Retribution (Mortal Enemies Book 2) (Now Completed)

32. The Hunt

----------------------------- Keith  -----------------------------

Ούτε καν ήξερα πόσες ώρες περίμενα να ξυπνήσει. Απλά καθόμουν στην καρέκλα και τον κοιτούσα, περιμένοντας το πρώτο σημάδι κίνησης. Και όμως αυτή η στιγμή άργησε πολύ να έρθει. Όταν τελικά ένιωσα τις σκέψεις του μαζί με τις δικές μου μετά από τόσο καιρό ήξερα πως ήταν εκείνος, αλλά ταυτόχρονα δεν ήξερα τίποτα στα σίγουρα. Δεν μπορούσα να τον αφήσω να ξυπνήσει χωρίς να ξέρω πως ήταν ο ίδιος. Οπότε έκανα κάτι που ήξερα πως ήταν λάθος, αλλά ήταν η μόνη επιλογή που ένιωθα πως είχα. Πριν ξυπνήσει εντελώς τον παγιδεψα μέσα σε μια ψευδαίσθηση. Έκοψα κάθε επαφή που είχε το σώμα του με την πραγματικότητα, και του έδωσα μια καινούρια, σφραγίζοντας κάθε σκέψη για το πως βρέθηκε εκεί μαζί με τις περισσότερες αναμνήσεις του. Και τότε σκέφτηκα πως αν ήταν μόνος του ίσως να μην μπορούσα να καταλάβω πολλά, οπότε έφτιαξα μια ψευδαίσθηση της Belle για να είναι μαζί του.

Αφού πήρα μέτρα ώστε κανείς να μην καταλάβει ότι είχε γίνει κάτι, έβαλα και τον εαυτό μου μέσα στην ψευδαίσθηση αλλά φροντησα να είμαι αόρατος και στους δύο. Έτσι συνέχισα να παρακολουθώ τον Damian όσο ζούσε την ζωή που είχα φτιάξει για αυτόν. Ήξερα πως ήταν απαίσιο αυτό που έκανα, η μέρα που τον ανάγκασα να ζει ξανά και ξανά μόνο και μόνο για να τον δοκιμάσω αλλά δεν είχα άλλη επιλογή. Τουλάχιστον αυτό έλεγα στον εαυτό μου. Αυτό συνέχισε για αρκετές ημέρες όπου ο Damian είχε την ίδια ρουτίνα να μαζεύει ξύλα και να φέρνει νερό πριν τον αφήσει μόνο του ή Belle για να βρε φαγητό. Ήμουν έτοιμος να παραδεχτώ πως δεν είχε αλλάξει, μέχρι που μια μέρα είδα το ποσό τον είχε επιρρεασει η ψευδαίσθηση ακόμα και αν ο ίδιος δεν το ήξερε. Είχε αρχίσει να γίνεται παρανοϊκός. Έβλεπα πως βαθιά μέσα του ήξερε πως ήταν παγιδευμένος αλλά κάτι δεν τον άφηνε να το καταλάβει. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ξαφνικά έπεσε στα γόνατα και άρχισε να τρέμει, λέγοντας ξανά και ξανά πώς δεν ήταν αλήθεια, αλλά μετά από λίγα δευτερόλεπτα όλα σταμάτησαν και σηκώθηκε σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.

Εκείνη ήταν η στιγμή που ήξερα ότι είχα κάνει κάτι απαίσιο σε εκείνους τους δύο. Είχα φυλακίσει τον ίδιο μου τον αδερφό, και είχα κρατήσει την σύντροφο του μακριά του. Και όμως κάτι μου έλεγε πως υπήρχε κάτι που έπρεπε να βρεθεί εδώ μέσα. Οπότε συνέχισα για λίγες ημέρες ακόμα να τον παρακολουθώ. Μέχρι που αυτό που το ένστικτο μου μου έλεγε πως έπρεπε να δω έγινε. Καθώς γυρνούσε στην καλύβα άκουσε μια φωνή την οποία εγώ δεν μπόρεσα να ακούσω. Αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Ήταν οι αναμνήσεις του? Θα μπορούσε να έχει καταφέρει να τις πάρει πίσω χωρίς να το καταλάβω? Δεν ήταν δυνατό αυτό. Ήμουν σίγουρος ότι δεν είχε συμβεί κάτι τέτοιο, και όμως είχα τις αμφιβολίες μου. Εκεινη την ημέρα φεροταν περίεργα. Μάλωσε μέχρι και με την Beth, κάτι που δεν θα περίμενα ποτέ από το πουθενά. Τότε ήταν που ή ψευδαίσθηση μου άρχισε να σπάει. Είχα φτάσει στα όρια μου. Δεν θα μπορούσα να κρατήσω την ψευδαίσθηση για πολύ ακόμα.