Retribution (Mortal Enemies Book 2) (Now Completed)

26. Ghost Chase

----------------------------- Keith -----------------------------

"Τι ακριβώς κάνουμε Keith"? Φυσικά δεν ήξερα ούτε εγώ τι ακριβώς σκεφτόμουν. Μετά από την συνάντηση με το φάντασμα θα έλεγαν οι περισσότεροι, ακολουθήσαμε τον λύκο καθώς βγήκε από την πόρτα. Ναι στην αρχή κοιταχτηκαμε για λίγο αλλά όλοι ακολουθήσαμε κάτι που κανένας άλλος δεν έβλεπε και ακόμα το ίδιο κάναμε. Ήταν νύχτα σχεδόν όταν ξεκινήσαμε και τώρα πλέον όλο το φως του ήλιου είχε εξαφανιστεί αλλά και οι τέσσερις μπορούσαμε να φανταστούμε που μας οδηγούσε από το σημείο που ήμασταν. Δεν υπήρχε αμφιβολία πως το φάντασμα (χρησιμοποιώ την λέξη φάντασμα επειδή δεν μου έρχεται καμία καλύτερη...) μας οδηγούσε στο club όπου με είχαν πιάσε πριν από λίγες μέρες και δεν ήξερα πως δεν το είχα φανταστεί. Μπορεί να ήταν μόλις για μια στιγμή αλλά είχα αναγνωρίσει την μυρωδιά του εκεί, τη στιγμή που με χτύπησε στο κεφάλι και έχασα τις αισθήσεις μου ήξερα ότι ήταν εκεί. "Με λίγη τύχη πάμε να βρούμε τον αδερφό μου". Δεν ήταν αυτό που με είχε ρωτήσει ο Nathan αλλά δεν είχα απάντηση στην πραγματική του ερώτηση.

Ήμουν τόσο προσηλωμένος στο να τον βρω που ποτέ δεν σκέφτηκα το πιο σημαντικό πράγμα από όλα. Τι θα έκανα για να τον φέρω πίσω? Αυτή η ερώτηση ήταν που θα μπορούσε να κάνει το κεφάλι μου να σπάσει από το ποσό πολύ την σκεφτόμουν τώρα. Και δεν είχα άλλον χρόνο για να βρω την απάντηση. Μπροστά μας πλέον υπήρχε η πόρτα από το κτήριο όπου ο λύκος που κάποτε είχα μέσα μου έπαψε να υπάρχει. Η είσοδος στο club ήταν ακριβώς όπως την θυμόμουν, μια μεταλλική πόρτα δίπλα από ένα γκαράζ που δεν θα σου φανταζόμουν ποτέ ότι θα γινόντουσαν τέτοια πράγματα μέσα στο κτήριο. Από ότι μπορούσα να νιώσω η μαγεία που το σκεπαζε είχε εξαφανιστεί σχεδον, μόνο τα υπολείμματα απέμειναν για να σου πουν ότι κάτι υπήρχε εδώ. Μπηκαμε μέσα στο κτήριο και αμέσως άρχισα να κοιτάω γύρω μου για το φάντασμα που είχε εξαφανιστεί μόλις φτάσαμε στην πόρτα αλλά δεν μπορούσα να το βρω πουθενά.

Αν δεν ήξερα θα είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι αν ήμουν τρελός, αν όλα αυτά τα είχα φανταστεί και δεν ακολουθούσα τίποτα απόλυτος πέρα από την τρέλα μου. Ακόμα και έτσι όμως συνέχισα να περπατάω προς την μεγάλη τρύπα στο έδαφος και κοίταξα κάτω. Δεν ήξερα αν το περίμενα ή όχι εντελώς αλλά το πάτωμα στον τελευταίο όροφος ηταν ακόμα γεμάτο με αίμα, ξεραμενο μεν αλλά και πάλι ήταν εκεί. Θυμόμουν πάνω κάτω το τι είχα κάνει ακριβώς αλλά η ανάμνηση φαινόταν σαν να μην ήταν εντελώς δική μου, ένιωθα σαν απλά να καθόμουν συνοδηγός και κοιτούσα όσο κάποιος οδηγούσε. Εκείνη τη στιγμή αναρωτήθηκα αν έτσι ένιωθε ο Damian. Σίγουρα αφού μας οδήγησε εδώ τότε ήταν ακόμα εκεί μέσα αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα ενεργά, απλά κοιτούσε όσο κάποιος οδηγούσε το σώμα του. Προσπαθούσα να φανταστώ το πως ζούσε έτσι, παγιδευμένος μέσα στο μυαλό του και το πως ήταν εκεί μέσα όμως ότι απάντηση και αν έβρισκα δεν θα ήταν ποτέ αρκετά κοντά στην πραγματικότητα πολύ απλά επειδή ο μόνος που θα μπορούσε να ξέρει είναι εκείνος. Συνειδητοποίησα ότι καθόμουν στο ίδιο σημείο και σκεφτόμουν για αρκετή ώρα μόνο όταν ένιωσα ένα χέρι πάνω στον αριστερό μου ώμο το οποίο ήξερα αμέσως ποιο ήταν. Γύρισα το κεφάλι μου για να κοιτάξω την Beth που μου χαμογελούσε σαν να ήθελε να με ενθαρρύνει και έφερα το δεξί μου χέρι πάνω στο δικό της πριν της δώσω λιγότερο εμφανές χαμόγελο της ζωής μου. Όπως ήταν τα πράγματα δεν μπορούσα να κάνω τον εαυτό μου να χαμογελάσει πραγματικά. Όλη αυτή η ιστορία με είχε κουράσει πάρα πολύ.