Retribution (Mortal Enemies Book 2) (Now Completed)

14. Danger

Απλά εδώ για να ξέρετε. Παλιά, όταν λέω παλιά εννοώ χρόνια πριν, έβλεπα μια σειρά που λεγόταν charmed και είχε να κάνει με μάγισσες. Για όσους μπορεί να το πρόλαβαν ή απλά να ξέρουν για αυτό τα ξόρκια που λέγανε είχαν μια τέτοια μορφή όπως αυτό που έχω γράψει παρακάτω κάπως και δεν ήθελα να γράψω αλαμπουρνεζικα οπότε νομίζω ότι έκανα καλή δουλειά. 😂 😂 😂

---------------------------- Beth ----------------------------

Έχουν περάσει μήνες από τότε που έφυγε, σχεδόν ένας χρόνος και ακόμα δεν μπορούσα να σταματήσω να τον σκέφτομαι. Την ημέρα που καταλάβαμε ότι έφυγε έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Έφυγε χωρίς να πει τίποτα μέσα στη νύχτα. Θυμάμαι πως οι γονείς του έτσι όπως ήταν ήδη χάλια με την όλη κατάσταση όταν το μάθαμε έγιναν χειρότερα. Ο Chris είχε εξαφανιστεί για μερες προσπαθώντας να τον βρει αλλά δεν κατάφερε τίποτα κια όταν επέστρεψε δεν έλεγε να αλλάξει σε άνθρωπος. Μέχρι που δεν έμπαινε καν στο σπίτι και ζούσε για εβδομάδες στο δάσος. Εμείς προσπαθούσα με να τον βρούμε στο τηλέφωνο του αλλά στο τέλος πήρε εκείνος τηλέφωνο τον πατέρα του και του είπε πως δεν θα επέστρεφε αν δεν σταματούσε τον Damian. Ήταν τόσο θυμομενοι όλοι αλλά το χειρότερο ήταν ότι ο πατέρας του σχεδόν κατέστρεψε το σπίτι. Μετά από αυτό τα πράγματα δεν ήταν ποτέ πια τα ίδια μαζί του και η Sara μου είπε λγι έτσι ήταν όταν τον γνώρισε πρώτη φορά. Εντελώς κακόκεφος και γκρινιάρης και ανυπόφορος, αλλά τουλάχιστον μετά από ένα συγκεκριμένο περιστατικό γύρισε στον καλό του εαυτό.

Αυτό έγινε πριν από πέντε μήνες και πλέον είχαμε όλοι μάθει να ζούμε με το γεγονός πως αν ο Keith δεν θέλει να έρθει πίσω πριν κάνει αυτό που θέλει τότε δεν θα το κάνει. Αλλά αυτό φυσικά δεν με ανάγκαζε να μου αρέσει. Και σίγουρα δεν σημαίνει ότι δεν θα τον ψάξω όταν έχω αυτή την απόλυτη αίσθηση ότι βρίσκεται σε κίνδυνο. Ήταν πολύ ξαφνικό, τόσο που ήμουν σίγουρη ότι δεν ήταν κάτι που φαντάζομαι. Ξύπνησα με αυτή την αίσθηση ότι βρισκόμουν σε κίνδυνο και μετά ξαφνικά εξαφανίστηκε. Εκείνη τη στιγμή περίμενα ότι ήταν κάτι που φαντάστηκα αλλά μετά από δύο ώρες το πολύ ήρθε ξανά και αυτή τη φορά ακόμα πιο άγρια. Τόσο που αν και δεν είχα πιέσει τους γονείς του μέχρι τώρα να μου πουν που είναι στο τέλος τους ανάγκασα με λίγα λόγια. Μου είπαν ότι βρισκόταν στο San Francisco οπότε για εκεί πηγαίνω τώρα με την αδερφή μου την οποία σχεδόν έσυρα μέχρι το λεωφορείο που θα μας πήγαινε εκεί.

Το ταξίδι ήταν μερικές ώρες και είχαμε ξεκινήσει σχεδόν μεσημέρι οπότε όταν φτάσαμε ο ήλιος κόντευε να δύσει. Και τώρα που ήμασταν εδώ δεν ξέραμε καν που να πάμε οπότε η Belle ήταν γκρινιάρα όπως πάντα. "Κοίτα το μόνο που λέω είναι ότι δεν ξέρουμε που είναι και δεν ξέρουμε που να ψάξουμε. Δεν είναι λες και έχουμε ξαναέρθει εδώ ή μπορούμε να τον βρούμε όπως θα τον έβρισκε ένας λύκος". Είχε δίκιο σε αυτό αλλά δεν χρειαζόταν να το κάνουμε. Δεν ήμασταν λύκοι στο κάτω κάτω, ήμασταν μάγισσες, και μάλιστα πολύ καλές. "Δεν είναι ανάγκη να το κάνουμε εμείς. Κάτι άλλο θα τον βρει για εμάς". Χαμογελούσε περήφανα για αυτή την ιδέα που είχα. Είχαμε μάθει από μικρές ένα ξόρκι για να βρούμε η μια την άλλη σε περίπτωση που χανόμασταν αλλά τελικά δεν το είχαμε χρησιμοποιήσει ακόμα για αυτόν τον λόγο. Φάνηκε να καταλαβαίνει τι εννοούσα και άρχισε να βρίζει από μέσα της επειδή την τραβούσα μαζί μου σε αυτό το πρόβλημα αλλά δεν μπορούσα να την αφήσω να καταστρέφεται και άλλο μόνη της στο σπίτι.