Retribution (Mortal Enemies Book 2) (Now Completed)

24. Branching Futures

--------------------------------- Keith ---------------------------------

Το να χάνεις τις αισθήσεις σου και μετά να πρέπει να τις βρεις ενώ είσαι ακόμα αναίσθητος δεν είναι εύκολο πράγμα. Και είναι ακόμα πιο δύσκολο όταν ξυπνάς για να δεις ότι δεν έχεις ξυπνήσει πραγματικά αλλά ονειρεύεσαι ενώ το σώμα σου είναι ακόμα στο πάτωμα. Αυτό που το κάνει δύσκολο είναι ότι δεν ξέρεις πως να ξυπνήσεις στα αλήθεια, πότε θα ξυπνήσεις, ή αν θα ξυπνήσεις ποτέ. Όταν άνοιξα τα μάτια μου μετά την πτώση δεν περίμενα να είμαι ακριβώς στο ίδιο σημείο όπου είχα χάσει τις αισθήσεις μου. Το δωμάτιο ήταν σχεδόν ίδιο αλλά ο καθένας θα μπορούσε να δει τις διαφορές που έγιναν. Η πόρτα ήταν κλειστή αρχικά και όταν την άνοιξα αντί για τον διάδρομο έβλεπα μόνο το απόλυτο τίποτα. Μαύρο σκοτάδι μέχρι εκεί που μπορούσε να φτάσει το μάτι προς όλες τις κατευθύνσεις αλλά δεν τολμούσα να βγω έξω για να το διαπιστώσω ο ίδιος. Αντίθετα προσπάθησα να πάρω κάτι για να το πετάξω έξω από την πόρτα αλλά κανένα αντικείμενο δεν φαινόταν να θέλει να κουνηθεί από την θέση του όση δύναμη και αν έβαζα. Αποφασιζοντας πως η πόρτα δεν ήταν καλή ιδέα την έκλεισα και έστρεψα την προσοχή μου προς τα υπολυπα πράγματα που δεν ήταν ίδια. Τα παράθυρα έδειχναν το ίδιο τίποτα αντί για την θέα που είχε το δωμάτιο και παντού γύρω μου υπήρχαν καθρέφτες. Διαφορά μεγέθη αλλά κανένα μεγαλύτερο από την παλάμη μου τρεις φορές, υπήρχαν τόσοι πόλοι καθρέφτες που είχα αρχίσει να φρικάρω λίγο. Το φως μέσα στο δωμάτιο δεν ήταν πλέον το πρωινό φως του ήλιου αλλά το ελάχιστο φως της δύσης του ήλιου εκεί που το σκοτάδι ήταν έτοιμο να πνίξει τον κόσμο.

Κοίταξα μερικούς από τους καθρέφτες περιμένοντας να γίνει κάτι αλλά το μόνο που έβλεπα ήταν η επιφάνεια τους ή όποια δεν αντανακλούσε τίποτα από το μέρος γύρω μου και ούτε καν εμένα. Ηταν λες και ήταν απλά ένα κομμάτι αδιαφανές γυαλί που στεκόταν ως δια μαγείας όρθιο μιας και δεν υπήρχε κανένα στήριγμα πουθενά. Όσο και να το ήθελα δεν μπορούσα να αγνοήσω αυτό το παράξενο αίσθημα που μου προκαλούσε κάθε καθρέφτης ξεχωριστά. Ήταν σαν να περίμενα κάτι να βγει από μέσα τους από στιγμή σε στιγμή. Μπορεί να μην το είχα προσέξει στην αρχή αλλά όλο αυτό ήταν αρκετά οικείο τώρα. Έχει συμβεί κάτι τέτοιο άλλη μια φορά, μόνο που τότε υπήρχε μόνο ένας μεγάλος καθρέφτης αντί για αρκετές δεκάδες. Τότε ήταν που άρχισα να ακούω τις φωνές. Στην αρχή ήταν μόνο μια που ακούστηκε από πίσω μου. Όταν γύρισα για να δω από που ακριβώς ήρθε ένας καθρέφτης πάνω στο κρεβάτι είχε αλλάξει. Τώρα αντανακλούσε το δωμάτιο και εμένα αλλά δεν ήμουν εγώ αυτός που ήταν εκεί πέρα. Όπως την προηγούμενη φορά είχα γένια και τα μαλλιά μου ήταν πιο μακριά, το πρόσωπό μου ήταν αυτό που θα είχα σε μερικά χρόνια από τώρα αλλά τα μάτια παρέμεναν ίδια όσος χρόνος και αν περνούσε. Δεν ήξερα ποτέ, αλλά κάποια στιγμή θα βρισκόμουν στην θέση που είναι ο εαυτός μου μέσα στον καθρέφτη. Κάποια στιγμή αν συνεχίσω ότι είναι αυτό που θα κάνω θα βρεθώ χρόνια από τώρα να έχω κάνει κστι πολύ κακό και δεν θα μπορώ να το αντέξω, και θα προσπαθήσω να πάω πίσω και να τα διορθώσω όλα, αλλά δεν θα το καταφέρω.