A Short Life

Hoofdstuk 18: Naar de stad met Cleo

Point Of View: Cleo

Als mijn wekker gaat sla ik erop en gooi ik hem op de grond. Ik word altijd gek van die wekker. Moeizaam sta ik op en loop ik naar mijn klerenkast. Ik gris er wat kleren uit en ik trek ze aan. Het zijn niet de mooiste of de duurste kleding die er bestaan, maar meer heb ik niet. We hebben sowieso niet veel. Samen met mijn moeder woon ik in een huurflat. Niet heel groot is het, maar we hebben wat we hebben, zegt mijn moeder altijd. Over mijn moeder gesproken: ze was alcoholist. Iets wat ik wel even met jullie wil delen. Nadat mijn vader te overlijden kwam aan die klote ziekte is mijn moeder veel gaan drinken. Iets wat mijn vader nou juist niet wou. Ik was de moeder hier in huis. Het was precies om gedraaid. Zij het kind, en ik de moeder. Het was een lastige tijd. Mijn klasgenoten wisten niet dat mijn vader was overleden. Ze bleven me door pesten. Toen mijn vader nog leefde, heb ik een zelfmoordpoging gedaan. Ik voelde me niet mezelf. Het voelde alsof ik een pop was die vast zat aan touwtjes. En die touwtjes werden bestuurd door mijn klasgenoten. Het was echt heel erg, maar ik ben zo blij dat ik er nu nog ben. Als ik nou ook dood was, was mijn moeder nou alleen geweest. En dat had ik haar niet aan kunnen doen.

Als ik mijn kamer uitloop zie ik dat mijn moeder al aan het ontbijt zitten. Ik schuif bij haar aan tafel. Ik kijk mijn moeder aan. Ze ziet er opgedoft uit.

'Waarom zie je er zo uit?' vraag ik terwijl ik een boterham uit de boterhammenzak haal.

'Zie ik er niet goed uit dan?' vraagt ze. 'Nee, grapje. Ik heb vandaag een sollicitatie!' zegt ze blij. Ik kijk haar met grote ogen aan. Dit kan betekenen dat ze geld gaat verdienen en dat we nog rijk worden!

'Waar?' vraag ik nieuwschierig.

'Bij een modellenbureau.' zegt ze. Ik verslik me in de boterham en begin hard te kucken. Mijn moeder kijkt me bezorgt aan en begint op mijn rug te kloppen. Ik steek mijn hand op als teken dat ze moet stoppen.

'Een modellenbureau!?' roep ik. Als zij, mijn moeder, een model word, en mijn klas komt erachter, dan ben ik echt de sjaak. Dan pesten me ze me nog meer.

'Don't worries. Ik maak de kleding voor de modellen. Wat dacht jij? Ik op een catwalk? Nou, nee dankje!' lacht ze. Ik slaak een zucht van verluchting.

☆☆☆

Als ik het schoolplein op loop word ik door alle kanten bekeken. Dit is nou precies wat ik bedoel. Het is zo irritant. Ik ben ook maar een mens. Alleen heb ik niet zo'n goede ogen, vandaar mijn bril. Maar toch moeten ze mij hebben. En waarom? Geen idee. Omdat ik anders reageer dan andere? Omdat het me raakt? Duizende vragen spoken al jaren door mijn hoofd. Maar nooit zal ik antwoord krijgen. Dat is hetzelfde op de vraag waarom precies mijn vader te overlijden kwam.

Als ik in les zit word er een propje naar me toe gegooid. Ik vouw het open en ik lees wat erop staat.

Hey stuudje, alles goed? Is de les interessant? Wel goed opletten hè, anders haal je nog een onvoldoende bij een proefwerk. Hahahaha, dag nerdy. xx James

Ik kijk de klas rond. Ik heb geen idee wie James is. Maar als ik een jongen zie grijnzen en hij kijkt me aan weet ik dat hij James is. Dat is de jongen die gister na mijn eerste les de gemene opmerking maakte over mijn vader. Ik verfrommel het papiertje weer en ik stop het in mijn zak. Ik draai me nog een keer om, om te kijken naar James.

'Cleo, let je op?' vraagt de leraar. Meteen draai ik me om en ik knik. Ik hoor hoe de klas achter me lacht. Vanaf nu is James mijn vijand.

Tijdends de pauze zit ik alleen. Ik had ook niet anders verwacht. Hailey kijkt de hele tijd naar me. Ze lijkt me erg aardig, maar ze wordt de hele tijd meegetrokken door die Emily. Met Hailey zou ik wel vriendinnen willen worden, maar niet met Emily. Ik haal mijn boek uit de tas en ik begin te lezen. Ik weet dat dit niet echt bepaald stoer is, maar het is beter dan dat ik niks te doen heb en dat ik alleen maar vooruit staar, toch?