A Short Life

Hoofdstuk 5: In Het Ziekenhuis

Pov Emily

'En..?' vraag ik.

'Er is niks ernstigs. Ze heeft een zware hersenschudding. Haar hersens zijn daardoor een beetje beschadigd. Die beschadiging zal blijvend zijn, maar daar zal ze geen last van hebben. We houden haar nu nog in coma totdat ze helemaal in orde is. Zo kan ze zichzelf makkelijker herstellen.' zegt hij.

Ik hoor dat moeder van Hailey zucht van opluchting. Ik ben ook opgelucht.

'Mogen we haar zien? Wanneer komt ze uit de coma?' vraag ik.

'Nee, jullie kunnen er nu niet bij. Wanneer ze uit de coma komt? Dat ligt eraan... Meestal duurt het 3 tot 4 dagen, maar als het langzaam gaat, kunnen dat een paar weken worden... Het spijt me.' zegt hij.

Alex en mevr. Woodless komen de gang inlopen. Ze zien dat er een dokter staat en vragen meteen hoe het is.

'Het is goed. Ze heeft een zware hersenschudding waardoor haar hersens beschadigt zijn. Het is blijvend maar ze zal er geen last van hebben. Ze ligt nu in coma.' zegt de dokter nogmaals.

'Ze had een hockeybal tegen haar hoofd gekregen? Hoe dat dan?' vraagt hij. Iedereen kijkt Melanie aan.

'Uhm.. Ikuhh... Ik heb de bal tegen..uhh... Tegen haar hoofd geslagen...' zegt Melanie. Ze word rood en staart naar de grond.

'Expres of perongeluk?'

'Ikuh.. Ik mag haar niet zo... Dus ik wou alleen maar tegen haar been schieten, maar toen vloog de bal naar haar hoofd toe. Het was niet de bedoeling!' ratelt ze en begint te huilen. Ik loop naar haar toe en knuffel haar. Ik had nooit gedacht dat ik haar ooit zou knuffelen!

'Het is goed. Niks ernstigs.' sus ik haar. Ze wurmt zich uit de knuffel en kijkt me aan met rode ogen.

'Bedankt.' zegt ze en ze trekt me weer in een knuffel.

De dokter is weer weggelopen en er komt een verpleegster naar ons toe.

'Willen jullie wat ontbijten? We hebben broodjes.' vraagt ze vriendelijk. Iedereen knikt en de verpleegster begint te lopen. Wij lopen achter haar aan en ze leid ons naar een tafel.

'Ga zitten. Ik ga wat pakken voor jullie.' zeg ze en loopt de keuken in. Evenlater komt ze terug met een schaal vol harde broodjes met vlees en kaas. Mmmm, ik heb honger!

'Willen jullie nog wat te drinken?' vraagt ze ook nog.

'Ja graag, doe maar 2 koffie en 4 chocomel.' zegt de moeder van Hailey.

Na een halfuur hebben we onze broodjes en drinken op. Opeens staat er een dokter bij de tafel. Hij kijkt ernstig.

'Er is iets mis met Hailey... Ze zijn haar nu aan het opereren.' zegt hij.

Iedereen kijkt geschokt.

'Wat is er dan?' vraagt Melanie die ondertussen wit is weggetrokken.

'Doordat de bal hard tegen haar hoofd is gegaan, is er een gat ontstaan. Waarschijnlijk zit er iets scherps in haar wond, waardoor het niet goed kan genezen en haar hersens dus ook niet goed kunnen functioneren. Ze zijn nu proberen via de wond het scherpe voorwerp eruit te halen. Dit kan gevaarlijk zijn. De schade is dan erger en dus is het misschien wel zichtbaar...' zegt hij.

Langs me hoor ik gesnik. Melanie zit in een gedoken met haar handen in haar gezicht en haar ellebogen op tafel. Ik wrijf over haar rug.

'De herstelling van Hailey zal nu langer duren.' zegt hij.

'En hoe zit dat met school?' vraag ik.

'Tjaa... Ze kan dan niet naar school. Maar ik ga niet over school, dat doet het schoolhoofd natuurlijk!' zegt de dokter en draait zich om en loopt weg. De moeder van Hailey kijkt de man nog na met grote ogen. Als hij verdwijnt om een hoek, kijkt ze mij aan. De vrolijke ogen die ze altijd heeft, zijn nu verdwenen. Ze kijkt verdrietig en verslagen. Opeens rolt er een traan over haar wang. Ik sta op en ik loop naar haar toe. Ik kijk haar aan en geef haar een knuffel.

'Je hoeft me niet steeds te knuffelen hoor.' zegt ze giechelend door haar tranen heen. Ik zet schamend een stapje achteruit en ik sla m'n ogen naar onder.

'Sorry.' mompel ik.

'Want ik moet jouw ook eens kmuffelen.' zegt ze en knuffelt daarna mij. Wat is het toch een lieve moeder. Terwijl het niet eens m'n eigen moeder is. Mijn ouders zijn allebei best bezorgt om mij omdat ik enigskind ben. Vandaar dat ze altijd zo "voorzichtig" met me zijn. Hailey's moeder laat me weer los en kijkt me aan. Ze strijkt maar haar hand over mijn hoofd en loopt daarna weg. Ik denk dat ze even alleen wilt zijn.

~~

We zitten in gang met rijen stoelen. We hebben nog steeds niks van Hailey gehoord. Melanie is even naar huis gegaan voor te douchen en andere kleren aan te trekken, want we zaten nog in onze sport kleding. Ook mevr. Woodless is weggegaan omdat ze nog wat trainingen heeft. Alex, de moeder van Hailey en ik zitten er nog. Alex zit tegenover mij onderuitgezakt op z'n stoel een spelletje te spelen op z'n mobiel. Trouwens, ik heb mijn mobiel ook weer gevonden! Hij zat toch in het zijvakje. Wat ben ik toch dom.

Ik pak mijm tas die op de grond staat en zet hem op m'n schoot. Ik rits het zijvakje open en ik pak m'n mobiel eruit. Daarna rits ik het vakje weer dicht en zet ik de tas weer op de grond. Ik denk dat ik wel wat whatsapp'jes heb van m'n ouders. Ik ontgrendel m'n mobiel en ik kijk bij de meldingen.

'Whut!?' roep ik. Meteen sla ik een hand voor m'n mond. Volgensmij schreeuwde ik dat best hard. Alex en Hailey's moeder kijken me raar aan.

'Uhmm, sorry. Ik bel even m'n ouders.' zeg ik en ik loop naar de wc's toe. Ik ben blijkbaar 8 keer gebeld door m'n ouders! Als ik de wc inloop zie ik een een meisje voor de spiegel staan. Haar beanie hangt over de wasbak. Ik kijk haar aan en ik glimlach. Ze heeft geen haren meer. Zou ze kanker hebben? Ik besluit het maar niet te vragen, want dat zou een beetje akward zijn. Het meisje glimlacht terug en zet haar beanie op en loopt de wc uit. Stel je voor dat Hailey... Straks krijgt zei ook... Ik moet er niet aan denken! Snel ontgrendel ik mijn mobiel weer en toets ons huistelefoonnummer in.

'Ha mam.' zeg ik.

'Emily? Wat ben ik blij jouw te horen!' schreeuwt m'n moeder door de telefoon waardoor ik mijn mobiel een afstandje hou van m'n hoor.

'Je had gebeld..?'

'Klopt! Ik heb al een tijdje niet meer gehoord van je. Ik maakte me zorgen! Zit je nog steeds in het ziekenhuis? Hoe gaat het met Hailey?' raateld ze.

'Ja, ik ben nog in het ziekenhuis. Met Hailey gaat het niet zo goed... Maar ik heb niet veel erover gehoord.'

'Oei.. Kom je weer naar huis?' wat? Denkt ze nou echt dat ik naar huis ga!?

'Nee! Ik blijf hier zo lang als het kan! Totdat ik weet wat er aan de hand is!' roep ik. Het klonk heel boos, maar dat was niet de bedoeling. Ik ben alleen een beetje gestresst. Beetje maar.

'Sorry lieverd... Blijf maar bij Hailey, dat is prima. Sms maar als je iets nieuws te horen hebt gekregen. Dag lieverd.'

'Bedankt, doei mam.' zeg ik en dan hoor ik een lange piep. Ik stop m'n mobiel in m'n broekzak en bekijk mezelf in de spiegel. Ik heb rode ogen van het huilen en van de moeheid. Ik zucht eens diep, trek m'n kleren een beetje recht, en loop dan weer richting de stoelen.

~~

We zitten hier alweer een halfuur. Melanie kan ieder moment binnen komen wandelen. Ze zou me whatsapp'en. Opeens vliegen de klapdeuren open en rennen twee dokters met een ziekenhuisbed de deur uit. Ze schreeuwen dat iedereen uit de weg moet. Zo te zien hebben ze haast. Ik bekijk het bed en ik zie dat er een meisje in ligt. En dan zie ik het pas: het meisje wat daar ligt, is Hailey. En het ziet er niet echt bepaald goed uit...

Hey hoi!

Weer een hoofdstuk af! Ik heb gister niks geüpdate omdat ik geen tijd had om te schrijven en ik had niet zoveel inspiratie, sorry! Ik heb opeens 64 lezers! Het gaat super snel allemaal, echt heel erg bedankt! Ik ga dan weer dit hoofdstuk afsluiten!

-Commentx

-Voteex

-Sharex

-Readx

Doeghx!