A Short Life

Hoofdstuk 26: Ziek

Point Of View: Hailey

Donderdag ochtend. Ik stap uit bed en ik maak me klaar voor school. Vandaag fiets ik weer met Emily mee naar school. Ik ben zo blij dat alles weer goed is! Ik had al het gevoel dat het die dag goed zou komen, maar dat Noëlla zelfmoord ging plegen, had niemand verwacht.

Ik loop naar onder en opeens voel ik me duizelig worden. Ik grijp de leuning vast om niet om te vallen.

Zo gewoon mogelijk loop ik weer verder naar onder. Ik wil niet dat mijn ouders zich bezorgd gaan voelen.

'Goedemorgen.' zeg ik tegen mijn moeder.
Nog steeds voel ik me een beetje duizelig.

'Goedemorgen! Gaat het wel? Je ziet ziet zo wit.' vraagt mijn moeder.

'Ik voel me prima hoor.' zeg ik. Ondertussen word de duizeligheid minder.

Als ik heb ontbeten en al helemaal klaar ben stap ik op mijn fiets en blijf ik Emily's huis wachten. Al snel komt ze naar buiten en samen fietsen we naar school.

☆

De laatste twee uur school hebben we gym. Samen met de andere meisjes in mijn klas kleed ik me om.

'Vandaag gaan we unihockey spelen.' zegt de gymleraar.

We worden in teams verdeeld. Toevallig zit ik bij Emily in het team. Helaas moet ik tegen Cleo. Als de bal in het midden word gelegd gaat iedereen klaar staan. Als de gymleraar op het fluitje blaast als teken dat het spel begint, valt iedereen aan. Ik verdedig het kleine goaltje. Als snel komt er een bal naar me toe en behendig geef ik met de stick een klap tegen de bal waardoor hij weg rolt.

Ik wissel met een jongen uit mijn team. Hij gaat nu keepen en ik ga in het veld. Meteen word de bal naar me toe gerold. Ik kaats hem naar Emily. Ze maakt een perfecte goal. Ik ren naar haar toe en geef haar een highfive.

Opeens voel ik me moe en ik word weer duizelig. Ik zak in elkaar.

'Hailey, wat is er?' roept Emily.

De gymleraar komt naar me toe rennen. Ik weet niet goed wat ik moet doen. Ik zie een waas voor mijn ogen en ik kan geen geluid uit brengen.

'Hailey, wat is er aan de hand?' vraagt Emily.

Ik gebaar wat. Maar volgens mij snappen ze het niet. Ik voel hoe het zweet over mijn hoofd loopt. Meestal zweet ik nooit! Dit is niet goed en Emily merkt het ook op.

'Dit gaat niet goed! Ze zweet, dat is normaal nooit! Hailey, zie je me?' vraagt Emily.

Nog steeds kan ik niks uitbrengen en gebaar ik.

'Ik ga een ambulance bellen.' zegt de trainer.

Even later hoor ik het scherpe geluid van de ambulance serine in mijn hoofd dreunen.

Wazig zie ik een auto voor me stoppen. Mensen komen naar me toe gerent en tillen me op. De pijn die ik in mijn botten opeens voel is onbegrijpelijk. Ik schreeuw het uit. Ze leggen me op een brancard. Dan word alles zo wazig voor mijn ogen dat ik niks meer zie en weg val...

☆

Ik word wakker in een ziekenhuis bed. Ik probeer om me heen te kijken. Maar alsnog zie ik die waas. Het is zo irritant. Ik probeer het weg te knipperen en tot mijn verbazing lukt het ook nog een beetje!

De muren zijn wit. Het kamertje is leeg. Alleen apparaten, stoelen en het bed waar ik in lig staan in de kamer. Op de stoelen zitten mensen. Mijn ouders.

Als ze door hebben dat ik wakker ben staan ze op en kijken me glimlachend aan. Mijn moeder strijkt met haar vingers door m'n haar.

Op dat moment gaat de deur open en de dokter komt binnen gelopen. Hij zegt dat hij wat testjes wilt doen. Ik moet met hem mee naar een behandelkamer. Gelukkig voel ik me een stukje beter dus ik sta op. Langzaam, anders val ik weer om.

Ik loop door de gangen achter de dokter aan. Mensen kijken me aan wat me irriteert. De dokter lijdt me een kamertje binnen en zegt dat ik op de behandelbank moet gaan zitten. Hij loopt even weg, maar als snel komt hij terug.

'Ik wil even bloedprikken.' zegt hij.

Ik knik. De naald prikt in mijn huid. Het doet pijn. Ik zie hoe de donkerkleurige vloeistof in de buisjes stromen. Als ze vol zijn haalt hij de naald weer uit m'n arm.

Ik moet op de weegschaal gaan staan. Ik kijk naar onder en de weegschaal geeft 40 kilo aan. Ik schrik ervan.

'Vorige week woog ik nog 48,5 kilo.' zeg ik.

Ik ben acht en een halve kilo afgevallen! Dat kan niet.

'Ben je aan de lijn?' vraagt de dokter streng.

'Nee! Ik eet gewoon normaal,' de dokter kijkt me niet gelovig aan. 'Vraag maar aan mijn ouders na!' zeg ik.

Ik stap de weegschaal weer af.

Na een aantal testjes loop ik weer door dezelfde gang als net. Mijn botten voelen opeens zwaar en het doet pijn. Alsof ik een oudere ben. Als ik mijn kamer in kom til ik mezelf in bed, want ontiegelijk veel pijn doet. Gelukkig helpen me ouders.

Ik vertel tegen mijn ouders over de testjes. En dat ik acht en een halve kilo ben afgevallen. 40 kilo voor een vijftien jarige is te weinig, zei de dokter.

Hij kwam net binnen gelopen en vertelde dat ik hier moest blijven tot dat ze de uitslag hebben. Ik zuchte diep. Hier heb ik totaal geen zin in.

☆

Ik lig hier nou al een paar dagen in m'n eentje. Alleen mijn ouders, mijn broer, Emily, Cleo en andere vriendinnen zijn langs geweest. Het is zo saai en ik verveel me dood. De hele dag tv kijken is ook geen oplossing.

Af en toe word ik duizelig en krijg ik weer een waas voor mijn in ogen. Ook zweet ik erg veel en heb ik het benauwd. Ik haat het.

Als ik in gesprek ben met m'n ouders komt opeens de dokter binnen gelopen. Ik heb hem al een tijdje niet meer gezien. Hij kijkt nogal bezorgd.

'Ik heb de uitslag.' zegt hij.

Ik ga wat rechterop in mijn bed zitten en mijn ouders doen het zelfde.

'Uit het onderzoek is gebleken dat je Hairy Cell Leukemie hebt. Een kanker soort...'

▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪

Hoii!
Sorry dat het zooooo lang duurde voor een nieuw hoofdstuk. Ik wist eerlijk gezegd niet zo goed hoe ik dit hoofdstuk moest schrijven dus vandaar dat het allemaal wat langer duurde.

Het is ook niet zo'n heel lang hoofdstuk, maar ach, beter iets dan niets.

Ik hoop dat jullie alsnog hebben genoten van dit hoofdstuk en bedankt voor het lezen!

X Ilse
Comment / Vote

▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪