A Short Life

Hoofdstuk 31: Pain

Point Of View: Hailey

Al weken. Al weken lig ik hier. Ik word er niet goed van. Letterlijk. Het gaat steeds slechter met me. Mijn conditie gaat sterk achteruit en ik ben constant moe. Iedereen merkt het hier dat ik er niet goed aan toe ben. Ik ben steeds chagarijnig, maar dat ligt aan de chemo, zegt Lydia. Wanneer het voor mij over is kunnen ze me niet precies vertellen. Maar ze zeggen wel binnekort. Brad mocht weer naar huis en hij is helemaal genezen. Ik lig weer alleen in een kamer, maar gelukkig komt Brad iedere dag langs.

Lydia komt mijn kamer binnen en vraagt hoe het met me gaat.

'Beroerd.' antwoord ik.

Lydia knikt alleen. Ze vult de medicijnen weer bij. Precies op dat moment begin ik te kokhalzen. Al de tweede keer vandaag. Ik pak snel het bakje van mijn tafeltje en ik geef over. Lydia kijkt me bezorgelijk aan en neem het bakje weer over. Ik stap uit bed om naar de badkamer te gaan, maar ik val meteen neer. Het is zo erg dat ik niet meer kan op staan en dat ik duizelig word. Dan val ik weg...

Langzaam open ik mijn ogen. Ik lig in een andere kamer. Mijn ouders, Brad, Emily en Cleo zitten langs m'n bed.

'Ach meisje toch... Daar ben je weer.' fluisterd ze zachtjes en geeft een kus op mijn hand.

Ik glimlach even en ik sluit mijn ogen weer tegen het felle licht. Dan voel ik dat iemand op mijn voorhoofd kust. Ik open mijn ogen weer en ik zie de ogen van Brad. Zijn haar is al een beetje gegroeid en het ziet er schattig uit. Ik ben daar in tegen al helemaal kaal.

Dan voel ik weer dat ik moet overgeven. Ik vlieg omhoog en ik wijs naar het bakje. Meteen geeft Emily hem aan en ik spuug erin. Niet alleen kots, maar ook een klodder slijm. Ik zet het bakje terug en ik plof hijgend weer terug in mijn bed. Dan vallen mijn ogen dicht en slaap ik.

Meteen word ik weer wakker gemaakt. Het is een verpleegster en ze kijkt bezorgt.

'Het is niet goed om nu meteen weer te gaan slapen. Je valt steeds verder weg en zeker als je nu meteen gaat slapen.' zegt ze.

Misschien wil ik dat wel. Misschien wil ik nu wel slapen en verder wegzakken. Want hoe ik me nu voel is echt verschrikkelijk. Als ik zo nog lang moet leven dan hoeft het echt niet meer. Ik ga sowieso dood, en ik kan toch niks doen. Het heeft toch geen zin meer en het is alleen maar erger voor mij.

'Ik wil slapen.' zeg ik bevestigend.

Mijn moeder schrikt.

'Hailey...' fluisterd ze.

'Alsjeblieft. Ga. Ik wil alleen zijn.' zeg ik zachtjes.

Langzaam stroomt mijn kamer leeg. Brad verlaat als laatste mijn kamer. Als hij in de deurpost staat kijkt hij nog één keer achterom. Hij kijkt verdrietig. Ik snap dat het niet leuk is om een dierbare te verliezen. Maar soms is het fijner voor diegene. Dan is diegene uit zijn leden verlost. Dan weet je tenminste dat je dierbare geen pijn meer heeft. En dat wil ik graag. Ik wil graag van deze pijn af. En als dat helpt met slapen, dan wil ik dat graag. Want slapen doet géén pijn.

En zoals ik graag wil, val ik langzaam in slaap...

Ik word wakker geschud. Ik krijg mijn ogen niet open en ik word overspoeld door angst. Is het zover? Ga ik nu dood? Ik probeer nogmaals mijn ogen open te doen, maar het lukt niet. Ik begin te trappen met mijn benen.

'Hailey, rustig. Ik ben er, Brad.' hoor ik een stem galmen in mijn hoofd.

Meteen word ik rustig.

'Ze hoort me!' hoor ik Brad schreeuwen.

Dus dit is echt? Ben ik nog niet dood? Ik probeer mijn ogen open te maken als spleetjes en het lukt. Ik zie Brads gezicht dicht bij de mijne. Hij zoent me, maar ik duw hem weg.

'Nu niet.' zeg ik. Ik kan het amper uitbrengen en daar schrik ik van.

Brad schrikt van mijn reactie en zet een stap achteruit.

'Sorry.' playback ik. Ik kan alleen nog maar zachtjes praten.

Ik wil niet meer. Ik wil echt niet meer. Volgensmij is het echt over. Als ik er volgende week er nog steeds ben word ik gek. Deze pijn kan ik niet meer aan. Het is zo'n vreselijk gevoel. Niet te omschrijven. De pijn in mijn borst. De pijn in mijn benen. De pijn in mijn armen. Overal pijn...

Mijn ouders komen naar binnengelopen en vragen of Brad ons alleen wilt laten. Ik knik nee. Ik wil niet dat Brad me alleen laat. Alleen niemand ziet me. Niemand ziet wat ik nou echt wil. Samen zijn, dat wil ik. Samen zijn met Brad.

Mijn moeder huilt.

'Hailey... We houden zo veel van je...' fluisterd ze.

Het doet pijn in mijn hart om het verdriet van ouders te zien. Soms erger ik me eraan. Maar ik voel dat het bijna zover is. Ik ben alleen zo bang. Angst is de enige reden waarom ik niet dood zou willen gaan. Niemand weet wat er met je gebeurd als je dood gaat. Dat kun je ook onmogelijk onderzoeken. Maar ga je vliegen? Word je een geest? Zie je alle andere doden? Ga je naar een andere wereld? Ik weet het niet. Of is het misschien voor eeuwig slapen? Ik word gek van mijn eigen gedachtes!

Lydia komt naar binnen gelopen. Ze zet een bord ziekenhuisvoer, zoals ik het eerder altijd noemde, voor me neer. Ik schuif het aan de kant als teken dat ik geen honger heb.

'Je moet iets eten.' zegt Lydia.

Met een zucht pak ik het plastic vorkje en prik ik met de vork in het vlees.

Nadat ik een paar happen op heb van mijn eten heb ik echt geen zin meer. Ik schuif het bord weer aan de kant. Lydia verlaat mijn kamer weer.

Het enigste wat ik eigenlijk nog in mijn leven kan is eten, overgeven, slapen en fluisteren. Wat voor leven heb je dan? Vreselijk...

▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪

Hoi,

Ik had echt medelijden met Hailey toen ik dit schreef...

En jongens... Dit was het enerlaatste hoofdstuk. Nog één hoofdstuk hierna en dan is het over... En ik zeg even dat het volgende hoofdstuk klein word. Misschien iets maar van 500 woorden (dit hoofdstuk is 1000 woorden)

Sorry dat het ook zo lang duurde voor een hoofdstuk!! Ik was op vakantie en de wifi was te slecht om iets te updaten. Nu ben ik weer thuis en kan ik al mijn boeken weer eens updaten!

Ik hoop dat jullie hebben genoten!

X Ilse
Comment / Vote

▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪