A Short Life

Hoofdstuk 32: Gone [eind]

Point Of View: Hailey

Het is over. Het is voor mij voorbij. Het hoeft ook niet meer. Ik ben kapot. De ziekte maakt me kapot. Al mijn dierbaren zijn kapot. Ik weet dat ze me zo niet meer kunnen zien.

Ik ben bang. Angst overspoeld me als ik aan de dood denk. Ik druf mijn ouders, vrienden en kennissen niet achter te laten. Ik ben bang dat ik ze te veel pijn doe. Iets wat ik niet wil. Mensen pijn doen is erg. Want het is jóu schuld dat mensen pijn hebben. Ookal is het een ziekte waar ik niks aan kan doen...

De dokter komt mijn kamer binnen gelopen waar ik al bang voor was. Misschien gaat hij nu een hele preek houden, maar misschien houdt hij het ook gewoon kort. Iedereen kijkt hem aandachtig aan.

'Hailey... Het kan elk moment gebeuren dat je overlijd... Ik wil graag dat jullie nu afscheid van elkaar gaan nemen..' zegt de dokter en hij slikt stevig.

Niemand beweegt en het is doodstil. Dan draait de dokter zich om en verlaat de kamer. Daarna verlaten Brad, Emily en Cleo mijn kamer. Mijn ouders staren me aan. Mijn moeder huilt hard zonder ook maar een geluid te maken. Ook bij mijn vader rollen de tranen over zijn wangen. Dan begin ik ook te huilen.

Mijn ouders gaan beide aan een kant van mijn bed zitten en pakken mijn handen vast. Het geruststelt me een beetje.

Na een kwartier lang gehuild, gepraat en gezwegen te hebben nemen we nu echt afscheid. Ik zie ze hoe ze de gang in lopen en verdwijnen. Dit was waarschijnlijk de laatste keer dat ik mijn ouders zag...

Emily komt mijn kamer ingelopen. Als eerste geeft ze me een knuffel en barst ze in tranen uit. Zo blijven we een tijdje staan. Arm in arm. Zij gebukt over mijn bed en ik liggend. Kon dit maar voor eeuwig.

Emily laat me los. Onze voorhoofden rusten op elkaar en Emily pakt met twee handen mijn hoofd vast.

'Het is goed zo,' fluisterd ze. 'Je voelt straks geen pijn meer. Je bent vrij.'

'Ik hou van je.' zeg ik huilend.

'Ik ook van jou.' zegt ze terug.
Daarna knuffelen we nogmaals kort.

Dan laten we elkaar los. Ze verlaat de kamer en ze draait zich nog een keer om. Ik glimlach bemoedigend. Daarna draait Emily zich om en rent huilend weg.

Niet veel later komt Cleo mijn kamer binnen. De tranen glijden over haar rode wangen. Ik pak haar hand vast.

'Je bent zo speciaal voor me, Hailey. Wat je voor me hebt gedaan... Onbeschrijfelijk. Ik hou van je.' zegt Cleo met een hoge stem.

'Ik hou ook van jou.' zeg ik zwakjes. Ik kan het amper uitbrengen. De pijn brand in mijn borst.

Ik ben bang dat het nu gaat gebeuren terwijl ik nog geen afscheid heb genomen van Brad. Ik fluister zijn naam tegen Cleo en ze snapt me. Ze loop langzaam en verdrietig de kamer uit.

Dan zie ik Brad. Hij komt langs me zitten en kust me op m'n voorhoofd. Ik houd zoveel van hem. Zo ziels veel van hem. Kon ik maar eeuwig bij hem zijn. Ik zoen hem. Maar al snel raak ik uitgeput en laat ik me zakken in het bed.

'Ik hou van je.' fluister ik.

Ik zie witte flarden voor me en ik weet dat het nu gebeurd. Te uitgeput ben ik om te panikeren. Ik zie steeds minder en ik voel dat mijn ogen dicht vallen...

Point Of View: Brad

'Ik hou van je.' zegt ze.

'Ik ook van jou. Heel erg veel.' fluister ik terug.
Ik houd haar hand vast en ik houd mijn lippen er tegen aan.

Dan sluiten de ogen van Hailey zich langzaam. Het apparaat naast haar begint snel te piepen. Haar ogen vallen dicht. Een lange, eentonige piep.

Ze zal haar ogen nooit meer openen...