Ik sta voor de spiegel in de badkamer, ik ben aan het tandenpoetsen. Ik weet niet waarom maar ik raak super snel afgeleid als ik aan het tandenpoetsen ben. Vandaag dus weer. Ik zit aan mijn staart in mijn haar. Ik denk: 'Dit is wat ik altijd heb gewild. Een lange paardenstaart waar ik trots op kan zijn.'
Nu denk je misschien: 'Ben je er dan eigenlijk wel echt trots op?' Daar denk ik nu dus ook aan. Het antwoord daarop is eigenlijk helemaal niet zo moeilijk. Ja, ik ben trots op mijn paardenstaart. Misschien niet op de voorplukjes, maar op mijn staart ben ik trots. Mijn haar was een vriend, het werd een groot verdriet. Een gevecht tegen mezelf, die ik nooit kon winnen. Nu is mijn haar een betere vriend dan het ooit is geweest. Ik kan me niet bedenken wat een geweldige vriend het word als alles weer is aangegroeid!
Het betekend niet dat ik nooit meer moeite heb met mijn haar. Als ik voor de spiegel sta baal ik elke dag nog van de korte plukjes aan de voorkant. Dan denk ik: 'Deze plukjes waren ooit lang. Als ik niet ziek was geweest, had ik ze nooit gehad.' Dan bedenk ik hoeveel geluk ik heb. Ik heb nog mijn eigen haar. Dit lange haar is van mij, en van niemand anders. Het is mijn eigen haar!
Als je me vandaag zou vragen: 'Ben je gelukkig?' Zeg ik: 'Mijn haar was mijn vriend, werd mijn vijand en nu is het nog nooit zo'n goede vriend geweest!
JE LEEST
Hoe alopecia haar leven op de kop zette
Non-FictionHallo! Dit boek gaat over een meisje genaamd Mirjam. Ze krijgt te maken met alopecia. Zij neemt jou in dit verhaal mee over hoe haar traject met alopecia verliep. Credits naar @lowalowa1 voor het maken van de cover!
