Retribution (Mortal Enemies Book 2) (Now Completed)

Bonus - Hope

--------------------------- Chris ---------------------------

7 μήνες πριν

"Για πόσο ακόμα θα κρατάς μούτρα? Έχουν περάσει δύο μήνες, αν θέλεις τόσο πολύ να γυρίσει μπορείς να τον βρεις και να τον φέρεις πίσω."

Γύρισα να κοιτάξω ην Sarah που είχε έρθει στην πίσω βεράντα για να με δει. Η πρόταση της ήταν αρκετή για να κάνει την διάθεση μου ακόμα χειρότερη. "Είπε δεν θα γυρίσει μέχρι να τον βρει..."

Γυρισα ξανά να κοιτάω προς το δάσος και συνέχισα να σκαλίζω το κομμάτι ξύλο που είχα στα χέρια μου. Με έναν αναστεναγμό η Sara ήρθε και κάθισε στα πόδια μου με τα χέρια της γύρω από το λαιμό μου. "Και θες να μου πεις δηλαδή ότι αυτό θα σε σταματούσε? Και οι δύο ξέρουμε πως αν ήθελες πραγματικά να τον φέρεις πίσω θα το είχες κάνει αμέσως μόλις μπορούσες να ελέγξεις τον λύκο σου. Οπότε γιατί δεν το κάνεις?"

Ήξερα τι έκανε. Ήθελε να με κάνει να παραδεχτώ το γιατί εμένα εδώ αντί να πάω να βρω τον γιο μας πριν κάνει καμία βλακεία. Ο λόγος ήταν πολύ απλός, ακόμα και αν δεν μου άρεσε. "Αυτό είναι που θέλει Sarah. Θέλω να σεβαστώ την απόφαση του, όσο και αν δεν μου αρέσει." Συνέχισα να σκαλίζω το ξύλο με το μαχαίρι ενώ κρατούσα την Sarah στην αγκαλιά μου. Στην αρχή το είχα βρει πολύ χρονοβόρο για να συνεχίσω όταν με έπεισε ο Alex να δοκιμάσω μαζί του, τώρα αυτή η παγίδα χρόνου ήταν αυτό ακριβώς που ήθελα.

"Αυτός είναι ο μόνος λόγος?" Χρησιμοποιούσε εκείνη την φωνή που είχε όταν ήξερε ότι είχε δίκιο... Και αυτή η φορά δεν ήταν διαφορετική, αλλά ήξερα επίσης ότι σκεφτόταν το ίδιο με εμένα. Απλά εγώ δεν ήθελα να το παραδεχτώ και απλά κρατούσα μούτρα.

Έβαλα το μαχαίρι και το ξύλο στην άκρη κοίταξα την σύντροφο μου στα μάτια με τα χέρια μου τώρα γύρω από την μέση της. "Όσο θέλω να γυρίσει εδώ που θα ξέρω ότι είναι ασφαλής, άλλο τόσο θέλω να μην το κάνει. Όταν μίλησα μαζί του είδα το ποσό αποφασισμένος ήταν, περισσότερο από όσο θα μπορούσα ποτέ να είμαι εγώ. Δεν θα σταματήσει, Sarah, όχι μέχρι να τον βρει. Και δεν μπορώ να τον βρω εγώ στην θέση του γιατί αυτοί οι δύο έχουν μια ξεχωριστή σύνδεση μεταξύ τους. Αν πάω να τον βρω, θα γυρίσω χωρίς να έχω κάνει τίποτα. Θα τα παρατήσω. Για αυτό δεν φεύγω. Επειδή έχω την ελπίδα ότι ο Keith θα κάνει το ακατόρθωτο..."

"Βλεπεις? Δεν ήταν και τόσο δύσκολο έτσι?"

Πάντα το έκανε αυτό. Όλοι ξέρουν ότι δεν είμαι και ο πιο ανοιχτός άνθρωπος με αυτά που νιώθω. Δεν τα βλέπεις στο πρόσωπο μου, και δεν πρόκειται να τα πω, απλά τα δείχνω. Για αυτό όλοι με αποκαλούν γκρινιάρη γέρο όταν κρατάω μούτρα. "Πραγματικά τώρα νιώθω σαν ένας γκρινιάρης γέρος που όλα του φταίνε... Μόνο η ηλικία δεν μου φαίνεται."