Hoe alopecia haar leven op de kop zette

Zondag 29 september 2019

Het is vandaag weer zondag. Na een zware week was ik er even helemaal klaar mee. Ik had tot 11:00 op bed gelegen. Ik wist wel dat ik in de avond weer aan de keukentafel zou zitten met het gevoel alsof ik door de bodem zou zakken. Nu zitten we aan de keukentafel, mijn moeder staat achter me met de lotion in haar hand, wetend dat ze een kale plek zou zien die groter is geworden. Ik had het niet door maar mijn moeder praatte tegen me. 'Mirjam, ik begin gewoon zoals normaal, als ik iets zie vertel ik het je.' Mijn moeder begon en ik zat trillend op de stoel. Er mocht geen andere plek worden gevonden op mijn hoofd, dan was het goed. Toen mijn moeder klaar was vroeg ze of ik even wilde blijven zitten. Ze ging tegenover me zitten en begon te praten: 'Mirjam, ik heb geen plekken gevonden.' Mijn hart maakte een sprongetje in de lucht. Geen kale plekken alleen die plek op mijn achterhoofd, maar daar kan ik wel mee leven. Toen ging mijn moeder verder: 'Maar ik vind wel dat we naar de huisarts moeten.' Mijn hart die net nog een sprongetje maakte wilde nu helemaal niks meer. Ik zei vastberaden: 'Ik ga niet. Ik wil niet.' Mijn moeder keek me aan, de tranen sprongen in haar ogen. Toen zei ze plotseling: 'Mirjam, ik ben trots op wie je bent, ik ben trots op alles wat je doet, maar we moeten een keer.' Nu begon ik ook te huilen. Ik wil helemaal niet naar de huisarts, waarom zakt mijn geweldige leven opeens in elkaar? Ik ging bij mijn moeder zitten en we huilden totdat we niet meer konden. 'Denk er maar goed over na', zei mijn moeder. 'Ik heb het er morgen nog wel met je over, ga nu maar naar bed.' Ik ging met tegenzin naar boven, ik wist het even echt niet meer, wat moet ik?

Toen ik een kwartier later in bed lag begon ik weer te huilen. Ik dacht bij mezelf waarom dit me overkwam, waarom? Ik was blij met de steun van mijn ouders, maar naar de huisarts? Ik weet het niet. Een uur later viel ik huilend in slaap.