A Short Life

Hoofdstuk 23: Dave

Ik wil jullie even waarschuwen. In dit hoofdstuk gaat het er nogal ruw aan toe. Kan je hier niet tegen? Dan is het misschien een oplossing om dit hoofdstuk over te slaan. Wat ik er wel bij zeg is dat als je dit hoofdstuk overslaat dat je dan misschien het verhaal niet meer helemaal gaat snappen. Ik raad het wel aan om het te lezen!!!! Jou keuze!

Point Of View: Noëlla

Hij zoent me nogmaals. Ik ruk me zo hard mogelijk los en tot mijn verbazing lukt het. Snel ren ik naar de deur. Maar voordat ik hem kan openen is Dave al bij me. En pakt me vast en duwt me stevig tegen de muur.

Ik zit klem tussen de muur en Dave. Ik kan nu echt geen kant meer op. Waarom vertrouwde ik hem? Dave komt met zijn gezicht steeds dichterbij en ik kan zijn gehijg precies volgen. Vervolgens zoent hij me ruw. Hij zet een stap achteruit en grijpt me vast. Hij duwt me op het bed. Hij gaat op me liggen. Ik begin te schreeuwen, te gillen.

'Niemand kan je horen, lieveschat. De muren zijn geluidsdicht.' fluiterd Dave in mijn oor en kust me in mijn nek.
Hij gaat alsmaar naar onder. Uiteindelijk komt hij bij mijn borst uit. Uit paniek sla ik hem kei hard op zijn hoofd. Dave kijkt even verward maar kijkt daarma woest. Hij trekt me omhoog van bed en duwt me daarna hard weer op het bed. Hij begint aan de knopjes te friemelen van mijn blouse. Hij kleed me uit. Daarna zijn eigen kleding.

En dan begint het...

☆

Als ik wakker word voel ik een helse pijn in mijn hoofd. Ik wil met mijn hand naar mijn hoofd grijpen, maar het lukt niet. Mijn hand zit vast. Ik ben vastgebonden aan het bed met twee handen en twee voeten. Ik begin te spartelen, maar niks helpt. Ik voel alleen pijn door het schuren van het touw op mijn huid. Ik merk nu pas dat ik naakt ben. Ik kijk om me heen. Dave ligt niet langs me en ik zie niemand. Mijn blik blijft hangen bij mijn spiegelbeeld. Voor me staat een spiegel. Ik heb overal schrammen op mijn gezicht en ik heb een blauw oog. Hij heeft dus flink op me in gemept. Ik kan me niet veel herinneringen. Maar wel dat hij... Wel dat hij mij.... Ach laat ook maar.

Ik begin te huilen. Totdat de slaapkamer deur open gaat. Dave staat in de deuropening. Hij grinnikt als hij me ziet. Ik begin te schelden

'Laat me los!' Ik blijf spartelen.

'Dacht het niet, lieffie. Als ik je los laat ga je naar de politie. En ik wil graag bij je zijn.' zegt hij en hij komt naar me toe gelopen.

Ik lig op mijn rug dus Dave kan alles zien. En dat voelt nogal ongemakkelijk. Ik probeer me om te draaien, maar de touwen zitten zo strak, dat dat niet eens lukt. Dave komt langs me zitten. Ik probeer weg te schuifen, maar Dave houd me tegen. Hij pakt me vast bij mijn zij. Zijn hand glijd naar boven.

'Laat me los, Dave!' roep ik.

Hij schenkt er geen aandacht aan en gaat met zijn hand nog meer naar boven. Uiteindelijk laat hij zijn hand rusten op mijn borst. Ik spartel heen en weer in de hoop dat hij los laat. Maar hij houd het alleen maar steviger vast waardoor het pijn gaat doen. Ik stop met bewegen en ik kijk hem doordringend aan. Langzaam laat Dave los. Misschien moet ik hem wel verleiden en laat hij me vrij.

'Dave, kom eens hier.' zeg ik fluisterend.

Hij kom dichterbij en ik zoen hem. Hij zoent me terug.

'Als je me los laat dan kunnen we meer.' zeg ik hijgend tussen het zoenen door.

Dave stopt me met zoenen. Is hij nou echt die sukkel dat hij erin trapt. Maar in plaats van dat hij me los maakt geeft hij me een harde klap in mijn gezicht.

'Dacht het niet!' schreeuwt hij in m'n gezicht.

Daarna gaat hij op me liggen.

En alweer gebeurd het...