A Short Life

Hoofdstuk 21: Rare Droom

Point Of View: Hailey

Het gerommel stopt en ik hoor voetstappen. Ik zie hoe de schaduw van de man op de muur verschijnt. Hij komt steeds dichterbij. Ik zie dat de man voor me staat. Hij is duidelijk geschrokken. Snel tilt hij zijn hand op, waardoor ik zie dat hij iets in zijn handen heeft. De man stapt op me af en ik deins achteruit. Vervolgens voel ik een harde klap op mijn hoofd en val ik neer. Ik klap met mijn hoofd op de traptrede. Ik zie nog niet hoe de man het huis uit rent, maar al snel word het zwart voor m'n ogen.

☆

Hoe zou het zijn als je dood zou zijn? Ben je dan op een plek waar je vreugde hebt? Of leid je een nieuw leven?

Als ik wakker word zie ik alleen maar wit. Wit, wit en nog eens wit. Het voelt alsof mijn hele lichaam spierpijn heeft. Ik kan m'n lijf amper bewegen. Alsof ik vastgebonden ben. Ik raak in paniek. Ben ik dood? Of verbeeld ik dit alleen maar. Ben ik ziek? Ik weet het allemaal niet meer. Ik probeer om me heen te kijken, maar het lukt niet. Zweef ik? Zit ik? Sta ik? Nogmaals probeer ik te bewegen maar wat ik al verwacht had: niks helpt. Ik sluit mijn ogen. Tot mijn schrik zie ik alle beelden van vroeger. Van wat ik deed en wat ik zei. Ik zie zelfs hoe ik geboren werd. Snel open ik m'n ogen. Maar wacht... Het lukt niet. Ik krijg mijn ogen niet meer open. Ik probeer met mijn benen te schoppen, maar ook dat lukt niet. Mijn hoofd begint zwaar aan te voelen. Zo net was alles nog wit. Nu is alles zwart. Ik zie geen hand meer voor ogen. Wat is er toch aan de hand. Opeens voelt het alsof ik val. Vallen in een gat dat geen bodem heeft. Vallen en vallen. Als maar sneller. Ik gil het uit, maar het gevoel dat niemand me hoort is er. Ik blijf maar naar beneden vallen. Tot op een bepaald punt. Ik rem af.

'Hailey? Kan je me horen.' hoor ik in de lege ruimte galmen.

De stem komt me zo bekend voor. Ik probeer naar namen te graaien, maar het lukt niet. Weer probeer ik mijn ogen te openen, maar zoals alles, lukt het niet. Proberen, proberen en maar proberen. Maar het mislukt gewoon. Ben ik misschien een mislukkeling? Een mislukkeling die is aangereden is en nu dood is? Of ben ik vermoord? Ben ik überhaupt dood? Nogmaals hoor ik mijn naam. Ik probeer te bewegen, maar niks helpt.

Ik zit vast in mijn eigen lichaam.

Point Of View: Cleo

Ik word steeds zenuwachtiger als ik het schoolplein op loop. Ik ben vanochtend extra vroeg opgestaan om me zo goed mogelijk op te maken en aan te kleden. Een aantal blikken kijken me aan, maar ze herkennen me niet. Ik zucht even en ik wil doorlopen. Maar opeens hoor ik Hailey's naam. Ik kijk om me heen en ik zie dat een groepje meisjes over haar aan het praten zijn.

'Heb je het al gehoord van Hailey Grey?' vraagt een meisje aan het andere meisje.

'Nee. Vertel het me!' zegt het meisje opgewonden.
Het meisje met de roodkleurige haren kijkt even bedenkelijk maar als snel spreekt ze.

'Ze ligt in het ziekenhuis.'

Wat? Hailey in het ziekenhuis? Ik zie dat de meisjes verder praten, maar ik heb geen idee wat ze zeggen. Dat interesseert me ook niet. Ik wil weten wat er met Hailey is, dus stap ik op het meisje af.

'Ligt Hailey in het ziekenhuis? Welk ziekenhuis?' zeg ik versneld.

Ze kijkt me arrogant aan. 'Wat denk je? Er is hier maar één ziekenhuis.' zegt ze en draait zich met een ruk om waardoor haar rode haren bijna in mijn gezicht komen.

Bitch, denk ik in mezelf. Snel loop ik naar een ander meisje en ik vraag aan haar of ze misschien de weg weet. Gelukkig is zij wel aardig en legt ze me de weg uit. Ik bedank haar en ik spring op m'n fiets op weg naar het ziekenhuis.