin, may mga nakakalat ng petals ng rosas.

Sinundan ko ito hanggang sa makarating sa rooftop ng building.

Hindi ko alam pero may naramdaman akong pag-asa sa puso ko na si Alex ang nahihintay sakin dito.

Sinula nung gabing yun, after niya ko kausapin sa bahay nila Kat hindi na siya ulit nagtangkang lumapit sakin. Alam ko nasaktan ko siya sa mga sinabi ko pero nasaktan din ako. Sobra-sobra pa nga diba.

Pagdating na pagdating ko sa roof-top may nakita akong helicapter na may banner na ang nakalagay ay

ALEX I'M SORRY

Gusto kong maiyak pero kailangan magpakatatag ako.

Kailangan hindi na ko magdaan sa mga ganito.

May narinig akong tunutugtog sa may gilid ko.

Maya-maya ay may lumabas ng lalaki.

Lalaking di ko ineexpect na makikita ko.

Si..

Si John Garcia.

Tatalikod na sana ko pero nahawakan niya ang braso ko.

"Bitiwan mo ko." Mahina pero matigas nasabi ko.

"Wait Alex. I'm here to say sorry. I really didn't mean to do that to you. Ayaw mo kase sakin at sobrang nasasaktan nako kase mahal na mahal talaga kita." Sabi nito.

Tinitigan ko lang siya.

Wala akong maramdamang galit sa puso ko. Siguro dahil manhid na manhid nako.

"Sorry talaga. Sana mapatawad mo pako. Sana din matanggap mo ko kahit bilang kaibigan lang." Lumuhod siya sa harap ko.

Naalala ko yung pagluhod na ginawa ni Alex.

Yung gabing nag-propose siya sakin.

Ang saya-saya ko nun.

Akala ko ako na ang babaeng pinakamagiging masaya sa buong mundo.

Akala ko nasa akin na ang lahat.

Akala ko forever na kami.

Puro akala lang pala lahat ng iyon.

Wala pala talagang Mr. Right Guy.

Dahil walang perpektong tao.

"Alex? Bakit ka umiiyak?" Untag sakin ni John. Hindi ko na namalayan ang pag-iyak ko.

Siguro hobby na ng mata ko ang magpatulo ng luha maya't-maya.

"Nothing." Malamig na tugon ko.

"I know sobrang sama ng nagawa ko sayo. But I hope you can give me another chance to be your friend?" Sabi niya.

"Please?" Dagdag niya pa.

Should I give him another chance?

Why not diba? Si Lord nga napapatawad tayo kahit na sandamakmak na ang kasalanan natin.

How about Alex, should you give him a chance too? Biglang singit ng utak ko.

Should I give him a chance too?

"Alex? Bati na ba tayo?" I nodded.

Nakita kong nagliwanag ang mukha niya. Sumaya siya.

Ako kaya, kailan ulit sasaya ng ganyan?

"Kain muna tayo?" Sabi niya.

Tumango na lang ako ng matapos na ito.

Breakfast with John? Why not diba?

Wala naman sigurong masama.

Coz I'm....

Single.