Retribution (Mortal Enemies Book 2) (Now Completed)

38. Catching Up

------------------------------- Keith  -------------------------------

Το να βλέπω τον αδερφό μου να καταρρέει μπροστά μου ήταν κάτι που δεν πίστευα ότι θα έβλεπα ποτέ. Και ακόμα και αν από εδώ και περα αυτή ήταν η καθημερινότητα μας, ακόμα και έτσι δεν θα μπορούσα να το συνηθίσω. Όλη μου τη ζωή, και αυτή ως δράκος, ήτα αυτός που δεν άφηνε τίποτα να τον επιρρεασει. Ακόμα και αν τα βουνά που είχαμε ως φωλιά γινόντουσαν πεδιάδες, αυτός θα ήταν ακόμα όρθιος. Ίσως για αυτό να μην το είχα προσέξει τόσες μέρες. Δεν είχα δει τα σημάδια που ήταν μπροστά στα μάτια μου. Το πως ήταν πάντα ξύπνιος οταν τον έβλεπα. Το πως δεν φαινόταν να έχει καθόλου όρεξη ακόμα και αν ανάγκαζε τον εαυτό του να φάει. Δεν έδωσα σημασία ακόμα και όταν τον έβλεπα που εσφιγγε όταν τον άγγιζε η Belle. Και ο ίδιος έκανε τα πάντα για να σιγουρευτεί  ότι δεν θα το έβλεπα. Κρατούσε τη σύνδεση μας σχεδόν κλειστή και όταν τον ρώτησα είχε πει πως ήθελε λίγο χρόνο να γνωριστούν μεταξύ τους. Και το σεβάστηκα αυτό, δεν ρώτησα δεύτερη φορά επειδή το είχα περάσει και εγώ αυτό. Μου πήρε αρκετό καιρό μέχρι να φτάσω στο σημείο να σκέφτομαι τον Kilghara ως τον δεύτερο εαυτό μου.

Μόλις ο μπαμπάς πήγε με τον Damian πάνω εγώ έκρυψα τα φτερά μου και δεν ήξερα τι να κάνω. Αυτό ήταν από τα πράγματα που άλλαξαν όταν πήρα την πραγματική μου μορφή. Πλέον μπορούσα να καταφέρω μερική μεταμόρφωση ξανά, μόνο που αυτό σημαίνει ότι μπορώ να βγάλω λέπια, νύχια, να κάνω τα δόντια μου κοφτερά, και να βγάλω φτερά σε ανθρώπινη μορφή. Ήταν σαν να έλιωναν μέσα στην πλάτη μου και να γίνονταν δέρμα όταν δεν τα χρησιμοποιούσα, το ίδιο μπορούσε να κάνει και ο Damian. Ακόμα είχαμε την "ψεύτικη" μορφή που παίρναμε μέχρι τώρα, αλλά πλέον την παίρναμε από επιλογή, δεν θα είναι και τόσο εύκολο για έναν τεράστιο δράκο να κρυφτεί.

Όταν κατέβηκε ξαα ο μπαμπάς με κοίταξε με ένα βλέμμα σαν να μου έλεγε ότι είχε έρθει η ώρα για να πούμε δύο λόγια. "Λοιπόν, σαλόνι, εξηγήσεις, τώρα."

Αυτο ήταν το σημάδι ότι θα είχαμε μια μεγάλη κουβέντα. Πήγαμε και οι τρεις στο σαλόνι, οι γονείς μου στον μεγάλο καναπέ και εγώ στον μονό. Μεα σε λίγα δευτερόλεπτα αφού καθησα με η Ava ανέβηκε στον καναπέ και κάθισε στα πόδια του μπαμπά ο οποίος άρχισε να την χαϊδεύει λες και γινόταν χρόνια αυτό. "Από που θέλετε να ξεκινήσω?"

Κοιταχτηκαν για λίγο πριν ή μαμά δώσει την απάντηση της. "Ας ξεκινήσουμε με το τι ήταν αυτά τα φτερά."

Αμέσως μόλις άκουσα αυτή την ερώτηση έκανα μια γκριμάτσα γιατί ήξερα πως δεν θα μπορούσα να το εξηγήσω αυτό τόσο εύκολα. "Αυτό είναι κάπως περίπλοκο και θα πρέπει να εξηγήσω άλλα πράγματα για να βγάλει νόημα, οπότε ξεκινάμε με κάτι άλλο?"