A Short Life

Hoofdstuk 25: Begrafenis

Point Of View: Hailey

Ik zie hoe Noëlla valt. Ze gilt. En dan hoor ik een harde klap. Het gegil van Noëlla is gestopt, maar wel het gegil van andere mensen hoor ik. Ik zie dat Emily in huilen uitbarst. Ik loop naar haar toe en ik knuffel haar. Tot mijn verbazing knuffelt ze me terug. Ik begin zelf ook de huilen. Dit kan niet waar zijn. Als ik langs me kijk zie ik het lichaam van Noëlla liggen. Ze is vlak voor de voeten van Emily gevallen.

We hebben vandaag allemaal les vrij gekregen. Niemand had meer de moed om iets te doen. De school heeft meteen de ouders van Noëlla gebeld en die zijn per direct hier naartoe gekomen. Ook heeft de school de politie gebeld. Meteen kwam er een politieagente naar school. Ze heet Tessa. Ik weet niet wat ze met Noëlla te maken heeft. Misschien een kennis ofzo.

Ik bel mijn moeder.

'Mam?' zeg ik als ze mijn moeder de telefoon op neemt.

'Ha Hailey. Hoor jij niet in de les te zitten?' vraagt ze.

'Jawel, ofja, nee. Ik weet het niet.' zeg ik verward.

'Wat is er dan?'

'Noëlla heeft zelfmoord gepleegd...'

Even blijft het stil.

'Wat erg...' fluisterd mijn moeder in de telefoon.

'De lessen gaan vandaag niet meer door. Ik blijf nog even op school. Voor haar ouders en vrienden.' zeg ik.

'Ja, dat is prima. Ik zie je vanzelf weer verschijnen. Uhh, sterkte...'

'Bedankt mam. Doei.' ik verbreek de verbinding en ik stop mijn mobiel in m'n broekzak.

Ik zie dat Emily huilend naar me toe komt lopen. Ik spreid mijn armen en Emily vliegt in mijn armen. We knuffelen elkaar stevig.

'Sorry.' zegt Emily zacht terwijl we nog steeds in een knuffel zitten.

'Het is goed.' zeg ik en ik wrijf over Emily's rug.

Ik zie dat Cleo op een afstandje van ons staat. Ook Cleo huilt. Ze kende Noëlla dan ook niet zo goed als wij haar kende. Maar het is nooit fijn om iemand te zien die zelfmoord pleegt. Cleo heeft het namelijk ook overwogen om het te doen. En hier ziet ze wat het met mensen doet. En ik denk dat dat het is wat haar raakt. Niet zo zeer om Noëlla. Haar kende ze toch amper. Maar meer omdat ze andere mensen dit ook wou aan doen. En als Cleo dit nu ziet, weet ze dat ze de juiste keuze heeft gemaakt.

Samen zit ik met Emily en Cleo in het atrium. Ze hebben het met elkaar goed gemaakt en we kunnen nu gelukkig zijn met elkaar. Alleen zonder Noëlla...

Ik weet nog hoe ze gillend het atrium binnen rende en zei dat ze eindelijk een baan had. Ze kon eindelijk voor een nieuwe fiets sparen. Niet wetend dat ze over twee weken niet meer leefde...

Samen zit ik met Emily en Cleo te kletsen over allerlei meiden dingen, als opeens de politieagente Tessa langs ons staat.

'Hey, mag ik?' vraagt ze en wijst naar een stoel die aan onze tafel staat. We knikken.

'Zijn jullie vriendinnen van Noëlla?'
Emily en ik knikken, Cleo niet.

'Hoe kent u Noëlla? Of ja, toen de directeur de politie belde, toen was u hier als aller eerste.' zeg ik.

'Kennen, kennen, zo zou ik het niet noemen. Maar jullie weten dus wat er met Noëlla is gebeurd. Met die jongen? Dave heet hij. Dave is, of eigenlijk was, mijn broer. Ik vond ze. Dave hield een mes tegen de keel van Noëlla. En als ik niet zou schieten, dan had ik Noëlla dood laten gaan. Ik kon natuurlijk geen onschuldig meisje dood laten gegaan. Ik heb mijn broer neergeschoten.' eindigt ze haar verhaal. Ik zie dat ze de tranen in haar ogen krijgt.