A Short Life

Hoofdstuk 15: Chagrijnige Hailey?

Point Of View: Hailey

'Hier!' zegt Emily, en wijst naar een deur die op een kier staat. Snel loop ik er naar toe en klop ik op de deur. Samen stap ik de kamer binnen en ik zie Brad op bed liggen aan een infuus.

'Emily? Hailey?' vraagt hij verbaasd.

Point Of View: Brad

Ik lig aan het infuus en ik voel me beroerd. Soms vraag me wel eens af wie deze ziekte gemaakt heeft. Ik grijp naar de afstandsbediening die op mijn kastje naast me bed ligt. Snel klik ik op de groene knop, waarna de tv aanspringt. Meteen hoor ik het gejoel van Ajax fans door de kamer heen. Een wedstrijd van voetbal is er te zien. Wat voetstappen op de gang komen zachtjes boven het geluid uit van de tv. Ik probeer me erop de concentreren, maar het gaat lastig. Ik kijk naar de deur. Niks te zien. Maar toch gaat de deur open. Emily en Hailey staan in de deur opening.

'Emily? Hailey?' vraag ik verbaasd.

Emily komt wat dichterbij en Hailey komt haar na. Ik schuif een beetje op van het het bed en klop er daarna op, als teken dat ze mogen zitten. Emily gaat zitten, maar ik zie dat Hailey even twijfelt. Maar alsnog gaat ze zitten.

'Wat doen jullie hier?' vraag ik, waarop ze eerst elkaar aankijken, voordat ik een antwoord krijg.

'Gewoon... Even op ziekenbezoek. Hoe gaat het?' vraagt Hailey die me met betreurde ogen aankijkt.

'Qua ziekte gaat het redelijk, qua gevoel gaat het echt beroerd,' zeg ik terwijl ik staar naar de tv, waarop de slowmotion van een doelpunt van Ajax te zien is.

De deur vliegt voor de tweede keer open, maar dit keer staat mijn dokter in de deurpost.

'Ik wil even wat testen doen. Ga je mee?' vraagt hij terwijl hij ons alle drie aankijkt.

Snel knik ik en stap ik van m'n bed.

'Ik zie jullie later.' zeg ik en loop weg met de infuuspaal in mijn hand.

De dokter lijdt me naar een kamertje. De muren zijn wit en er hangen alleen wat posters om je ogen te testen. Tegen de muur staat een behandelbank. Tegen de andere muur staat een bureau met aan iedere kant een stoel. Er staat nog een keuken in het hoekje.

'Ik ga even bij je bloedprikken. Ga maar even op de behandelbank zitten met je mouw opgestroopt,' zegt de dokter. Ik doe wat me wordt opgedragen en klik op de behandelbank. Ik zie dat de dokter de spuit klaar maakt. Als hij klaar is loopt hij naar me toe en zonder wat te zeggen stopt hij de scherpe naald in mijn lichaam. Langzaam zie ik het buisje vullen met de donkerrode kleur. Bloed. Ik knijp even mijn ogen dicht en ik kijk naar de andere kant van het kamertje. Als ik voel dat hij de naald er alweer uit haalt kijk ik weer terug. De dokter is ondertussen naar de keuken gelopen. Ik doe mijn mouw weer naar beneden en spring van de behandelbank af.

'Ga maar weer terug zitten, jongen. Ik wil nog even iets doen.' zegt de dokter zonder maar ook één keer om te draaien.

☆☆☆

Ik loop het kamertje weer uit. De dokter heeft verschillende testen bij me gedaan, en vanavond krijg ik de uitslag. Ik loop de hoek om. Mijn ouders zitten in de gang. Als ze me zien, komen ze naar me toe en ze omhelzen me. Ze vragen hoe de testen gingen en ik antwoord.

'Ging goed hoor. Ik ben alleen moe. Ik ga slapen.' 

Daarna loop ik naar mijn kamer en ga ik op bed zitten. Mijn infuus zet ik langs m'n bed. Ik kruip onder dekens en al snel val ik in slaap.

☆☆☆

Als ik wakker word zie ik dat mijn moeder langs m'n bed staat. Ze staart me aan. Ze fluisterd iets wat ik niet goed kan verstaan. Ik vraag of ze het kan herhalen.