Retribution (Mortal Enemies Book 2) (Now Completed)

28. Prisoners Part 1

-------------------------------- Damian --------------------------------

Το κεφάλαιο αυτό συνεχίζει αμέσως μετά από εκεί που βρήκε η Belle τον Damian.

Τι νόμιζα ότι μπορούσα να κάνω? Δεν άλλαξε τίποτα από τότε που ήρθα εδώ, έχει όλο τον έλεγχο και εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Το γεγονός ότι υπάρχω ακόμη είναι απλή τύχη. Ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω πριν έρθει. Είχα αποφασίσει σχεδόν να αφήσω αυτή την μίζερη ύπαρξη και να χαθώ στο τίποτα. Και τώρα που απόφασησα ενάντια σε αυτό δεν ήξερα τι άλλο να κάνω. Είχα φωνάξει πριν, είχα πολεμήσει και είχα χάσει, είχα απελπιστεί και γονατίσει επειδή τίποτα δεν είχε αποτέλεσμα. Θα μπορούσα να κάνω πάλι τα ίδια, αλλά για πόσο καιρό? Για πόσο καιρό θα μπορούσα να φωνάζω και να προσπαθώ να τα πάρω όλα πίσω όταν δεν είχα καν τον παραμικρό έλεγχο? Για πόσο καιρό μπορώ να τον πολεμισω μόνος μέσα στο σκοτάδι χωρίς αποτέλεσμα πριν λυγισω ξανά? Αν μπορούσε κανείς να το αποκαλέσει έτσι. Και όμως αυτό ακριβώς ήταν που έκανα. Ίσως αν το ήθελα αρκετά, και αν εκείνος δεν το περίμενε τότε να μπορούσα έστω και για λίγο να αλλάξω τις θέσεις μας. Αν μπορούσα να το κάνω αυτό... Θα μπορούσα να τον σταματήσω μια και καλή... Αν δεν είχε το σώμα μου τώρα δεν θα ήταν εδώ, οπότε αν έχανε αυτό τότε θα χάνονταν και αυτός μαζί. Τόσο μακριά ήμουν έτοιμος να φτάσω. Ήμουν έτοιμος να πάρω τη ζωή μου για να σταματήσω αυτή την τρέλα.

Αυτή η στιγμή όμως δεν ήρθε ποτέ. Μισή αιωνιότητα όπως φαινόταν μετά και ακόμα όχι να δω αποτέλεσμα, αλλά έστω μια αντίδραση. Ήταν σαν να μην με έβλεπε καν σαν κάτι παραπάνω από ένα μυρμήγκι το οποίο ούτε τον ενοχλεί και αυτό το είχα βαρεθεί. Ήμουν πολλά περισσότερα από αυτό... Πριν μου πάρει τα πάντα... Δεν ήξερα από που να αρχίσω να ψάχνω για μια λύση. Κάποτε ήμουν πολύ καλός στο να βρίσκω ίχνη, αυτό ήταν κάτι που ήξερα πολύ καλά να κάνω. Όταν κανένας δεν μπορούσε να βρει κάτι τότε για κάποιον λόγο εγώ ήμουν αυτός που έβρισκε την πιο καλυμμένη μυρωδιά, το πιο καλυμμένο ίχνος για να το ακολουθήσει κάποιος. Αλλά τώρα δεν μπορούσα να βρω τίποτα. Δεν μπορούσα να βρω τον δρόμο σε αυτό που θα με σώσει, σε αυτό που θα με βγάλει από εδώ πέρα. Η απόγνωση άρχισε σιγά σιγά να με τρώει ζωντανό από την αρχή μέχρι που βρέθηκα γονατιστός ξανά σε ένα φανταστικό πάτωμα που ήξερα ότι δεν υπήρχε πουθενά και ένιωθα το φανταστικό μου σώμα να πέφτει στο κενό, καθώς τέσσερις τοίχοι έκλειναν όλο και περισσότερο προς το μέρος μου μέχρι που στο τέλος ένιωθα σαν να με έλιωναν. Ήμουν μόνος εδώ και αυτό ήταν που με φοβιζε περισσότερο. Δεν μου αρέσει που είμαι μόνος... Δεν μου αρέσει που είμαι εδώ... Θέλω να φύγω από εδώ πέρα... Θέλω να πάω σπίτι... Αυτές οι σκέψεις φώναζαν μέσα στο κεφάλι μου που το κρατούσα τόσο δυνατά που θα νόμιζε κάνεις ότι θα το έσπαγα, μόνο και μόνο για να κάνω τις σκέψεις να σταματήσουν. Και τότε ξαφνικά το σκοτάδι δεν ήταν και τόσο μοναχικό. Ένιωσα κάτι να ξυπνάει μέσα του, να κουνιέται και στο τέλος να με κοιτάει με περιέργεια. Το βλέμμα που ένιωθα επάνω μου ήταν τόσο έντονο που νόμιζα ότι ήμουν η λεία ενός αρπακτικού. Και όμως όταν έκανε την παρουσία του αισθητή δεν ήξερα αν έπρεπε να ακούσω το μυαλό μου ή το ένστικτο μου και αυτό που έβλεπα μπροστά μου.