Hoe alopecia haar leven op de kop zette

Vrijdag 21 augustus 2020

Vandaag is alweer de 5e schooldag na de vakantie. Een erg chille dag, want vandaag zijn we om 12:00 vrij. We hebben 5 lesuren en dan zijn we al klaar!

Ik sta teleurgesteld voor de spiegel. Met tranen in mijn ogen kijk ik naar mezelf. Ik kan gewoon geen goede staart in mijn haar krijgen. Ik voel me even machteloos. Misschien zou ik zonder alopecia wel een staart kunnen maken. Ik probeer nog 1 keer. De staart zit nog steeds niet mooi, maar ik ga maar naar beneden, ik kan geen seconde langer meer voor de spiegel staan.

Boos zit ik op de fiets naar school. Ik zou iedereen nu kapot willen schelden. Waarom heb ik nou weer alopecia? Waarom is een staart maken opeens zo moeilijk? Ik fiets door naar school. Als ik op school aankom ben ik nog steeds boos, maar ik zet een poker-face op. Het zou zo'n mooie dag worden, maar door een staart in de ochtend is mijn dag alweer verpest.

We hebben nog 1 uur te gaan, het 5e uur. Daarna ben ik vrij en kan ik thuis lekker middageten. Tot nu toe heeft mijn poker-face goed geholpen. Niemand heeft nog iets gezegd van mij of mijn haar.
We zitten middenin de les totdat mijn lerares Engels opeens zegt: 'Mirjam, wat kijk je moeilijk, snap je het niet?' Ik barst in tranen uit, ik kan het niet langer volhouden. Ik zeg met tranen in mijn ogen dat ik het wel snap. Ze gaat gelukkig door met de les. Dan vraagt ze opeens: 'Vind je het vervelend als ik dat zeg?' Ik schud met nog steeds tranen in mijn ogen mijn hoofd. Waarom doet ze dit? Ik ken haar pas 2 dagen. Gelukkig houd ze erover op. Er vliegt een wesp het lokaal binnen, daar gaat alle aandacht naar uit.

Het is het einde van de les en ik sta op. Ik ben helemaal klaar met deze dag. Ik ben bijna het lokaal uit als mijn Engels lerares vraagt of ik even terug wil komen. Nu komt het dacht ik bij mezelf. Ik doe mijn oordopjes uit en we wachten totdat iedereen de klas uit is. 'Mirjam, wat was dat van net?' Ik weet niet wat ik moet antwoorden. Ik vertel dus maar gewoon wat er aan de hand is. Dat ik een vervelende dag heb. Ik schrik van mezelf als ik haar zelf vertel dat ik alopecia heb. Blijkbaar heb ik het gevoel dat ik haar kan vertrouwen. Ik laat haar foto's zien van hoe het ooit was. Na een lang gesprek over hoe ik over mezelf denk en over alopecia loop ik de klas uit. Ik heb haar zojuist verteld over alopecia en mijn mentor weet het nog niet eens? Ik moet daar snel verandering in brengen. Ik weet dus ook niet goed of ik opgelucht of verdrietig moet zijn. Het is al zo'n rare dag geweest, ik weet het allemaal niet meer.