Vandaag is de laatste keer, maar achteraf ook zeker de zwaarste.
We zitten nog steeds in quarantaine. Vandaag mag ik even naar buiten, of ik daar echt blij mee ben? Ik moest weer naar het ziekenhuis. Opnieuw gaat de dermatoloog in mijn hoofd prikken. Ik weet van tevoren hoe het voelt. Ik word verdoofd daarna prikt de dermatoloog in mijn hoofd en daarna voel ik bijna 1 dag niets van de plek. Daarna gaat het zeer doen en een week later is er eigenlijk niks meer aan de hand, behalve een gevoelige plek. Ik weet dus goed wat er gaat gebeuren. Misschien is dat ook wel de reden dat ik er juist zo tegenop kijk.
We zitten weer in de wachtkamer op afdeling 28, dermatologie. Mijn moeder is er zoals altijd bij. Ze steunt me echt heel erg als ze er bij is, terwijl ze eigenlijk niks doet. Ik heb mijn mentor nog gesproken. Zij zei dat ik het over me heen moet laten komen, dat is dus ook wat ik ga doen. We worden geroepen, nu is het moment. Ik ga zitten op de tafel waar ik de vorige keer op op zat. Ik deed mijn staart weer uit en hield mijn handen in elkaar. De dermatoloog vroeg of ik er klaar voor was. Ik zei dat ik er klaar voor was en toen begon hij te prikken. Het deed veel meer pijn dan de vorige keer. Ik weet niet waardoor het komt, maar het deed echt veel meer pijn. Gelukkig waren het er wel iets minder prikken dan de vorige keer. Nu had ik er 5 de vorige keer 8. Toch heb ik liever nog een keer de 8 van de 5. De laatste keer deed het gewoon echt veel meer pijn.
Toen ik terug zat in de auto was ik erg verdrietig. Ik weet niet waarom, maar dit raakte me emotioneel heel erg. Toen besefte ik me dat quarantaine geen positieve indruk heeft op mijn zelfbeeld.
JE LEEST
Hoe alopecia haar leven op de kop zette
Non-FictionHallo! Dit boek gaat over een meisje genaamd Mirjam. Ze krijgt te maken met alopecia. Zij neemt jou in dit verhaal mee over hoe haar traject met alopecia verliep. Credits naar @lowalowa1 voor het maken van de cover!
