Retribution (Mortal Enemies Book 2) (Now Completed)

5. Mission

---------------------- Keith ----------------------

Το να κοιμηθώ αποδείχτηκε πολύ πιο δύσκολο από όσο θα περίμενα εδώ πέρα. Δεν ήταν ότι με ενοχλούσε κάτι ή το κρεβάτι δεν ήταν καλό. Αντίθετα το κρεβάτι αυτό ήταν καλύτερο από ότι θυμάμαι το δικό μου να είναι. Οχι, αυτό που με κρατούσε ξύπνιο και δεν με άφηνε να πέσω σε λήθαργο ήταν το ότι ήμουν υπερβολικά αγχομενος για την όλη κατάσταση. Όλα είχαν μπερδευτεί με έναν εντελώς αχρείαστο τρόπο εναντίων μου. Δεν περίμενα να υπάρχει τέτοια ένταση ανάμεσα στον Nathan και τον πατέρα του και ήξερα πως αυτό δεν ήταν τίποτα. Επιπλέον υπήρχε και το θέμα του ότι έπρεπε να ψάξω ολόκληρη την πόλη για να δω αν είναι εδώ ο αδερφός μου πράγμα που ήταν πάρα πολύ δύσκολο, και είχα την εντύπωση πως θα έπρεπε να βοηθήσω τον Nathan σε ότι και αν ήταν αυτό για το οποίο τον φώναξε εδώ ο πατέρας του. Όταν τελικά με πήρε ο ύπνος ήταν πάρα πολύ αργά μέσα στην νύχτα και κοιμήθηκα μόνο επειδή ήμουν κουρασμένος πλέον.

Αν όμως δεν μου άρεσε που δεν μπορούσα να κοιμηθώ πριν τότε δεν μου άρεσε καθόλου το ότι το έκανα στο τέλος. Έχει πάει καιρός από τότε που ονειρεύτηκα για τελευταία φορά και μετά από αυτό δεν μου έλειπε καθόλου η αίσθηση. Πετάχτηκα όρθιος πριν καν καταλάβω ότι είχα ξυπνήσει και προσπάθησα να ηρεμήσω την αναπνοή μου. Γύρισα για να κοιτάξω το παράθυρο και είδα ότι μόλις που ερχόταν η αυγή. Κάθισα πάλι στο κρεβάτι και ξεκίνησα να τρώω το πρόσωπό μου για να διώξω την ένταση. Αυτό δεν ήταν ένα συνηθισμένο όνειρο. Σε αυτό μπορούσα να κουνηθω, μπορούσα να δω κανονικά και ήμουν σίγουρος ότι θα μπορούσα να μιλήσω με τη φωνή μου αν το ήθελα. Εκείνο που με ξύπνησε όμως ήταν ότι στο όνειρο είχα χάσει τον έλεγχο. Ήμουν σε ένα υπόγειο, μέσα σε μια μεγάλη τρύπα στο έδαφος και γύρω μου υπήρχαν πτώματα. Σχεδόν κανένα δεν ήταν ολόκληρο και εγώ βρισκόμουν στην κορυφή του βουνού στην άλλη μου μορφή με ένα χέρι στο στόμα μου και ολόκληρο το σώμα μου γεμάτο με το αίμα όλων αυτών των ανθρώπων. Ήταν τόσο αληθινό που μπορούσα να νιώσω ακόμα και το αίμα στο στόμα μου, μπορούσα να μυρισω την μυρωδιά του σιδήρου που ερχόταν μαζί του και μπορούσα να νιώσω και την δίψα. Την δίψα για ακόμα περισσότερο αίμα.

Τη στιγμή που ένιωθα ότι χανομουν μέσα στην δίψα είχα σηκωθεί από το κρεβάτι και τώρα καθόμουν και προσπαθούσα να καταλάβω τι είχε γίνει. Θα μπορούσε να είναι η πανσέληνος. Θα μπορούσε να είναι το ότι αυτή θα είναι ακόμα πιο δύσκολη και κάτι μέσα μου μου έλεγε ότι θα χρειαζόταν να κλειστώ κάπου. Αλλά ήταν κάτι περισσότερο από αυτό. Ήμουν σίγουρος γιατί ακόμα μπορούσα να νιώσω ότι ένιωθα και στο όνειρο, και ειδικά την γεύση ενώ ήξερα ότι δεν υπήρχε καθόλου αίμα στο στόμα μου. Σηκώθηκα και πήγα στο ψυγείο και πήρα ένα μπουκάλι για να πιω νερό και ευτυχώς βοήθησε λίγο. Το κρύο που έφερε στο σώμα μου ήταν πιο χαλαρωτικό από τον ίδιο τον ύπνο. Μετά από αυτό τουλάχιστον μπόρεσα να κλείσω τα μάτια μου χωρίς περεταιρω εφιάλτες σαν αυτόν πριν ακούσω κάποιον να χτυπάει την πόρτα.