Retribution (Mortal Enemies Book 2) (Now Completed)

22. Defiance Part 2

---------------------------- Nathan ----------------------------

Δεν πήγαινε άλλο. Από τότε που ήρθα εδώ πέρα ανεχτηκα πολλά. Τον άφησα να μου δίνει διαταγές ενώ προσποιουμαι πως τις ακολουθώ επειδή μου τις έδωσε. Τον άφησα να μου φαίνεται σαν να ήμουν απλά ένα σκουπίδι το οποίο χρησιμοποιούσε για να πάρει αυτό που θέλει και μετά θα το πετάξει. Αυτό όμως ήταν το τελευταίο του. Μπορεί να μην είχα πει κάτι πριν, αλλά κανένας δεν μου λέει πως να κάνω την δουλειά μου όταν ο ίδιος την χρειάζεται. Κανένας. Αυτό ήταν η αφορμή αλλά ο λόγος που καταλήξαμε εδώ πέρα ήταν πολύ απλά το ότι ήταν τόσο απαίσιος σύντροφος στην γυναίκα που σκότωσε, τόσο απαίσιος πατέρας στο παιδί του που έφυγε, και τόσο ανηκανος alpha στην αγέλη του που είχε δαγκώσει παραπάνω από ότι μπορούσε να δαγκώσει, που ήθελα να του δώσω ένα μάθημα. "Αν θες τον σεβασμό και την υποταγή μου θα πρέπει να τα κερδίσεις αυτή τη φορά". Αυτό του είχα πει και τον ανάγκασα να δεχτεί σε μια μάχη που ή θα του έδειχνε ότι δεν έχει καμία δύναμη επάνω μου, ή θα έκανε εμένα να του φέρομαι όπως ακριβώς θέλει. Αλλά δεν είχα σκοπό να χάσω τώρα.

Μιας και μια τέτοια μάχη έπρεπε να γίνει μπροστά στην αφρόκρεμα της αγέλης και σε ανοιχτό μέρος για να μπορούμε να αλλάξουμε μορφή αν θέλουμε, η μάχη έγινε δύο ώρες αφού γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Το ίδιο το ξενοδοχείο ήταν συνδεδεμένο με έναν μεγάλο υπόγειο χώρο για ακριβώς αυτό τον λόγο, και ήταν φτιαγμένος έτσι ώστε να μην ακούγεται τίποτα από ότι γίνεται μέσα. Ο χώρος ήταν άδειος, ένα πολύ μεγάλο άδειο δωμάτιο στο οποίο τα μέλη της αγέλης που έπρεπε να είναι εκεί και όσοι ήθελαν επίσης θα μας έκλειναν σε έναν μεγάλο κύκλο μέσα στον οποίο θα γινόταν η μάχη. Και ακριβώς εκεί ήμασταν τώρα. Μέσα στις δύο αυτές ώρες μας επιτρεπόταν να ετοιμαστούμε όλως θέλουμε αρκεί να είμαστε εκεί στην ώρα μας. Το μόνο που ήθελα να κάνω όμως ήταν να φύγω από αυτό το μέρος μόλις τελείωνα με αυτό, και έτσι πήγα να μαζέψω τα πράγματα μου από το δωμάτιο. Είχα πληρώσει για μια εβδομάδα και αυτή μόλις που ερχόταν στο τέλος της οπότε θα πήγαινα κάπου αλλού να μείνω. Κάπου που δεν θα ήταν αυτός. Και προς μεγάλη μου έκπληξη ο Keith η Belle Kai η Beth έκαναν ακριβώς το ίδιο χωρίς να πουν τίποτα όμως. Οπότε οηραμε τα πράγματα μας και τα αφήσαμε δίπλα στην πόρτα του υπογείου για να τα πάρουμε και να φύγουμε αμέσως.

Λίγα λεπτά αργότερα έφτασαν όλοι και έκλεισαν εμένα και τον πατέρα μου στον κύκλο αφού φορέσαμε παντελόνια που δεν θα μας λείψουν αν μεταμορφοθουμε. Τώρα ήταν ακριβώς μπροστά μου, μόλις τρία μέτρα μακριά και με κοιτούσε με αυτό το ειρωνικά αυτάρεσκο χαμόγελο που ήθελα τόσο πολύ να σβήσω από την μάπα του. "Δεν είναι αργά για να κάνεις πίσω μικρέ. Και οι δύο ξέρουμε πως δεν μπορείς να με κερδίσεις". Ακουγόταν τόσο σίγουρος όσο το έλεγε αυτό με το χαμόγελο του και δεν έδειχνε καν να με παίρνει στα σοβαρά. Κανένας δεν φαινόταν να με παίρνει στα σοβαρά εδώ πέρα, εκτός από τα τρία άτομα που ξέρω εδώ κια μια εβδομάδα. Όλοι ξέρανε πως αυτό ήταν σοβαρό αλλά κανένας δεν περίμενε να καταφέρω τίποτα απλά επειδή είμαι το παιδί που κάνει φασαρία για το τίποτα. "Σταμάτα να παραμηλας και συγκέντρωση γέρο. Αυτό δεν είναι μια απλή διαφωνία όπως τις άλλες φορές, αλλά μια μάχη για υπεροχή την οποία θα χάσεις".