Hoe alopecia haar leven op de kop zette

Dinsdag 12 november 2019

Vandaag ga ik naar het ziekenhuis. Ik ga eerst naar school, daarna naar het ziekenhuis. Het laatste stukje van het laatste uur zou ik missen. Ik zou 10 minuten eerder weg gaan uit de laatste les, dat was toch kwt. Daarna ga ik naar het ziekenhuis. Mijn moeder komt vanaf huis naar het ziekenhuis, ik ga vanaf school.

Ik heb de hele dag op school gezeten. Ik zit nu op de fiets naar het ziekenhuis. Ik heb de hele tijd nagedacht over het ziekenhuis. Ik wist het opeens zeker. Als ik naar het ziekenhuis zou gaan, komt er rust in mijn hoofd. Ik ga dit doen!

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis was mijn moeder er nog niet. Ik was nog vroeg dus ik ging me aanmelden en wachtte daarna tot mijn moeder kwam. Toen mijn moeder er aan kwam gingen we naar de afdeling dermatologie. Er zaten nog andere mensen maar wij waren vrijwel direct aan de beurt. Mijn dermatoloog haalde me uit de wachtkamer en mijn moeder en ik gingen zitten in zijn kamertje. Hij stelde heel veel vragen, ik werd er gek van. Toch wist hij wat er aan de hand was. Mijn moeder was geschrokken, maar ik wist het al. Hij zei: 'Je hebt alopecia areata.' We wisten allebei niet wat we moesten zeggen. De dermatoloog zei dat hij nu nog niet zo veel kon doen, maar als we een nieuwe afspraak maken hij ons de volgende keer wel kan helpen. Hij zei: 'Ik ga de volgende keer met een hormoon in je hoofd prikken. Dan gaat je haar hopelijk weer groeien en gaan je plekken weg.' Ik wist niet wat ik er bij moest bedenken, ik wist alleen dat mijn gevoel gelijk had. Hoe komt de huisarts nou bij eczeem, ik heb alopecia.

We schudden de hand van de dermatoloog en we lopen weg. Mijn moeder nog steeds geschokt. Ze kon het niet geloven dat ik toch alopecia heb, volgens haar had de huisarts dit direct moeten zien. We gaan stil de auto in en zeggen geen woord.

Toen we thuiskwamen vroeg mijn vader hoe het was gegaan. Ik zei dat ik gelijk had. Hij kan ook zijn oren niet geloven. Zijn eigen dochter heeft toch alopecia, de kale plekken komen niet door de eczeem. Mijn vader knuffelde me, hij wist ook niet wat te zeggen, dat zie ik aan zijn gezicht. Mijn zus komt beneden. Ze vraagt: 'Hoe ging het?' Ze zag aan onze gezichten al genoeg. Ze liep naar me toe en gaf me een dikke knuffel. Net zoals mijn mentor zei ze: 'We gaan dit samen doen, ik zal je nooit in de steek laten.' Op een of andere manier werd ik hier weer blij van. Mijn zus heeft gelijk. Dit komt goed!