Hoe alopecia haar leven op de kop zette

Maandag 23 september 2019

Toen ik de volgende ochtend wakker werd dacht ik direct weer terug aan gisteravond. Wat was er gebeurd? Waarom deden mijn ouders zo gek?

Inmiddels was ik mijn bed uitgekomen om me klaar te maken, het was een doodnormale schooldag dus ik moest gewoon naar school.

Nadat ik me had aangekleed ging ik mijn haar doen. Toen ik mijn scheiding maakte kreeg ik de schok van mijn leven. Zag ik dit nou goed? Aan het einde van mijn scheiding zat een heel klein kaal plekje. Eerst dacht ik dat het mijn kruin was, maar het was te groot daarvoor. Ik bestudeer het plekje even. Was dit waar mijn ouders het gisterenavond over hadden gehad? Ik maakte zoals gewoonlijk een staart in mijn haar en ging naar beneden.

Waar wonderbaarlijk mijn vader en mijn moeder aan de keukentafel zaten. Nadat ik mijn ontbijt had opgesmeerd begon mijn vader te praten: 'Mirjam we willen je iets vertellen. Je moeder heeft gisteren een heel klein kaal plekje op je hoofd gevonden toen ze met je haar bezig was.' Mijn moeder begon te huilen. Ik zat geschrokken voor me uit te staren. 'Ik heb dat plekje gezien, vanochtend toen ik in de spiegel keek, hij zit aan het einde van mijn scheiding,' zei ik. Mijn vader knikte en het leek wel alsof hij op elk moment kon huilen, maar dat gebeurde niet. Nu sprongen de tranen ook in mijn ogen. Het besef dat er een heel klein kaal plekje op mijn achterhoofd zit. Mijn moeder gebaarde me dat ik even bij haar moest zitten. Samen knuffelden we 10 minuten, huilend in elkaars armen.

Nadat we gehuild hadden en alles eruit was ging ik door met ontbijten. Ik vroeg met mijn mond vol aan mijn vader: 'Is dit alopecia? Word ik kaal?' Ik zag aan mijn vader dat hij niet wist wat hij moest zeggen. Zijn jongste dochter had nu net zoals haar broer, oom en opa kale plekken op haar hoofd. Toen zei mijn vader: 'Zo ver is het nog lang niet, wie weet gaat het wel weer weg en merk je er nooit meer iets van.' Toen keek hij mijn moeder aan en zei: ' We gaan het wel goed in de gaten houden.'

Toen ik op school kwam was ik nog steeds geschrokken van wat er vanochtend allemaal gebeurd was. Maar al die zorgen gingen weg toen ik mijn vriendinnen weer zag en we weer volop bezig gingen met school.