Ik zit in de les. Er gebeurt niet veel, want het is een kwt uur. Ik maak mijn huiswerk voor het volgende lesuur. Ik heb het eigenlijk al af, maar ik werk een beetje vooruit, zodat ik dat later niet meer hoef te doen.
Ik voel dat mijn staart uitgezakt is. Ik trek het elastiekje uit mijn haar. Mijn staart is niet meer te redden. Ik laat hem los en zoek mijn borstel uit mijn tas. Ik pak na even zoeken mijn borstel uit mijn tas en ga rustig door mijn haar heen, ik wil niet alle haarlak uit mijn haar kammen. Ik maak mijn haar rustig weer in een staart. Mijn oude mentor - die de les geeft - kijkt mij aan. Ze kijkt aardig, alsof ze voelt wat ik voel. Als ik mijn staart in mijn haar heb en weer verder ga met mijn huiswerk loopt ze naar me toe. 'Mirjam, weet je dat als ik naar jou kijk, ik me altijd afvraag hoe het met je gaat?' Ik antwoord: 'Ik heb daar eigenlijk nog nooit aan gedacht dat jij daar zo over denkt.' Ze vertelt dat ze het een heel gek gevoel vind, maar ze weet niet wat het is. Ze vertelt: 'Alsof ik elke keer als ik je zie je wel zou willen vragen hoe het met je gaat.' Ik vertel dat ze altijd mag vragen hoe het gaat als ze me tegenkomt. Dan vraagt ze: 'Maar hoe gaat het nu met je eigenlijk?' Ik vertel over vorige week: 'Dat schoolfoto's zoveel met je kunnen doen. Ik had nooit gedacht dat ik zo onzeker zou zijn over schoolfoto's. Ik weet niet hoe het kan, maar iedereen leek opeens los haar te hebben, zelfs de mensen in de aula. Ik kon iedereen zien die los haar heeft, maar op een of andere manier zag ik niemand meer met een staart in.' Mijn oude mentor kijkt me vol begrip aan. 'Misschien is dat toch nog iets van verwerken?' Die vraag komt hard aan. Ik besef me dat ik er lang nog niet over heen ben. Ik vertel dat ik tijdens de schoolfoto's weer besefte hoeveel het met me doet. 'Ik weet in ieder geval dat ik er mentaal nog lang niet vanaf en wie weet hoe lang het fysiek nog gaat duren.' We praten de rest van het uur nog rustig door over van alles en nog wat. Over alopecia, honden en huizen. Ik denk even: 'Ik wil mijn mentor weer terug. Zij is mijn mentor en zij blijft voor altijd mijn mentor.' Daarna besef ik dat ik nu ook een leuke mentor heb.
Zo'n leuke mentor of leraar ga ik nooit meer krijgen. Dat is een ding wat zeker is!
JE LEEST
Hoe alopecia haar leven op de kop zette
Non-FictionHallo! Dit boek gaat over een meisje genaamd Mirjam. Ze krijgt te maken met alopecia. Zij neemt jou in dit verhaal mee over hoe haar traject met alopecia verliep. Credits naar @lowalowa1 voor het maken van de cover!
