Retribution (Mortal Enemies Book 2) (Now Completed)

17. ???

Δεν περίμενα να μου πάρει τόσο καιρό να το γράψω αυτό αλλά τελικά ήταν και δύσκολο το κομμάτι κομματάκι, και επίσης έχω εξεταστική οπότε έπρεπε να διαβάσω μπας και περάσω κανένα μάθημα. Τα κατάφερα να ανεβάσω όμως τελικά το κεφάλαιο. 😂

-------------------------------------------------

Ποσος καιρός έχει περάσει από τότε? Πόσο καιρό βρίσκομαι σε αυτόν τον κόσμο? Εδώ όπου υπάρχουν όλα κια τίποτα την ίδια στιγμή. Εδώ όπου ακόμα και το φως θεωρείται ως το πιο απύθμενο σκοτάδι. Εδώ όπου μπορούσα μόνο να υπάρχω χωρίς να υπάρχω?

Όλα ξεκίνησαν εκείνη την ημέρα. Την ημέρα που έχασα τα πάντα και κατέληξα μέσα στο σκοτάδι. Στην αρχή δεν το είχα καταλάβει, ήταν σαν να κοιμάσαι αλλά να μην κοιμάσαι εντελώς. Πρέπει να πέρασαν μέρες αν όχι εβδομάδες μέχρι να αποκτήσω πλήρη συνείδηση. Μόλις το έκανα όμως ήξερα ότι αυτό το μέρος ήταν λάθος. Δεν υπήρχε τίποτα μπροστά μου, πίσω μου, γύρω μου, ούτε πάνω ή κάτω και αυτό ήταν το χειρότερο. Επειδή δεν υπήρχε τίποτα ακριβώς ένιωθα λες και τα πάντα έκλειναν γύρω μου και πήρε μόνο λίγες ώρες, τουλάχιστον έτσι φαντάστηκα, μέχρι αυτή η αίσθηση να αρχίσει να με πνίγει.

Αν και μπορούσα να κουνηθω στην πραγματικότητα ήμουν σίγουρος πως ότι έβλεπα δεν ήταν αλήθεια. Έβλεπα το σώμα μου μόνο και μόνο επειδή το ήθελα. Κουνουσα τα άκρα μου μόνο και μόνο επειδή ήθελα να κουνηθουν. Αλλά όσο και να το ήθελα αυτό το μέρος δεν εξαφανιζόταν. Οι ώρες έγιναν μια αιωνιότητα και σταδιακά είχα αρχίσει να τα χάνω εδώ πέρα, τόσο που ούρλιαζα στο σκοτάδι να εξαφανιστεί σαν να ήμουν ένα μικρό παιδί που δεν γινόταν το δικό του και μετά έκλαιγε.

Πρέπει να είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που σταμάτησα να το κάνω αυτό και απλά καθόμουν ήσυχος και μισούσα αυτό το μέρος μέχρι τη στιγμή που συνέβη. Κάποια στιγμή άρχισα να νιώθω κάτι που δεν ήταν από εδώ. Δεν μπορούσα να το προσδιορίσω αλλά ήξερα ότι το ένιωθα. Ήταν πόνος. Ένιωθα σαν κάποιος να με είχε χτυπήσει στο κεφάλι με τόση δύναμη που κανονικά θα έπρεπε να πέσω κάτω. Μετά ένιωσα κάτι υγρό, ζεστό. Ένιωθα ότι το δεξί μου χέρι είχε μπει κάπου και κρατούσε κάτι το οποίο τράβηξε μακριά και το έσφιξα στο χέρι μου κάνοντας το λιώμα. Ξαφνικά η μυρωδιά από το αίμα ήρθε στην μύτη μου και άρχισα να πανικοβαλομαι. Τι στο καλό συμβαίνει εδώ πέρα?

Μετά από αυτό σταμάτησα να νιώθω τέτοια πράγματα για λίγο αλλά όταν ξεκίνησε πάλι ήταν διαφορετικό. Αυτή τη φορά όλο μου το σώμα ένιωθε ζεστό και ένιωθα σαν κάποιος να περνούσε τα χέρια του από όλο μου το σώμα και σαν και εγώ να έκανα το ίδιο. Δεν μπορούσα να μην καταλάβω τι ακριβώς ήταν αυτό που ένιωθα αλλά ήξερα ότι δεν ήταν αλήθεια. Δεν θα μπορούσε να είναι αλήθεια. Είμαι παγιδευμένος εδώ πέρα εδώ και τόσο καιρό μέσα στο τίποτα επειδή εκείνος με είχε κλείσει εδώ μέσα. Και όμως δεν μπορούσα να αγμωησω αυτές τις αισθήσεις. Τότε κατάλαβα το ήταν αυτά τα πράγματα που ένιωθα. Ήταν εκείνος. Ένιωθα ότι έκανε εκείνος. Ήταν λογικό πως τώρα που εγώ ήμουν εδώ αυτός να έκανε ότι ήθελε στην θέση μου. Με όση θέληση είχα του φώναζα για πόσο καιρό και του έδινα κατάρες και τον απειλούσαν να σταματήσει ότι ήταν αυτό που ήθελε να κάνει και να φύγει από το σώμα μου. Για όλον αυτόν τον καιρό δεν περίμενα καμία απάντηση και η κούραση άρχισε να φαίνεται όταν άρχισα να χάνω την δύναμη μου για να τον πολεμησω.