Retribution (Mortal Enemies Book 2) (Now Completed)

35. The End Part 3

(Ο Damian αναφέρεται στον σκοτεινό Daghara ως προδότη ή "αλλε μου εαυτε" επειδή ο κανονικός δράκος είναι ο ίδιος. Πέρα από αυτά δεν υπάρχει άλλη ανακοίνωση πέρα από την ίδια με το προηγούμενο κεφάλαιο)

-------------------------------------- Damian --------------------------------------

Όταν είδα τον προδότη να μεταμορφώνεται για ακόμα μια φορά μπροστά μου, το μυαλό μου άδειασε. Κοιτούσα σαν άγαλμα καθώς τον έβλεπα να παίρνει την παλιά, την αληθινή μου μορφή. Εκείνο ήταν το δικό μου σώμα. Τα δικά μου φτερά. Και όμως τώρα τα είχε εκείνος. Για ακόμα μια φορά τα είχε κλέψει. Και εγώ και ο δράκος μέσα μου μπορούσαμε μόνο να βλέπουμε και να θυμόμαστε το πως ήταν όταν βλέπαμε το πρόσωπό μας στον καθρέφτη ή σε μια λίμνη, αλλά ξέραμε ότι δεν ήμασταν εμείς μέσα στο σώμα που βλέπαμε. Ακόμα και αν δεν ήταν πραγματικότητα αυτό, εγώ έβλεπα το μαύρο θηρίο να με κοιτάει μέσα στα μάτια και να χαμογελάει, με τα δόντια του να αστράφτουν στο σκοτάδι, απολαμβανοντας αυτό που έβλεπε.

Καθώς η ψυχή μου θυμόταν το όλον αυτό τον καιρό μέσα στο σκοτάδι έκανα μερικά βήματα πίσω. Έπαιρνα βαθιές, γρήγορες αναπνοές και τα μάτια μου ήταν ακόμα καρφωμένα πάνω στο σημείο που κάποτε ήταν ο μαύρος δράκος. Ακόμα και αν ο ίδιος δεν ήταν εκεί, στα μάτια μου με κοιτούσε από εκείνο το σημείο ακόμα. Ακόμα και όταν δύο πλέον θηρία έκαναν τα κτήρια ερείπια και κατεστρςφαν τα πάντα γύρω μου, εγώ ακόμα στεκόμουν ακίνητος και κοιτούσα στο ίδιο σημείο. Σταδιακά το σοκ από αυτό που είδα άρχισε να εξαφανίζεται και την θέση του πήρε ο θυμός και το μίσος. Τον μισούσα. Μισούσα όλα όσα έκανε. Μισούσα όλα όσα ήταν.

Ένιωθα λες κια τα λέπια μου είχαν σηκωθεί καθώς γυρνούσα για να κοιτάξω ξανά τον μαύρο δράκο που τώρα στεκόταν πάνω από τον αδερφό μου, επίσης με την πραγματική του μορφή. Δεν είχα καν τον χρόνο να νιώσω νοσταλγία όταν τον είδα πριν ορμησω προς τον προδότη, καλύπτοντας την μεγάλη απόσταση μεταξύ μας σε πολύ λιγότερο χρόνο από όσο θα έπρεπε. Καθώς έτρεχα κατά πάνω του όλα άρχισαν να φαίνονται μικρότερα. Κάθε βήμα μου φαινόταν να κάνει τη γη να τρέμει και την άσφαλτο να ραγιζει. Μέσα σε μόλις μερικές στιγμές είχα φτάσει μπροστά στα δύο θηρία, και είχα πιάσει τον μαύρο δράκο για να μας σηκώσω στον αέρα με μερικά χτυπήματα των φτερών μου.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα προσέξει ότι η μεταμόρφωση αυτή είχε γίνει και σε εμένα. Δεν είχα προσέξει πως είχα πάρει την αληθινή μου μορφή μέχρι που σηκώθηκα στον αέρα για πρώτη φορά μετά από χιλιετίες. Και όμως δεν είχα τον χρόνο για να το σκεφτώ. Καθώς χτυπούσα τα φτερά μου και πήγαινα πιο ψηλά ήμουν αποροφημενος σε μια μάχη για τον έλεγχο της πτήσης με τον άλλο μου εαυτό. Ακόμα και αν ήταν σωματική και όχι ψυχική ούτε εγώ ούτε ο Daghara θέλαμε να χάσουμε. Το να τον αφήσουμε να κερδίσει θα σήμαινε ότι θα χάναμε ξανά την μάχη όπως τότε.