Retribution (Mortal Enemies Book 2) (Now Completed)

21. Defiance Part 1

--------------------------- Keith ---------------------------

Κοιτούσα το θηρίο προσεκτικά όσο αποφάσιζε τι ήταν αυτό που βρισκόταν μπροστά του. Άρχισε να μυρίζει τον αέρα και να κουνάει τα αυτιά του λίγες στιγμές αφού τελείωσε η μεταμόρφωση μου και στεκόταν σχετικά ήρεμα μέχρι να πάρει μια απόφαση. Εγώ από την άλλη σχεδόν δεν μπορούσα να σβήσω τα αναμμένα κάρβουνα στα οποία νόμιζα ότι πατούσα ακόμα κια αν ήμουν σχετικά ήρεμος. Τι στο καλό προσπαθούσε να κάνει εδώ αυτό το πράγμα? Συνέχιζε να κάθεται ακίνητο και κάνει το ίδιο πράγμα για αρκετή ώρα και μετά από μερικά λεπτά έκανε ένα διστακτικό βήμα προς το μέρος μου. Μπορούσα να καταλάβω πως ήταν μπερδεμένο, θυμωμένο, ιως και λίγο φοβισμένο και δεν μπορούσα να ξέρω το ποσό καιρό ήταν εδώ πέρα. Δεν μπορούσα να ξέρω από που ήρθε ή που τον κρατούσα όμως ήταν ξεκάθαρο το γεγονός ότι δεν ήταν πρόθυμος καλεσμένος.

Ίσως αν αυτά που είχα καταλάβει ήταν σωστά να μπορούσα να αποφύγω μια μάχη εδώ πέρα. Ίσως να ήταν απλά μπερδεμένος και επειδή δεν ήξερε τι ήταν μπροστά του με αυτό το λουρί απλά να ήταν προστατευτικος. Ίσως να μπορούσα να βγάλω αυτό το πράγμα από το κεφάλι του και να τον πείσω να αλλάξει μορφή. Αν και ήταν πρακτικά αδύνατο για κάποιον που του έχουν φερθεί σαν ζώο τόσο καιρό  να εμπιστευτεί έναν άγνωστο. Βήμα βήμα ήρθε πιο κοντά αλλά μπορούσα να ακούσω και μερικά γρυλισματα από μέσα του που με έκαναν να θέλω να γρυλισω πίσω αλλά ήξερα πως ήταν κακή ιδέα και μάλιστα θα τα έκανα πολύ χειρότερα έτσι. Έπρεπε να δει πως μπορούσε να με εμπιστευτεί.

Ενάντια στη λογική μου που μου έλεγε να κάνω κάτι άλλο, άφησα την αμυντική μου στάση αργά και καθησα στα πίσω πόδια μου σαν να τον περίμενα να τελειώσει. Εκείνη τη στιγμή εκείνος γύρισε το κεφάλι του στα πλάγια σαν να αναρωτιόταν τι  έκανα και σταμάτησε κάθε κίνηση προς το μέρος μου καθώς και τα γρυλισματα. Αυτή ήταν μια κρησιμη στιγμή αν είχα ζήσει έστω και μια τέτοια μέχρι τώρα. Τα επόμενα δευτερόλεπτα θα έκριναν αν αποφάσιζε να εμπιστευτεί έναν άγνωστο με ότι του είχε μείνει ή αν θα προσπαθούσε να τον σκοτώσει για ότι έχασε. Κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον χωρίς να κουνησουμε ούτε μυ μέχρι που ξαφνικά ακούσαμε βήματα. Πολλά ζευγάρια από βήματα που έτρεχαν προς το μέρος μας. Μόλις ο λύκος γύρισε ξανά το κεφάλι του προς το μέρος μου γρύλισε για μια τελευταία φορά και μετά άρχισε να τρέχει στα τέσσερα πος τα φορτία πριν εξαφανιστεί πίσω τους. Και κάτι μου έλεγε πως έπρεπε να κάνω το ίδιο. Πήγα προς την κοντινότερη σειρά από κυβωτια και πηδηξα από το ένα στο άλλο μέχρι που ήμουν αρκετά ψηλά για να μην με δει κανένας πάνω στο πιο ψηλό κυβωτιο. Δεν ήμουν σίγουρος πως θα έφτανε αυτό όμως οπότε χρησιμοποίησα τις δυνάμεις μου για να βυθησω ολόκληρη την αποθήκη σε μια ψευδαίσθηση στην οποία εγώ δεν υπήρχαν για όσους ήταν μέσα. Μόνο αν έπεφτα πάνω σε κάποιον θα καταλάβαινε αυτός ο κάποιος πως ήμουν εκεί.