A Short Life

Hoofdstuk 11: Surprise Party

Pov. Hailey

Ik stap de woonkamer in. Het is lang geleden dat ik hier was. Ik voel me hier veilig. Ik kijk om me heen. Er hangen vlaggetjes en er staat cola en vele bekers op de tafel.

'VERASSING!' schreeuwen mijn vrienden die te voorschijn springen.

'O my God...!' roep ik terwijl ik spring en met mijn handen op mijn wangen sla.

Ik knuffel iedereen en ik bedank iedereen. Emma, Zoey, Audrey, Matthew en Luke zijn gekomen. Super leuk! Mijn moeder schenkt voor iedereen cola in en we gaan op de bank zitten. Ik zucht nog eens diep van blijschap en ik zeg nog een keer dat ik het super tof vind dat ze zijn gekomen. Ik vertel alles wat er is gebeurd over het ongeluk en hoe ik me voelde. Iedereen luisterde aandachtig en af en toe werd een vraag gesteld waarop ik ook antwoorde.

'En toen zag ik dus alle vlaggetjes hangen enzo, dus ik dacht van "o my God, wat gebeurd hier" en toen zag ik jullie!' eindig ik mijn verhaal.

'Misschien mogen jullie wel blijven slapen! Als jullie dat tenminste willen.' stel ik voor. Iedereen stemt in, behalve Zoey. Ze heeft hele strenge ouders waardoor ze niet veel vrijheid heeft. Ze zei dat ze haar ouders had kunnen over halen om hier naar toe te mogen, dus blijven slapen word het niet.

'Ik zal wel even vragen.' zeg ik en ik sta op. Ik loop naar de keuken waar mijn moeder bezig is. Ze is iets in stukken aan het snijden, maar ik weet niet wat omdat ze met haar rug naar me toe staat.

'Mam? Mogen Emma, Audrey, Matthew, Luke en Emily blijven slapen?' vraag ik.

Mijn moeder draait zich om en ik zie wat ze aan het snijden is. Een chocoladetaart!

'Tuurlijk. Stukje?' vraagt ze en ze wijst naar de chocoladetaart.

'Jaaa!!!!' schreeuw ik. 'Taaaaarrrttttt.' roep ik naar de woonkamer. Niet veel later staat iedereen in de keuken. Ik pak gebabschaaltjes uit de kast en mijn moeder legt de taart erop. Ik geef mijn vrienden de borden. Iedereen loopt weer naar de woonkamer en gaat op de bank zitten. Mijn moeder pakt ook een stuk taart en gaat er ook bij zitten, wat wel een beetje akward is.

Nadat we alles op hebben en vol zitten belt iedereen naar huis om te vragen of ze mogen blijven slapen. Gelukkig mag iedereen, behalve Zoey dan.

'We moeten alleen nog even naar huis voor onze spullen.' zegt Luke.

'Yup!' roept Matthew en hij staat op. 'Nu?' vraagt hij.

'Is goed.' zeggen Emma en Audrey tegenlijkertijd. Daarna volgt gelach. Als ze uitgelachen zijn trekt iedereen hun jassen aan en ze vertrekken naar huis. Samen met mijn moeder ruim ik de glazen en de borden op. Als alles in de vaatwasser staat loop ik terug naar de woonkamer. Ik schuif de banken en de fauteuils aan de kant waardoor de woonkamer een grote lege plek is. Hier kunnen we dan slapen. Het word vast een korte nacht, terwijl de dokter had gezegt dat ik moest rusten. Maar ja, voor een keer is het niet erg.

Na een tijdje gaat de bel weer. Ik ren naar de voordeur en ik zie dat Emily er staat met haar handen vol. We begroeten elkaar en ze loopt meteen door naar de woonkamer waar ze de spullen met een plof op de grond laat vallen.

'Slapen we hier?' vraagt ze enthousiast.

'Yup.' zeg ik.

'Nice.' fluisterd ze in zichzelf. Alweer gaat de bel en ik ren er weer naartoe. Ik open de deur en nu staat iedereen voor de deur. Ik laat iedereen binnen en ze lopen ook meteen door naar de woonkamer. Ik loop achter ze aan en ik zie dat Emily als begonnen is om haar luchtbed klaar te leggen.

'Ik lig langs Luke!' schreeuwt Matthew en hij begint door de kamer te rennen.

'Moet dat!?' zeurt Luke.