Hoe alopecia haar leven op de kop zette

Maandag 28 oktober 2019

Vandaag is de dag. Vandaag ga ik naar de huisarts toe. Eerst naar school, daarna naar de huisarts. Ik werd vanochtend ongelooflijk zenuwachtig wakker. Wetend dat ik naar de huisarts toe ga, ik mijn kale plek moet laten zien (die nog groter was geworden). Ik wil dit niet, ik heb hier niet om gevraagd. Ik weet dat ik mijn moeder hier erg blij mee maak, maar ik kan het gewoon niet. Ik wil wel, maar ik kan het niet. Ik durf het niet. Toch heb ik besloten om te gaan.

Toen ik op school aankwam zag ik Lisa en Nynke en was ik direct blij. Mijn zorgen waren even weg. Ik kan gewoon even weer rustig ademen. School is voor mij een grote afleiding, het helpt me verwerken met alles wat er gebeurt. Soms voel ik me zo verdrietig dat ik het liefst thuis blijf, maar dan ga ik naar school en ben ik weer vrolijk. Ik ging die dag gewoon mijn lessen volgen. Ik had die dag niet de hele dag aan de huisarts gedacht. Op een bepaald moment dacht ik waar maak ik me zo druk over? Hij gaat zeggen je hebt alopecia en dat is het. Dat gaf me rust.

Toen ik weer naar huis fietste was ik weer verdrietig. Hoe kon dit nou? Ik heb alopecia en meer is het niet.

Mijn moeder en ik gingen die middag naar de huisarts. We moesten lang wachten in de wachtkamer. Ik werd steeds zenuwachtiger. Na een tijdje hield mijn moeder me vast, ze stelde me gerust. Na 15 minuten in de wachtkamer gezeten te hebben werden we geroepen door de huisarts. We gingen met hem in een kamertje zitten en hij vroeg wat er aan de hand was. Ik begon direct te huilen. Ik kan dit niet dacht ik bij mezelf. Toen legde mijn moeder gelukkig uit wat er aan de hand was. De huisarts toonde begrip, hij kent mijn familie, hij weet wat alopecia is en dat het in mijn familie speelt. Hij ging met een camera op mijn hoofd kijken. Zo kon hij inzoomen op mijn haarwortels. Die zitten er nog, maar haar zat er niet meer. Tot mijn verbazing zij mijn huisarts toen: 'Het is geen alopecia, het is eczeem.' Ik geloofde er niks van. Mijn wereld stond even stil. Ik wist niet wat ik moest denken of doen. Hoe kan dit? Ik begon weer te huilen. Dit kon niet! Toen zei de huisarts dat hij me een zalfje tegen eczeem kon geven of doorsturen naar het ziekenhuis. Je denkt misschien dat ik gek ben, maar ik heb toen gekozen om naar het ziekenhuis te gaan. Ik weet zeker dat ik alopecia heb, dit is geen eczeem. De huisarts had dit antwoord natuurlijk niet verwacht, maar stuurde me toch door. Ik kon over 2 weken terecht in het ziekenhuis op de afdeling dermatologie. Dinsdag 12 november zou ik erheen gaan. Ik wist het zo zeker, het kan niet anders.

Mijn moeder kwam blij thuis, ik was minder blij. Mijn moeder zij vol overtuiging: 'Het is geen alopecia, het is eczeem!' Hoe vaak en hoe hard het ook maar gezegd werd, ik geloof het niet. Dit kan gewoon niet. Mijn vader vond dat ik gek reageerde, maar hij snapte het, nadat ik het had uitgelegd wel. Ik heb over 2 weken een afspraak in het ziekenhuis voor alopecia, niet voor eczeem.