Retribution (Mortal Enemies Book 2) (Now Completed)

33. The End Part 1

------------------------------ Keith ------------------------------

Καθόταν με την πλάτη του στον τοίχο του κιβωτίου, τα ρούχα του γεμάτα αίμα και εμετό. Το δέρμα του ήταν χλωμό και ιδρωμένο και οι ανάσες του τόσο βαριές που θα νόμιζες ότι είχε τρέξει σε μαραθώνιο. Ήταν ένα μεγάλο μαύρο χαλί.

Γύρισε το κεφάλι του και μας κοίταξε με μάτια γεμάτα μίσος, αίσθημα που ήταν αμοιβαίο. Αυτό ήταν το μόνο πράγμα στο οποίο συμφωνούσαμε εμείς οι τρεις. Αυτός μισούσε εμάς με όλη του την ύπαρξη, και εμείς μισούσαμε εκείνον με το ίδιο πάθος. "Δεν φαίνεσαι καλά, άλλε μου εαυτε."

Ο Damian ήταν ήρεμος όσο μιλούσε. Μπορούσα να νιώσω ότι αυτή τη στιγμή, τώρα που ήταν μπροστά του, για πρώτη φορά, ήταν ήρεμος. Δεν ένιωθα κανένα συναίσθημα μέσα από τον δεσμό μας που είχαμε κρατήσει ανοιχτό, μόνο μια ηρεμία που με έκανε ανήσυχο. Πράγμα που ήξερε. Την τελευταία φορά που έγινε αυτό τον είχαμε χάσει ήδη.

"Όχι χάρη σε εσένα." Με το που μίλησε άρχισε να βήχει, και έβαλε το χέρι του μπροστά από το στόμα του. Ήταν ένας άγριος βήχας, καθόλου υγιής και όταν σταμάτησε το χέρι του ήταν καλυμμένο με αίμα. Ίσως δεν ήταν ανάγκη να έρθουμε εδώ. Ίσως να μην χρειαζόταν να τον σκοτώσουμε επειδή θα πεθάνει μόνος του, τουλάχιστον έτσι έδειχνε. "Πες μου. Τι κατάφερες που ελευθερώθηκες? Όλα όσα κάναμε δεν θα πάψουν να είναι αλήθεια. Δεν θα γίνουν όλα τέλεια απλά και μόνο επειδή είσαι ελεύθερος."

Ο Damian δεν είπε τίποτα σε αυτό. Δεν χρειαζόταν εκείνον για να του πει ότι δεν θα άλλαζε το παρελθόν. Το ήξερε. Θα έπρεπε να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του με ότι έχει κάνει. Και όμως δεν ήταν αυτός ο λόγος που δεν μιλούσε. Προσπαθούσε να βρει έναν τρόπο να εκφράσει αυτό που ένιωθε.

"Το ξέρω πως ότι έγινε θα μείνει όπως είναι. Οι δράκοι που σκότωσα δεν θα επιστρέψουν ως δια μαγείας. Τα άτομα που σκότωσα και βεβηλωσα δεν θα επιστρέψουν απλά επειδή το θέλω. Το ξέρω αυτό και το έχω αποδεχτεί. Θα μείνουν για πάντα μέσα στην μνήμη μου ακόμα και αν αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι είναι νεκροί."

Άλλη μια παύση. Έβλεπα το που πήγαιναν οι σκέψεις του, αλλά δεν έλεγα τίποτα. Δεν ήταν η θέση μου να πω κάτι εξάλλου. Αυτό ήταν κάτι που έπρεπε να αντιμετωπίσει μόνος του. "Αλλά πριν από αυτό πρέπει να βεβαιωθώ ότι εσύ δεν θα υπάρχεις πια. Πρέπει να βεβαιωθώ ότι δεν θα κάνεις κάτι τέτοιο σε κάποιον ποτέ ξανά."

Μόλις άκουσε αυτό, ο δεύτερος Daghara σηκώθηκε και βγήκε από το κιβώτιο πριν κάνει μερικά βήματα προς το μέρος μας. "Και αυτό είναι επειδή είμαι εσύ. Δεν μπορείς να αντέξεις τη σκέψη ότι θα βλάψεις κάποιον έτσι?"