Retribution (Mortal Enemies Book 2) (Now Completed)

34. The End Part 2

(Για λόγους ευκολίας ο Damian είναι ο κανονικός αδερφός του Keith που έγινε ένα με τον κανονικό Daghara, και ο Daghara είναι ο δραγος που γςνιθηκε από την ζήλια του αυθεντικού. Ελπίζω αυτό να έβγαλε νόημα. Επίσης σε αντίθεση με το προηγούμενο κεφάλαιο που ήταν μόνο στο τέλος, αυτό εδώ έχει αρκετά εκτεταμένη περιγραφή της μάχης, προειδοποίησα. Επίσης αυτό το κεφάλαιο είναι λιγάκι μικρότερο επειδή πρέπει να το χωρίσω σε δύο μέρη γιατί αλλάζει ο πρωταγωνιστής και δεν θέλω να αλλάξω πρόσωπο στην μέση του κεφαλαίου)

--------------------------------------- Keith ---------------------------------------

Οι κινήσεις μου δεν ήταν το μόνο που ήταν αργό. Ο χρόνος αντίδρασης μου είχε δεχτεί σοβαρό χτύπημα από το σοκ, πράγμα που σε συνδυασμό με τις αργές κινήσεις μου ήταν αρκετό για να μην προλάβω να κάνω πίσω αρκετά γρήγορα. Όταν ο Daghara έκανε την επίθεση του είχα αρκετό χρόνο για να αντιδράσω, αλλά ήμουν πολύ αργός για να το κάνω. Έτσι αντί να κάνω μερικά βήματα πίσω για να το αποφύγω, ένιωσα τα σαγόνια του Daghara να κλείνουν γύρω από τον λαιμό μου και τα δόντια του να βυθίζονται ανάμεσα στα λέπια μου και μέσα στη σάρκα μου. Ήμουν τυχερός που τα σαγόνια του δεν ήταν αρκετά δυνατά για να με καρφώσει πολύ βαθιά ώστε να ήταν μοιραίο, αλλά και πάλι η πληγή πονούσε απίστευτα. Τόσο πολύ που δεν ήταν να αναρωτιέται κάνεις γιατί βγήκε μια κραυγή από μέσα μου σαν να ήμουν γουρούνι στη σφαγή.

Πριν προλάβει να κάνει περισσότερα ζημιά ο Damian ήρθε και τον πήρε από επάνω μου όπως μπορούσε. Το αποτέλεσμα ήταν καθώς τον τραβούσε από επάνω μου τα δόντια του να γδαρουν τον λαιμό μου και να ανοίξουν την πληγή ακόμα περισσότερο. Καθώς οι δύο μαύροι δράκοι πάλευαν εγώ προσπαθούσα να σηκωθώ στα πόδια μου όσο δύσκολο και αν ήταν. Το μόνο πράγμα που μου έδινε δύναμη αυτή τη στιγμή για να μην χάσω τις αισθήσεις μου ήταν το μίσος που ένιωθα για εκείνον τον δράκο. Όλα όσα μου πήρε, όλα όσα έκανε σε εμένα και τον αδερφό μου και σε όλους όσους σκότωσε ήταν αυτά που γέμιζαν το σώμα μου με ενέργεια. Με γρυλισματα να βγαίνουν από το στόμα μου πίεσα τα πόδια μου να με ωθησουν μπροστά και έσφιξα τα δόντια μου γύρω από το αριστερό χέρι του Daghara.

Ο Damian έκανε το ίδιο με το δεξί του χέρι και αυτό άφησε τον Daghara στην πλάτη του να χτυπιέται όσο τραβούσαμε και δαγκοναμε τα χέρια του. Προσπαθούσε να μας γδαρει με τα πόδια του και να δαγκώσει τους λαιμός μας για να ξεφύγει αλλά δεν τον αφήναμε μέχρι που χρησιμοποίησε για ακόμα μια φορά τον κεραυνό του. Ή τουλάχιστον πήγε να το κάνει. Τη στιγμή που ήταν έτοιμος να μας χτυπήσει με τον κεραυνό ο Damian τον πρόλαβε και με έσπρωξε από πάνω του για να τον χτυπήσει ο ίδιος. Δεν ήξερα πόσο αποτελεσματικό ήταν μιας και ήταν σαν να χτυπάει τον εαυτό του με τον κεραυνό, και δεν ήταν καθόλου αποτελεσματικό, αλλά φαινόταν πως ακόμα και αν ο Daghara είχε τις ίδιες δυνάμεις, το γεγονός ότι δεν ήταν τόσο κοντά στην αληθινή του μορφή τον έκανε πιο ευάλωτο σε αυτές.