A Short Life

Hoofdstuk 8: Een Normale Dag

Pov Emily

Ik trek snel dat belachelijke pak uit en loop daarna door naar de gang. Wat ben ik blij dat alles weer goed komt.

'Kan ik u even alleen spreken, mevrouw Grey?' vraagt de dokter.

'Tuurlijk. Wacht jij hier, Emily?' vraagt ze.

'Ja, is goed.' zeg ik en ga op een stoel zitten.

Wat wil de dokter bespreken? Ik hoop dat ik dat straks te horen krijg!

'Hallo!' hoor ik opeens. Ik kijk op.

'Brad!' roep ik en sta op om hem een knuffel te geven. 'Wat doe jij nog hier? Het bezoekuur is al afgelopen.'

'Uhjaa... Het gaat heel slecht met m'n opa, dus ze hebben voor ons eenuhh uitzondering gemaakt. We mogen dus langer blijven.'

'Sterkte.' zeg ik mompelend.

Hij liegt...denk ik.... Hij begon weer te stotteren. Wat is er toch aan de hand?

'Mag ik je opa even zien? Ik moet nu toch wachten.' vraag ik.

'Nou.... Uhhhh... Dat gaat niet...In verband met... Uhh....Infecties ofso.' zegt hij zacht, bijna fluisterend.

'Ow, jammer, ik had hem graag willen ontmoeten.' zeg ik dan maar. Hij stotterd veel te veel. Het klopt gewoon niét!

'Kom je, Emily? Zullen we naar huis? We kunnen morgen toch pas weer naar Hailey.' zegt de moeder van Hailey die eraan komt lopen.

'Ja, is goed. Dag Brad.' zeg ik en geef hem een afscheidsknuffel. Ik loop langs hem een en ga dan langs de moeder van Hailey lopen.

'Wie was die jongen? Sorry, onbeleefde vraag.' zegt ze een beetje schuldig.

'Geeft niks. Die jongen? Lang verhaal. Ik leg zo wel uit. Maar wat zei de dokter?'  zeg ik.

'Als het zo door gaat mag ze over 2 dagen naar huis. We hadden het over de nabehandeling gehad. Niks speciaals.' zegt ze.

Ik knik alleen maar even.

Samen lopen we naar de parkeergarage, zoekend naar de auto.

'Shit.' mompeld Hailey's moeder binnenmonds. 'Waar is de auto?'

'Voor je.' zeg ik. Een paar meter van ons vandaan staat de zwarte Landrover.

'Owja! Hahahaha. Faaall.' zegt ze dan lachend.

Hailey heeft echt een leuke moeder!

~~

Eenmaal weer thuis loop ik naar de woonkamer en plof ik op de bank.

'Moe?' vraagt m'n vader.

'Nogal' antwoord ik.

Ik kijk op de klok, 7 uur.

'Hebben jullie al gegeten?'

'Nee, we hebben op je gewacht. Je moeder is al aan het koken. Ga maar wat uitrusten, ik roep je wel als het eten klaar is.'

'Dankjewel.' zeg ik en ik geef mijn vader een zoen. Daarna loop ik naar boven. Ik doe de deur open en schrik van de troep. Ik ben nu té moe om op te ruimen. Ik leg alleen even snel het dekbed goed en ik maak m'n bed leeg die vol ligt met tijdschriften. Ik ga onder de dekens liggen en ik sluit m'n ogen. Ik ben zo moe, dat ik vrijwel meteen in slaap val.

'Emily!!' hoor ik van onderuit geroepen. 'Emily!!' hoor ik nog een keer. Daarna hoor ik gestompel op de trap. Even later gaat m'n deur open.

'Kom je?' vraagt mijn vader die ondertussen binnen is gekomen.