Retribution (Mortal Enemies Book 2) (Now Completed)

8. Giving In

Όπως είπα δεν θα είναι όλα τα κεφάλαια του Keith. Και ο Nathan θα είναι μόνο ένας από όσους θα έχουν κεφάλαια.

-------------------- Nathan --------------------

Δεν πιστεύω ότι το έκανα μόλις αυτό. Το να πει κανείς πως όταν άκουσα την φωνή του στο τηλέφωνο και έμοιαζε τόσο θυμομενος είχα τρομοκράτηθει και είχα ξεχάσει σχεδόν τι έκανα ήταν λίγο. Μεγάλωσα ακούγοντας τις ιστορίες που έλεγαν όλοι για τον μαύρο λύκο και όταν έμαθα πως είχα συναντήσει τον γιο του έμεινα κάγκελο, και με όσα μου είπε μετά νόμιζα πως είχα τρελαθεί εντελώς. Αλλά μπορούσα να καταλάβω πως όλα όσα μου είχα πει για τον πατέρα του ο Keith ήταν αλήθεια. Από τα δικά του μάτια δεν ήταν ένα τέρας για να τον φοβάσαι, τουλάχιστον όχι αν δεν του δώσεις λόγο. Ακουγόταν σαν να ήταν ο καλύτερος πατέρας του κόσμου και για κάποιον λόγο τον ζήλευα για αυτό. Από τότε που έγινε εκείνο το περιστατικό με τον δικό μου πατέρα δεν ήθελα απόλυτος καμία σχέση μαζί του, για αυτό και έφυγα με την πρώτη ευκαιρία όταν έγινα 18. Δεν ήταν το ότι δεν ήταν ο καλύτερος πατέρας του κόσμου, κανένας δεν ήταν τόσο καλός. Ήταν αυτό που είχε κάνει, κάτι που κανένας δεν θα αποδεχόταν αν γνώριζε.

Πραγματικά ήθελα να πάρω λίγο αέρα μετά από την συζήτηση με τον Keith και το τηλέφωνο, και ίσως μερικά ποτήρια καλό ουίσκι αλλά αυτό δεν θα το έβρισκα εύκολα. Ήταν πολλά για να τα χωνέψω αμέσως. Ποιος θα δεχόταν ότι υπήρχαν δράκοι κάποτε και πως υπάρχει κάποιος που κάλεσε το πνεύμα ενός και ενώθηκε μαζί του για να βρει τον αδερφό του που είχε καλέσει τον αδερφό εκείνου του δράκου για να τους σταματήσουν. Κανένας απόλυτος, ήταν τρελό. Μπορούσα όμως να δω πως αν και ήταν αποφασισμένος να τον σκοτώσει αν χρειαστεί στην πραγματικότητα δεν ήθελε. Μου είπε ότι ο πατέρας τους τους έμαθε πως το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή κάποιου είναι η οικογένεια του. Κάποιος που μεγάλωσε με αυτή την αρχή δεν θα σκότωνε τον αδερφό του αν μπορούσε να το αποφύγει και αν το κάνει τότε θα είναι σαν να χάνει ένα τεράστιο κομμάτι του εαυτού του, ειδικά αν είναι δίδυμοι. Λένε πως τα δίδυμα αδέρφια είναι τόσο δεμένα που νιώθουν μερικές φορές ποτέ δεν είναι καλά ο άλλος, και όταν πεθαίνει ένας το καταλαβαίνουν και νιώθουν σαν να έχασαν ένα κομμάτι της ψυχής τους.

Έφυγα από το κτήριο χωρίς καν να προσέξω αν με φώναξε κάνεις και απλά συνέχισα να περπατάω στους δρόμους ενώ ο αέρας χτυπούσε το πρόσωπό μου. Ήταν ότι ακριβώς χρειαζόμουν, σαν να σε ξυπνούσα απότομα το κρύο και να καθάριζε το μυαλό σου. Πέρασα από ένα περίπτερο σε κάποια στιγμή και πήρα ένα μπουκάλι από το πιο δυνατό ποτό που είχαν μέσα και όταν πήγα να πληρώσω η ταμείας με κοίταξε περίεργα. Λογικό αφού ήταν υπερβολικά νωρίς για να ξεκινήσει κάνεις να πίνει. Όταν μου το τύλιξε σε μια χάρτινη σακούλα και μου το έδωσε χαμογέλασε ευγενικά. "Φαίνεσαι να το χρειάζεσαι". Δεν είχε ιδέα πόσο μέσα είχε πέσει, αν και πιθανότατα θα νόμιζε ότι θα βρήκα την κοπέλα μου στο κρεβάτι με άλλον ή κάτι τέτοιο. "Ευχαριστώ". Βγήκα από το κατάστημα και πάλι χωρίς προορισμό απλά περπατούσα με το μπουκάλι στο χέρι το οποίο δεν μπήκα καν στον κόπο να ανοίξω ακόμα.