Hoe alopecia haar leven op de kop zette

Dinsdag 3 december 2019

Vandaag ga ik opnieuw naar het ziekenhuis. Ik ben wel een beetje zenuwachtig, omdat hij met naalden in mijn hoofd gaat prikken. De dermatoloog zegt dat het helemaal goed komt en dat dit hoogstwaarschijnlijk gaat helpen. Ik ga weer eerst naar school en daarna naar het ziekenhuis. Nu mis ik wel het laatste uur. Maar dat is niet erg want het is kwt. Ik heb het er nog met mijn mentor over gehad. Ze reageerde echt super aardig, ze leeft gewoon mee. Ik vind het gewoon heel erg fijn dat ze er is. Ze helpt me met het positiever denken en ze vertelt me met keuzes maken. Ze vertelde me dat als ik dit doe ik veel gezeur kan voorkomen. Vanaf dat moment wist ik gewoon zeker dat ik dit moet doen en dat ik dit ga doen.

Het is het 6e uur. Het 7e uur zou ik missen. Dit uur vind ik toch wel heel spannend. Gelukkig is het een uur aardrijkskunde van mijn mentor. Zij weet dat ik hier tegenop zie en dat ik dit straks ga doen. Toen het uur nog 5 minuten was kregen we te horen dat we mochten opruimen en naar de volgende les. Voor mij dus naar het ziekenhuis. Dan houdt mijn mentor me opeens tegen. Ze zegt: 'Mirjam, je gaat dit doen. Ik denk aan je. Het komt echt goed, ik beloof het je.' 'Dankjewel', zeg ik. Als laatste vraagt ze nog of ik morgen het eerste uur naar haar wil komen. Ik zeg: 'Maar ik heb dan gewoon wiskunde, je kent de leraar, die laat me echt niet gaan.' Mijn mentor zegt dan: 'Maak je daar maar geen zorgen over, dat regel ik wel.' 'Oké, dankjewel', zeg ik dan en daarna loop ik weg, op naar mijn fiets. Richting het ziekenhuis.

Ik zet mijn fiets in het fietsenhok bij het ziekenhuis. Zenuwachtig loop ik naar het ziekenhuis. Mijn moeder is er gelukkig al. Ik meld me en ik loop daarna samen met mijn moeder naar de afdeling.

In de wachtkamer zitten de opa en oma van Bjorn. We praten nog even met ze, maar ik kan alleen maar bedenken hoe snel ik wil dat dit klaar is. Ook al heb ik er eigenlijk wel een beetje zin in, het is een medicijn, het gaat me helpen.

We gingen een andere kamer in dan de vorige keer. Ik moest zitten op een bed en mijn staart uit mijn haar halen. De koude vingers van de dermatoloog voelden gek op mijn kale plek. De dermatoloog doet heel aardig. Hij laat alles zien en zegt precies wat hij aan het doen is. Hij spoot als eerst verdoving in mijn hoofd, dit deed toch wel een stuk meer pijn dan verwacht, maar ik moest door. Er zaten nog 7 naalden aan te komen...

In die 7 naalden zit een hormoon. DIt zorgt ervoor dat mijn haar weer gaat groeien. De zeven naalden deden niet veel minder pijn dan de eerste naald. Ik was daarom ook erg blij toen het achter de rug was.

Ik zit naast mijn moeder in de auto, ik voel een deel van mijn hoofd gewoon niet meer. Je voelt niks als je het aanraakt. De verdoving werkt!

Ik kom thuis en knuffel mijn vader en mijn zus. Ik vertel wat er is gebeurt, ik voelde nog steeds niks op mijn hoofd.