Retribution (Mortal Enemies Book 2) (Now Completed)

39. Mates

------------------------------- Nathan -------------------------------

Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι με άφησαν μόνο μου με τον ξάδερφο τους τόσο γρήγορα. Σίγουρα θα μπορούσαν να μείνουν για λίγα λεπτά για να μην είναι τόσο άβολα τα πράγματα. Δεν ήξερα τι να κάνω. Τι να πω? Τι να ρωτήσω? Εδώ που τα λέμε δεν μπορούσε να μου απαντήσει ότι και να έλεγα γιατί ήταν λύκος αυτή τη στιγμή. Έπρεπε να παραδεχτώ όμως πως ήταν όμορφος. Φυσικά θα το έλεγα αυτό όπως και αν έμοιαζε αλλά ο γρι λύκος που καθόταν και με κοιτούσε σαν να μην μπορούσε να αποφασίσει τι να κάνει ήταν πραγματικά όμορφος. Μεγάλος, με πυκνό τρυχωμα χωρίς καθόλου σχέδια, μεγάλα καφέ μάτια στο εξίσου μεγάλο πρόσωπο του και μια μαύρη μύτη που προκαλούσε τα ένστικτα μου. Ο άνθρωπος μέσα μου ήθελε να τον χαιδεψει και να πειράξει τη μύτη του, ο λύκος με προειδοποιούσε ότι μπορεί να μην του άρεσε κάτι τέτοιο.

Ξαφνικά ο λύκος, που ήξερα ως Seth από τα ξαδέρφια του, άρχισε να πηγαίνει προς το δάσος ξανά πριν γυρίσει πάλι προς το μέρος μου ξανά και ξανά κάνοντας μερικά βήματα προς κάθε κατεύθυνση. Ήταν σαν να ήθελε να κάνει κάτι άλλα να μην ήθελε να το κάνει ταυτόχρονα. "Θέλεις... Να φύγεις?" Δεν φοβόμουν ότι θα έλεγε ναι, περισσότερο ανησυχούσα ότι θα έλεγε ναι και θα εμένα μέσα στη μέση του πουθενά χωρίς να ξέρω κανέναν και χωρίς να ξέρω που να πάω. Στα αλήθεια δεν ήταν και τόσο καλή ιδέα να ξεσηκωθω και να έρθω εδώ από το πουθενά.

Με το που έκανα την ερώτηση μου ο Seth άρχισε να γρυλλίζει αλλά σταμάτησε μέσα σε δευτερόλεπτα πριν αρχίσει να κλαίει και να κουνάει το κεφάλι του λέγοντας όχι. Στη συνέχεια κούνησε το κεφάλι του για να μου δείξει προς το δάσος και μετά γύρισε το κεφάλι του για να δαγκώσει το τρυχωμα του πριν με κοιτάξει ξανά. Δεν ήμουν σίγουρος ότι κατάλαβα τι ήθελε να πει αλλά μόνο ένα πράγμα ερχόταν στο μυαλό μου. "Θέλεις... να περιμένω όσο πας να βάλεις ρούχα?" Η ερώτηση μου ήταν επιφυλακτική αλλά όταν είδα ότι χαμογέλασε και είπε ναι γαυγιζοντας δυνατά είδα πως είχα πέσει μέσα. Του έκανα νόημα με τα χέρια μου να πάει και εκείνος έτρεξε προς τα δέντρα και εξαφανίστηκε. Δεν ήξερα ακριβώς πόσο κοντά ήταν τα ρούχα του αλλά λογικά ήταν αρκετά γιατί έλειπε για μερικά λεπτά. Όταν γύρισε τον άκουσα που ήρθε ως λύκος και άλλαξε πίσω από ένα μεγάλο δέντρο.

Ο άνθρωπος που εμφανίστηκε ήταν ακριβώς ίδιος με την φωτογραφία που μου είχε δείξει ο Keith στην φωτογραφία, δεν είχε αλλάξει καθόλου, πέρα από τα μαλλιά που είχαν μακραίνει, οπότε πρέπει να ήταν αρκετά πρόσφατη. Είχε μέτριο ύψος και μιας και τα ρούχα του ήταν σχετικά στενά έβλεπα πως ήταν αρκετά γυμνασμένος, παρόλα αυτά δεν ζούσε στο γυμναστήριο. Φορούσε ένα κοντό μαύρο σορτσάκι και μια μαύρη μπλούζα που έδειχνε να είναι μόνο για όταν τρέχει. Φυσικά είχε βιαστεί τόσο να γυρίσει που όταν έβαλε την μπλούζα του τα μαλλιά του έμοιαζαν σαν δάσος που είχε περάσει ανεμοστροβηλος. Ήταν τόσο χαριτωμένο που με έκανε να γελάσω, πράγμα που τον έκανε να καταλάβει ότι κάτι φαινόταν αστείο. Το πρόσωπο του ήταν τόσο κόκκινο όσο δαμαζε την ζούγκλα που είχε για μαλλιά που θα νόμιζε κάνεις ότι είχε καεί από τον ήλιο.