Retribution (Mortal Enemies Book 2) (Now Completed)

1. Mental Scar

5 μήνες πιο πριν

------------------------- Keith -------------------------

Ποτέ δεν πίστευα ότι αυτό που ήθελα να κάνω θα ήταν εύκολο. Δεν ήμουν ποτέ καλός στο να ψάχνω αλλά άτομα χωρίς να έχω κανένα στοιχείο για να με καθοδηγήσει. Πάντα είχα τον αδερφό μου για να βοηθάμε ο ένας τον άλλον, εκείνος ήταν αυτός με το ταλέντο ανάμεσα μας. Εγώ απλά μπορούσα να αξιοποιήσω ότι μου έδεινε. Και όμως τώρα έψαχνα το άτομο που τόσα χρόνια ήταν αδερφός μου χωρίς κανέναν τρόπο για να τον βρω. Τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο εύκολα αν είχα ακόμα την συνδεση μαζί του. Το να τον νιώθω, να ξέρω ότι πάω στην σωστή κατεύθυνση ή να ξέρω τι σκέφτεται θα ήταν πολύ χρήσιμο τώρα. Δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα μου έλειπε να τον έχω μέσα στο μυαλό μου, χωρίς αυτόν ήταν μοναχικά ότι και να έκανα.

Τέσσερις μήνες τώρα πηγαίνω προς την κατεύθυνση που μου έδειξαν τα τελευταία του ίχνη τα οποία βρήκα μόλις μία εβδομάδα αφού έφυγα από το σπίτι. Δεν ήξερα τι ακριβώς έκανα, απλά ακολουθούσα την πορεία και εμένα μερικές μέρες σε κάθε πόλη για να μάθω αν κάποιος από το υπερφυσικό γνώριζε κάτι που θα με οδηγούσε σε εκείνον. Είναι πιο δύσκολο από ότι φαίνεται κιόλας. Δεν σε ξέρει κανένας, καμία αγέλη δεν δίνει πληροφορίες σε κανέναν αν δεν υπάρχει εμπιστοσύνη και κάποιος που ρωτάει για ένα άτομο δεν είναι και το ποιο έμπιστο. Ειδικά όταν οι περισσότεροι ξέρουν ποιος είμαι. Όλοι οι λυκάνθρωπος ξέρουν για τον πατέρα μου, το παρελθόν του και το ότι κανένας δεν κάνει κάτι που θα τον νευριάσει. Έτσι δεν είναι πρόθυμοι να με βοηθήσουν όταν βλέπουν τα μαλλιά μου. Δεν υπάρχει κανένας που να έχει ολόκληρα κομμάτια στα μαλλιά του που είναι άσπρα αντί για μαύρα όπως θα έπρεπε. Ήμασταν μόνο εγώ και ο Damian.

Και σαν να μην έφτανε αυτό δεν μπορούσα να κοιτάξω κάποιον χωρίς να καταλάβει ότι δεν είμαι άνθρωπος. Τα μάτια μου είχαν συνεχώς αυτό το καταραμένο πορφυρό κόκκινο χρώμα που ακόμα και την μέρα έμοιαζε σαν να έλαμπε. Όταν έχω ανθρώπινη μορφή είμαι αναγκασμένος να φοράω μαύρα γυαλιά για να μην τα βλέπει κανείς. Έχω φτάσει μέχρι και στο σημείο να κάνω τον τυφλό για να μην φαίνεται τόσο περίεργο. Έχω κερδίσει αρκετά βλέμματα όσο δεν είχα το ραβδί το οποίο τώρα κουβαλάω πάντα μαζί μου ακόμα και αν δεν το χρειάζομαι όπως οι τυφλοί. Πλέον έχω συνηθίσει να το κάνω αν και είναι μόνο για όταν θέλω να μην τραβάω την προσοχή κάποια στιγμή θα πρέπει να σκευτω κάτι άλλο όμως.

Όλα αυτά είναι πάρα πολύ ενοχλητικά σκέφτηκα ξαφνικά. Δεν ήξερα τι έκανα και ότι και αν αποφάσιζα να κάνω το μόνο που κατάφερνα είναι να μαθαίνω το τι σκέφτονται οι άλλοι για εμένα και τον αδερφό μου. Ή τουλάχιστον ότι έχει πάρει το σώμα του. Ο αληθινός Damian δεν υπάρχει πια, υπάρχει μόνο ένα τέρας στο σώμα του. Το είδος με το οποίο είχα ενωθεί και εγώ. Αν μου έλεγε κανείς πριν από μερικά χρόνια ότι μια μέρα θα χάσω τον αδερφό μου σε έναν δρακο ο οποίος θα με σκοτώσει με το σώμα του δεν θα τον πίστευα. Και αν μου έλεγε ότι θα αποφάσιζα να ενωθώ με τον αδερφό εκείνου του δράκου για να πάρω πίσω τα πόδια μου και θα κυνηγούσα αυτόν που μου πήρε τον αδερφό μου θα τον έστελνα σε τρελοκομείο. Και όμως τώρα ήμουν σε μια πόλη στην California που δεν ήθελα καν να μάθω το όνομα γιατί θα το ξεχάσω έχοντας κάνει όλα αυτά. Πέρασα εβδομάδες στην άλλη μου μορφή ψάχνοντας τον στα δάση, ψάχνοντας έστω και μια μυρωδιά για να βρω μια κατεύθυνση και στο τέλος αποφάσισα να προσπαθήσω στον πολιτισμό, και δεν ήταν καθόλου εύκολο. Είχα φύγει μόλις με λίγα ρούχα και το πορτοφόλι μου σε μια τσάντα που κουβαλάω παντού.