Hoe alopecia haar leven op de kop zette

Dinsdag 25 augustus 2020

Ik zit in de klas. Ik weet niet of ik ooit zo zenuwachtig ben geweest tijdens een kwt uur. Ik begin aan mijn huiswerk. Ik heb genoeg te doen. Iedereen word om de beurt naar voren geroepen. Dan zou je vertellen bij wie je op bezoek gaat om vragen te stellen over iemands beroep. Ik ga naar een architect toe. Ik wil heel graag architect worden, dus ik heb er echt zin in om naar een architect toe te gaan en dingen te vragen over zijn beroep.

Ik inmiddels was druk bezig met mijn huiswerk als mijn naam genoemd wordt. Mijn hoofd maakt overuren. Ik ga nu met haar praten over alles wat me bezighoudt. Ik loop naar haar toe, dan vraagt ze: 'Naar wie ga jij om te interviewen?' Dan beland ik weer terug op aarde. Tuurlijk, ze gaat me gewoon vragen bij wie ik op bezoek ga. Ik zeg dan: 'Ik ga naar een architect.' Mijn mentor reageert enthousiast. Daarna komt de vraag die niet te vermijden is. Mijn mentor vraagt:' Je wilde me toch nog wat vertellen? Zullen we even naar de gang gaan?' Ik antwoord dat het goed is en ik loop samen met mijn mentor naar de gang. Lisa kijkt me aan, ze doet samen met Nynke haar duimen omhoog en daarna loop ik weg.

'Mirjam, waarom wilde je me spreken?' Mijn mentor ziet eruit als een aardige vrouw, maar is het niet te vroeg om mijn verhaal te vertellen. Ik wil er niet te lang over nadenken. Ik zit hier op de gang met mijn mentor, dit is het perfecte moment, ik ga het nu niet uitstellen. Dan vertel ik: 'Ik wil het zo droog mogelijk houden, maar ik weet niet hoe lang ik het volhoud.' Op dat moment springen de tranen al in mijn ogen. Waarom wil ik dit? Mijn mentor zegt dan: 'Het maakt niet uit, ik zie dat het je raakt, vertel maar gewoon wat er aan de hand is.' Ik denk nog 1 keer diep na of ik dit wil, maar daarna vertel ik wat er aan de hand is. 'Elf maanden geleden kwam ik een heel klein kaal plekje tegen op mijn hoofd. Het zit in de familie dus we wisten direct wat het was. De kale plek werd groter en ook op de voorkant begon ik haar te missen. Tot kerst ben ik ongelooflijk veel haar verloren.' Ik begin te huilen. Wat is er allemaal met me gebeurd? 'Tot nu. Ik heb nog steeds een kale plek op mijn achterhoofd en mijn haarlijn is nog steeds niet helemaal terug.' Zie ik dit nu goed? Mijn mentor krijgt tranen in haar ogen. WOW. Mijn mentor reageert rustig en vertelt dat ik altijd bij haar terecht kan komen. Mijn mentor die ik een week weet nu mijn grootste geheim. Maar als we weer samen met waterige ogen de klas in lopen ben ik ongelooflijk blij. Ik ben trots, ik heb het vertelt, ze weet het nu.

Ik ga weer tussen Lisa en Nynke inzitten. Ik knuffel Lisa en huil. Ik was wel blij, maar het besef kwam weer heel hard aan. Lisa heeft me altijd gesteund, dus nu ook. Ze wist dat ik dit ging doen, ze knuffelt me terug en laat me uithuilen. Dan vraagt ze: 'Ging het niet goed? Of begreep ze je niet? Wat is er? Mirjam, please praat. Ik vertel huilend dat alles goed was en ze begrip toonde. 'Ik ben juist opgelucht, maar het blijft een hard besef,' vertelde ik. Ik doe Nynke nog een knuffel en ga daarna weer verder met mijn huiswerk.
Wat een dag...