Hoe alopecia haar leven op de kop zette

Maandag 14 september 2020

Vandaag is toch wel een grote dag. Het klinkt misschien heel gek, maar dit is echt heel bijzonder. Ik wil dit al super lang niet en nu is eindelijk het moment. Ik ga vandaag naar de kapper. Ja, de kapper. Het is niet dat ik geen goede band heb met mijn kapper en ook niet dat ik altijd naar een andere kapper ga. Mijn kapper weet zelfs dat ik alopecia heb. Toch is het een groot ding. Ik denk vooral dat het een groot ding is in mijn hoofd, maar ja ik kan er gewoon niks aan doen. Ik ga het eerlijk toegeven, ik kijk er best een beetje tegenop.

Ik zit thuis na een lange schooldag weer op de bank. We hebben net avond gegeten. Ik ga over 2 uurtjes naar de kapper. Eerst ga ik nog effe chillen op de bank.

Ik ga naast mijn moeder in de auto zitten. Zenuwachtig kijk ik voor me uit. Waarom, ik heb geen idee. Als we bij de kapper aankomen begin ik steeds zenuwachtiger te worden. Wat gaat ze er van vinden? Vind ze het gek? Gaat ze er de hele tijd over praten? Ik weet het allemaal niet. We lopen naar binnen. Ik zie de kapper. Ze kijkt me aan, daarna vertelt ze dat ik mag komen zitten. Ik ga in de kappersstoel zitten, mijn moeder blijft vooraan zitten. De kapper begint tegen mij te praten. Ze stelt vragen over school, sporten en fietsen. Ik antwoord al haar vragen, maar in mijn hoofd zit ik heel ergens anders. In mijn hoofd zie ik alleen een kaal hoofd. Vanaf mijn beeld kan je geen kale plek zien, maar in mijn hoofd zie ik het. Ik kan me alleen focussen op de 'pony'.

Als de kapper klaar is met knippen loopt ze naar mijn moeder. Ze komt samen met mijn moeder terug. Ze gaan naast mij staan. De kapper zegt: 'Ja, je hebt hier wel een kale plek en vooraan is het wat kort, maar voor de rest vind ik het heel erg meevallen hoor.' Ik barst in tranen uit. Ze snapt het niet. Voor mij is het niet een kaal plekje of wat korte haren. Ik verlies mijn haar! Mijn moeder legt haar hand op haar schouder. We veranderen snel van onderwerp. De kapper vraagt: 'Wil je nog iets in je haar hebben?' Ik zeg: 'Doe mijn haar maar vast. In een vlecht ofzo is wel goed. Doe maar iets zodat ik morgen vroeg mijn haar niet hoef te doen.' De kapper luistert naar wat ik zeg. Ze doet 2 vlechten in mijn haar. Daarna ben ik klaar en sta ik op. Mijn moeder rekent af en we lopen de kapperszaak uit. Eenmaal in de auto aangekomen springen de tranen in mijn ogen. Ik zeg: 'Ik wil dit niet meer. Het is te moeilijk!' De rest van de weg naar huis blijft het stil.

Ik loop de huiskamer binnen en ik barst weer in tranen uit. Ik knuffel mijn vader. Als ik uitleg waarom ik huil snapt mijn vader het niet. 'Het ging toch goed? Heeft ze iets gedaan wat je niet wil?' Ik blijf huilen. Ik wil dit niet meer!