Retribution (Mortal Enemies Book 2) (Now Completed)

31. What Is Left

----------------------------- Damian -----------------------------

Δεν υπήρχε καμία δραματική σταδιακή επαναφορά στην πραγματικότητα. Δεν άρχισα σταδιακά να νιώθω τον κόσμο γύρω μου όπως θα πίστευε κάνεις. Η αλήθεια ήταν πολύ πιο απλή από αυτό. Όλες μου οι αισθήσεις αναγνώρισαν την πραγματικότητα σε μια και μόνο στιγμή και άρχισαν να υπερλειτουργουν κάνοντας με να σηκωθώ απότομα όρθιος παίρνοντας μάθεις και γρήγορες αναπνοές, πράγμα που τα έκανε όλα χειρότερα. Τα πάντα ήταν υπερβολικά δυνατά. Όλοι οι ήχοι ηταν πολύ δυνατοί, το φως ήταν πολύ δυνατό και έντονο ακόμα και αν βρισκόμουν σε δωμάτιο, όλα όσα άγγιζα μου φαίνονταν περίεργα, και όλες οι μυρωδιές ήταν υπερβολικά δυνατές. Αυτός ο συνδιασμος ήταν αρκετός για να μου προκαλέσει την χειρότερη ναυτία της ζωής μου και ετσι το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ψάξω για το μπάνιο.

Μέσα σε μια στιγμή είχα σηκωθεί από το κρεβάτι και σχεδόν έτρεξα προς το μπάνιο, φτάνοντας στον νεροχύτη ακριβώς τη στιγμή που το στομάχι μου δεν μπορούσε να κρατηθεί άλλο. Ηταν περίεργο. Ήμουν σίγουρος ότι αυτό το σώμα δεν είχε τίποτα μέσα στο στομάχι του, μιας και ήταν εντελώς καινούριο, και όμως εδώ ήμουν και άδειαζα ότι είχε μέσα του. Η γεύση ήταν απαίσια, και ένας ακόμα παράγοντας χάρη στον οποίο έκανα ακόμα εμετό. Αυτή η αίσθηση δεν μου είχε λείψει καθόλου. Το να νιώθω σαν τα εντόσθια μου να είχαν γίνει ένας κόμπος που ήθελε να βγει από το στόμα μου και αυτή η απαίσια γεύση... Μέχρι και η σκέψη ήταν αρκετή για να προκαλέσει ένα ακόμα κύμα ναυτίας μέσα μου. Όταν τελικά δεν υπήρχε τίποτα άλλο που θα μπορούσα να βγάλω πρέπει να είχαν περάσει μόλις δύο λεπτά τα οποία μου φάνηκαν για ώρες.

Μέσα στη σιωπή που ακολούθησε άκουσα κάποιον να χτυπάει την πόρτα για να τραβήξει την προσοχή μου. Ήξερα ήδη ότι ήταν εκεί, μπορούσα να την νιώσω ξανά τώρα που ήμουν ελεύθερος. Και μπορούσα να ακούσω την καρδιά της που χτυπούσε τόσο γρήγορα από το άγχος, μπορούσα να τους ακούσω όλους. "Damian... Είσαι καλά?" Έχει περάσει τόσος καιρός από τότε που την η φωνή της ήταν τόσο κοντά και τόσο αληθινή που έκλεισα τα μάτια μου για να το χονεψω. Ακουγόταν τόσο ανήσυχη και όμως όσο και αν δεν μου άρεσε που ανησυχούσε έτσι, ήμουν απλά χαρούμενος για το γεγονός ότι ήταν εδώ. Πριν το καταλάβω χαμογελούσα όταν γυρίσα το κεφάλι μου γία να κοιτάξω την σύντροφο μου για να της απαντήσω. "Καλά είμαι. Δώσε μου μισό λεπτό να βγάλω αυτή τη γεύση από το στόμα μου και έρχομαι."

Μου έδωσε ένα μικρό χαμόγελο και έφυγε πιάνοντας τον αριστερό της αγκώνα. Ήξερα από παλιά ότι αυτό ήταν σημάδι πως ανησυχούσε ακόμα. Περίμενα λίγα δευτερόλεπτα με αυτή τη σκέψη και μετά γύρισα πάλι στο νεροχύτη και ξέπλυνα το στόμα μου. Δεν ήταν και η απόλυτη λύση για την γεύση που άφησε ο εμετός μιας και ακόμα υπήρχε στον λαιμό μου αλλα θα έπρεπε να πιω νερό πιο μετά μόλις κατασταλάξει το στομάχι μου. Καθησα έτσι σκυμμένος πάνω από τον νεροχύτη για λίγο ακόμα πριν σηκώσω το κεφάλι μου και κοιτάξω τον καθρέφτη. Ήξερα τι ήταν αυτό που φοβόμουν ότι θα έβλεπα αλλά δεν ήταν η εμφάνιση μου. Ναι το σώμα αυτό ήταν λίγο διαφορετικό από το αρχικό μου. Τα μαλλιά μου είχαν περισσότερο άσπρο από πριν, αν και ίσα που ήταν αρκετό για να με ξεχωρίζουν από τον Keith, και τα μάτια μου είχαν ένα λαμπερό ασημένιο χρώμα σε αντίθεση με τα σκούρα καφέ που κάποτε είχα. Αυτό που δεν ήθελα να δω ήταν εκείνη η έκφραση που είχα δει πολλές φορές όταν ο Daghara κοιτούσε τον εαυτό του στον καθρέφτη μετά τις κατακτήσεις του. Η ανάμνηση αυτού του διεστραμμένου χαμόγελου που είχε, όταν ήξερε ότι κοιτούσα, ήταν τόσο ζωντανή που για μια στιγμή νόμιζα πως την είχα δει πραγματικά στον καθρέφτη. Για μια στιγμή νόμιζα πως είδα το πρόσωπό μου να κουνιέται και να παίρνει αυτή την έκφραση που φοβόμουν τόσο πολύ ότι θα έβλεπα. Πήρα τα μάτια μου από τον καθρέφτη σε χρόνο ρεκόρ και βγήκα από το μπάνιο σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.