Retribution (Mortal Enemies Book 2) (Now Completed)

25. Lament Of Hope

Κάπως έτσι φαντάζομαι το τραγούδι για το οποίο θα διαβάσετε σε αυτό το κεφάλαιο. Ίσως όχι έτσι ακριβώς αλλά αυτό ήταν η έμπνευση. Επίσης αυτό το κεφάλαιο θα είναι κάπως μεγάλο...

--------------------------------- Keith ---------------------------------

Το κεφάλι μου πονούσε τόσο πολύ που θα το κάρφωμα στον τοίχο για να το σπάσω ο ίδιος αν μπορούσα. Αντί για αυτό ήμουν αναγκασμένος να υποστώ το αυτό το βασανιστήριο επειδή δεν μπορούσα να κουνηθω καθόλου. Μπορεί να είχα ξυπνήσει, στο περίπου, αλλά το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να κάθομαι ακίνητος και να γκρινιάζω. Δεν έφτανε μόνο ο πονοκέφαλος έπρεπε να νιώθω το αίμα που ερχόταν στο κεφάλι μου με κάθε χτυπο της καρδιάς μου, και αυτό μου αποσπουσε την προσοχή από την προσπάθεια μου να αγνοήσω τα πάντα και να κοιμηθώ με την ελπίδα πως όταν ξυπνήσω θα μπορώ να κουνηθω κανονικά. Σύντομα όμως το κεφάλι μου άρχισε να μουδιαζει τόσο πολύ που νόμιζα πως μέχρι και ο εγκέφαλος μου θα μουδιαζει και θα σταματούσε να λειτουργεί. Ήταν σχεδόν η ίδια αίσθηση με όταν το αίμα άρχισε να τρέχει από παντού μόνο που τώρα δεν υπήρχε ο πόνος από τις αναμνήσεις που έσπρωχναν μέσα μου.

Ήταν λίγη ώρα αφού εμφανίστηκε το μούδιασμα όταν τελικά άρχισα να ξυπνάω. Δεν ηταν σαν οι αισθήσεις μου να μπήκαν σε λειτουργία μια μια, ήταν περισσότερο σαν να ξυπνούσα από έναν μεγάλο και κουραστικό ύπνο. Ένιωθα εξαντλημένος και το κεφάλι μου αν και το ένιωθα μουδιασμένο κόντευε να σπάσει. Ίσως αν άκουγα κάτι πολύ δυνατό τελικά έσπαγε σαν καρπούζι. Δεν είχα ιδέα πως είχα την ενέργεια να το βρίσκω αστείο κάτι τέτοιο αλλά το γεγονός ότι το έβρισκα αστείο δεν άλλαζε καθόλου. Τη στιγμή που πήρα την πρώτη μου βαθιά ανάσα μέσα από τα δόντια μου προσπάθησα να σηκωθώ και να ανοίξω τα μάτια μου αλλά μετά κατάλαβα πως αυτό ήταν κακή ιδέα. Πολύ κακή για την ακρίβεια. Δεν πρόλαβα να σηκώσω το σώμα μου πριν ο πονοκέφαλος μου γίνει ανυπόφορος και αναγκαστώ να ξαπλώσω ξανά στα πλάγια και να πιάνω το κεφάλι μου σαν να μπορούσα να το κρατήσω από το να εκραγεί. Δεν είχα ιδέα ότι ταυτόχρονα έβγαιναν από το στόμα μου αξιολύπητοι ήχοι πόνου μέχρι που ένιωσα ένα ζευγάρι χέρια να κουνάνε το σώμα μου. Όταν το άτομο είδε πως δεν ηρεμουσα τα χέρια του στους κροτάφους μου και άρχισε να τρίβει πάνω στο σημείο. Αρχικά θα ορκιζόμουν πως έκανε τα πράγματα χειρότερα, αλλά μετά από λίγο ο πόνος άρχισε να εξασθενει και ένιωθα καλύτερα.

Μου πήρε αρκετά λεπτά για να ηρεμήσω εντελώς αλλά στο τέλος βρισκόμουν στο σημείο που δεν θα με πείραζε να κοιμηθώ ξανά για λίγο ακόμα. Αντί για αυτό όμως κάθισα ακίνητος και συνέχισα να παίρνω ήρεμες βαθιές ανάσες μέχρι χωρίς να έχω ανοίξει ακόμα τα μάτια μου. Για κάποιον λόγο νόμιζα πως ήταν καλύτερα να τα έχω κλειστά για λίγο ακόμα μέχρι να συνηθίσω. Μέσα σε αυτή την ηρεμία όμως ένιωθα πως κάτι δεν ήταν όπως θα έπρεπε. Ένιωθα σαν να είχα ξεχάσει κάτι, σαν να ήταν στο μπροστινό μέρος του κεφαλιού μου και μια ομίχλη εμπόδιζε την πρόσβαση. Προσπαθούσα να θυμηθώ χωρίς αποτέλεσμα έως ότου άκουσα μια φωνή. "Για πόσο ακόμα νομίζεις ότι θα είναι έτσι"? Την ήξερα αυτή τη φωνή. Την λάτρευα αυτή τη φωνή. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην την αναγνώριζα ακόμα και αν μιλούσε και αυτή και η αδερφή της ταυτόχρονα. "Πραγματικά δεν ξέρω. Είδες τι έγινε, δεν είναι φυσιολογικό να βγάζει κάνει ξαφνικά αίμα από μύτη αυτιά στόμα και μέχρι και τα μάτια του είχαν αρχίσει να βγάζουν λερωμένα με αίμα δάκρυα. Δεν ξέρω καν πως είναι ζωντανός μετά από ότι έπαθε". Αυτή η φωνή ήταν διαφορετική, αντρική, αλλά ταυτόχρονα γνώριμη. Αν και δεν είχα κάνει ακόμα καμία σύνδεση με αυτή τη φωνή ένιωθα ασφαλής, ή τουλάχιστον κάπως ασφαλής. Δεν μου άρεσε όμως που έλεγε ότι δεν θα έπρεπε να είμαι ζωντανός... "Τουλάχιστον βλέπουμε ότι αναπνέει και ηρέμησε σε σύγκριση με πριν".