Zondag 13 december 2020

22 2 1
                                    

Soms heb je van die besefmomenten. Van die momenten dat je beseft wat er allemaal is gebeurt en wat er allemaal aan de hand is. Zo'n moment heb ik nu. Terwijl ik in de badkamer mijn tanden aan het poetsen ben, besef ik me wat ik allemaal heb gedaan. Ik heb van mijn grootste onzekerheid een verhaal gemaakt!

Ik ga achter mijn laptop zitten en lees mijn verhaal terug. Het begon met een klein plekje, het werd groot en weer kleiner. Alopecia is een onzekere ziekte, maar zoals het nu lijkt ben ik er goed uit gekomen. Een plekje kleiner dan toen ik het had ontdekt is overgebleven. Ja, ik heb een mislukte pony in mijn haar, maar ik ben niet kaal. Ik besef me vaak dat ik geluk heb dat ik er op deze manier uit ben gekomen.

Ik besluit een stukje verhaal te schrijven.

Ik denk na. Zou ik als ik dit terug lees over een jaar er anders bij zitten of hetzelfde? Is mijn haar nog steeds lang? Of heb ik het gedoneerd? Niemand weet hoe de toekomst er uit gaat zien voor mij en mijn haar. Het enige wat ik weet is dat ik op dit moment positief over mijn haar kan denken. Ook al heb ik een gekke haarlijn en een gekke pony. Mijn droom is al vanaf toen ik heel jong was, om mijn haar te doneren. Vroeger wilde ik het doneren aan 'KiKa'. Nu wil ik het doneren aan 'stichting haarwensen'. Ik wil mensen met alopecia die er minder goed af zijn gekomen, mijn haar doneren. Wanneer ik het ga doen? Ik heb geen idee. Wie weet met een jaar, wie weet met een maand. Het enige wat ik weet, is dat ik het ooit ga doen!


Hier nog even een foto van mijn haar op dit moment als het los is

Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.

Hier nog even een foto van mijn haar op dit moment als het los is.

Hoe alopecia haar leven op de kop zetteWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu